De glasvezeltrein
De glasvezeltrein

De glasvezeltrein

Het was van de week een hele wereldreis voor mij om in Utrecht te komen en later op de avond weer naar huis. Normaliter pleeg ik dit soort reisjes met de auto te doen, maar sinds ze op het bedrijf een Business Card hebben ga ik ook wel eens met de trein. Om kwart over zes in Sittard opstappen en dan door naar Utrecht. Stop ho en weer terug naar Lunetten. Daar had ik in het Aristo gebouw een cursus Glasvezeltechniek. Fiber op het werk, en wellicht straks ook nog Fiber to the Home. Je wil tenslotte een beetje bij blijven. Aan het einde van de dag weer richting Utrecht, en dan wachten op de trein naar Maastricht/Heerlen. En laat net die een half uur vertraging hebben, iedereen boos, behalve ik want voor mij was die dus keurig op tijd, instappen en wegwezen heet dat dan en stomtoevallig kon ik meteen zitten. Tegenover me een friet etende behoorlijk gezette jonge meid. en naast me een mager scharminkel met een hamburger van de Burger King. Niet een frietje kon er voor mij af. Want dat was uiteraard een nadeel van instappen en wegwezen, 5 uur, nog niets gegeten en ik moest nog naar Gebrook. Volgens mij heb ik het record Pizza verorberen bij de Turk gebroken….

19 Comments

  1. Bij ons ligt een enorme rol glasvezelkabel in de straat . . . VERGETEN IN DE GROND TE LEGGEN toen twee jaar geleden onze straat werd gerenoveerd. Nu dus internetten met max. 7Mbit/sec. Gggrrrr 🙁
    (En onze Turken maken ook al geen pizza’s)

  2. Naar Nederlands begrip is zo,n treinritje een wereldreis. Onze afstanden in dit land zijn nu eenmaal niet zo groot. We zijn dus verwend. En dan niets te eten bij je hebben is natuurlijk een luxeprobleem. Gewoon lekkere broodjes van huis meenemen voor deze hele onderneming is in mijn ervaring het beste en het smakelijkste. Want zo,n friet of Burger King is uiteindelijk niet echt lekker.

Laat een reactie achter bij kkReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.