Wachten
Wachten

Wachten

Door een blog van Brillie schoot er weer iets omhoog wat ik jaren heb onderdrukt. In die tijd speelde mijn longen niet echt meer mee en kwam ik regelmatig bij de longarts in het ziekenhuis in Heerlen. En als altijd moest ik wachten, aan de balie, in de wachtkamer, na het uitkleden. Een afspraak op een donderdagmiddag liep helemaal uit de hand. Om 1 uur afgesproken en de wachtkamer zat om twaalf uur helemaal vol, bij de balie stond een rij en ik had ruim drie kwartier aangeschoven en was eindelijk aan de beurt bij de balie, zegt de ….. daar dat mijn ponskaartje niet meer goed leesbaar is en ik een nieuw moet laten maken. Ik antwoordde dat ik daar na afloop van het consult meteen achteraan zou gaan. Nee zei die …. dat moet u nu eerst doen. Ik zag het al voor me, keek eens om naar de rij waar ik dan weer moest aansluiten en op dat moment komt ook de longarts met een kop koffie binnen, pauze. Ik ontplofte, en heb ze eens even de waarheid onder ogen gebracht, letterlijk en figuurlijk, ik was helemaal pissed off. De hele afdeling was in rep en roer. De omstanders konden mij alleen maar gelijk geven over de behandelingen op deze afdeling, maar ik was het zo spuug zat dat ik op dat moment ben opgestapt en alles daar heb laten liggen. Ponskaartje afsprakenkaart, en een …. met tranen in de ogen, die absoluut aan de zuurstof moest. Gelukkig was ik op dat moment zelf al weer aan de beterende hand en heb ik uiteindelijk de bezoeken kunnen staken.

bVision Photography

25 Comments

  1. Plannen en organiseren is een kunst.
    Gelukkig merk je tijdens een operatie onder volledige narcose niet dat er maar wat aan gelummeld wordt.
    Goede opleidingen laten artsen in opleiding zelf zo’n martelgang doorlopen om dit te ervaren ………
    Goed dat de gezondheid beter is, het zal weinig mmet de doktoren en het ziekenhuis te maken hebben?
    Vriendelijke groet

  2. Ik heb geen enkele vergelijkbare ervaring in Sittard, waar het nakomen van afspraken blijkbaar prioriteit 1 is. Afspraak is daar echt afspraak heb ik de afgelopen twee jaar in het nieuwe ziekenhuis met de regelmaat van de klok gemerkt.

  3. Oh, vreselijk! Ik plan altijd extra tijd want het loopt vaak mis. Laatst ben ik ook een wachtkamer uitgelopen van een arts! Assistente boos toen ik melde dat ik vertrok! Ik had echt al bijna 2 uur zitten wachten! “Kind kan ik niet alleen op schoolplein laten staan” Dus ik ben er vandoor gegaan!
    ‘Ze stonden raar te kijken’, maar respect voor tijd is ook respect. En als het uitloopt kan je het gewoon melden! Dat scheelt een hoop ergernis!
    (in ons ziekenhuis zeggen ze het altijd als het uitloopt, dan kan je eventueel later terugkomen of een nieuwe afspraak maken)
    Groetje Silly

  4. Bekend! Zo wachtte ik eens bijna anderhalf uur voor een afspraak met de cardio. Kom ik eindelijk de spreekkamer binnen zegt ze netjes, sorry dat het zo lang duurde, ik kreeg een spoedgeval tussendoor. Kijk, dat soort dingen snap ik heus wel. Vind wel dat haar assistentes aan de balie dat soort info best wel even door kunnen geven aan de mensen in de wachtkamer. En die deden dat niet en dat is slordig.
    Ik heb er een officiële klacht van gemaakt. Op andere afdelingen van hetzelfde ziekenhuis dit trouwens nooit meegemaakt.

    Blij dat het met je longen beter gaat!

  5. Ach, wat herkenbaar Sjoerd. Gelukkig gaat het nu beter met je en met je longen. Ook ik moet minstens een uur wachten voor ik aan de beurt ben. Bij oogarts, tandarts of welke arts dan ook. De vorige keer zat ik er als laatste en was ik ei-nde-lijk aan de beurt en begon de oogarts tegen mij te klagen dat hij nu eindelijk een broodje wilde eten. Ik zou dus na zijn pauze terug moeten komen. Ik ben rustig gebleven. Dat kan ik soms wel…

  6. Gelukkig zijn er ook artsen die beseffen dat patiënten meer zijn dan en bron van inkomsten. Prof. dr. Voûte was er zo een. Helaas struikelde hij op de trap en brak zijn nek, onderweg naar een patiënt. Over de 70 was hij toen al.

    Ik zie ook niet hoe invoering van het EPD én nieuwe bezuinigingen de situatie voor patiënten moeten verbeteren.

  7. Hai Sjoerd,

    ja… het kunnen ontzettende kniertenknijpers zijn met allerlei domme regeltjes, waar je een stuiterende stuip van kunt krijgen
    Ik leefde helemaal mee met je.

    Ik ben frequenteer ook nogal eens het ziekenhuis en ik moet zeggen (nou ja… moet? Van wie eigenlijk?)… dat ik tot nog toe altijd als een prinses behandeld word. Nooit lang hoef te wachten en ponskaartjes vrijwel altijd na afloop mag komen verversen.

    Maar ik moet zeggen (alweer dat “moet”… ja… maar wat kan ik dan anders zeggen… nou… wil, kan, mag???) dat ik een echt gelukskind ben.
    Op zondag geboren, dus dan weet je het wel.

    Ik sla op hol. Ik zie het.
    Maar ja… ik leef ook zo met je mee!

    Hartegroet van Marlou

    .

  8. Ik kan ook niet zo goed tegen dat kastje-muur. Ik heb vaak dat ik dan niet goed weet waar ik naartoe moet, dan vraag ik het ergens en kijken ze me *zuchtend* aan alsof ik het al 20 keer gevraagd heb.
    Een keer met mijn vriend, ook bij de longarts, hebben we 4 gebouwen moeten afgaan. Ponskaartje, bloed, uitslag, longarts, nieuwe stickers halen. Het is dat we het leuk hadden samen, anders was er vast ook iemand ontploft.

Laat een reactie achter bij suskeReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.