Vrouwen mogen dan meer dingen tegelijk kunnen, ze hebben ook maar twee handen
Als je wat ouder wordt heb je wat meer tijd nodig om zaken in het juiste perspectief te zien. Niet dat het langzamer gaat, doordat je wat meer nadenk ontstaan er ook minder fouten dan bij de jeugd, die alles twee keer moeten doen voordat het goed gaat. Ik weet dit is generaliserend en alle jeugdigen spreken mij tegen, maar er zit veel waarheid in. Als je een zin heel snel typt, en je moet daarna de foute aanslagen corrigeren duurt dat langer dan dat je nadenkt over wat je typt, in plaats van waarover. Ik heb voor mijzelf nog een andere methode. Als ik een verhaal moet maken schrijf ik snel de hele verhalenlijn op, zodat ik weet waar het over moet gaan, en begin daarna met de uitwerking. Door het gebrek aan korte termijn geheugen weet ik achteraf nog steeds waar het over moet gaan. Zoals iedereen weet dat de voornaam van Alzheimer Alois is, weet niemand het antwoord, als je vraagt wat de voornaam van Alzheimer is. Op dit punt aangekomen moet ik weer terug naar het begin om te kijken waar ik het ook alweer over zou hebben. Uiteindelijk levert dit een itteratief proces op, wat een beetje lijkt op het droste effect, maar dan anders. Voor zover u het nu niet meer begrijpt heb ik mijn doel bereikt. Typen en denken kan een man niet tegelijkertijd. Daarom luisteren we maar even naar een muziekje over iemand die met dit alles echt geen moeite heeft.
Vandaar dat we zo,n regeer-akkoord met bijlage hebben.
en toch is het handig dat je op pc makkelijk dingen kan verbeteren en aanpassen alvorens je op verzenden drukt… denk dat we anders nogal wat te lezen zouden krijgen !
Ja, werd het nu een leuk verhaal of stond er cbdhtwkksggtw284bcuui *plienk* gstehc7h255?
Dat wil een tekstmens dan toch even zien.
Ik ben altijd nog wel blij met de correctiemogelijkheid hier in de reacties (en het ‘gum’-knopje bij mij) zodat je nog wat spelfouten in je reactie kunt verbeteren. Al was ik dat (eer-?)gisteren even vergeten. De ouwe dag hè.
Grappig. Muziek uit mijn vroegste jeugd, begin vijftiger jaren.
leuk liedje!
mbt teksten typen, dat hangt er bij mij van af waar het voor is. Voor het blog doe ik niet zoveel moeite! Hachelijk?
Ha Sjoerd,
Dat klopt hoor, met snel typen maken de meeste veel fouten en herstellen kost veel meer tijd.
Fat finger typing noemt men dat.oma
Ik heb altijd alles al rustig aan gedaan. Dan valt het verschil niet zo op als de tidj daar is.
Love As Always
Di Mario
blijven trainen klopt wel, dat kreeg mijn zwager mee maar heeft er niks aan gedaan,
vandaar de ziekte nu dreigend is.
Ik doe alles gewoon een tikje langzamer, dat levert vaak het beste resultaat, en ik heb de tijd tenslotte.
Blijft mooi, hopelijk worden er nog ergens wat oude remmingtons bewaard om dit stuk ook in de toekomst uit te kunnen voeren. Bij schoevers moesten we op zulke dingen in de maat tikken, de juf klapte mee. Maar er zaten geen violen bij, dan werkt het natuurlijk voor geen meter.
Dat deuntje was vroeger razend populair net als de ‘flight of the bumblebee’. Wat dat betreft zat ook ik te wachten op het tikresultaat. Had ie een mooi verhaal getikt of was het abracadabra…
Zelf heb ik tikles in de 1ste klas van de Mavo gehad. Dat kreeg je daar tussen de middag en kostte extra. Mijn ouders (die het toch al niet breed hadden) schaften daarvoor een typmachine bij de Weekamp aan. Het is nix geworden. Na een les of 10 kreeg ik de opdracht weg te blijven. De posities van de toetsen was geen probleem, het tikken met meer dan 1 vinger ook niet. Nee, ik kon alles wat ik tikte een dag later nog uit mijn hoofd opzeggen en dat was voor blindtypen niet de bedoeling. Ik zou daarmee niet verder komen dan 1 karakter per seconde en dus zakken voor een eventueel examen. Kortom er zou voor mij geen toekomst weggelegd zijn, want zonder een typediploma kon je elke carière op je buik schrijven.
Achteraf ben ik erg blij dat het met mijn blindtypen nix geworden is. Later heb ik (maar dan met opzet) eveneens mijn morse-kunde verknald. Ik wilde dat niet in dienst gaan doen. Misschien heeft het ertoe bijgedragen dat ze me maar helemaal niet in dienst wilde hebben. Hoe dan ook een goede zet.
Op mijn werk hadden we rond 1980 de eerste textverwerker. Een IBM-orgel waar je in moest zitten, met aan de zijkant floppen van 7 inch, en aan de andere zijkant een regeldrukker. Die dingen kosten 150.000 gulden het stuk en het was niet meer dan een typemachine met floppy-opslag. Hij deed niet eens aan spellingscontrole en je kon er maar beperkt mee knippen en plakken. Plaatjes kon je al helemaal vergeten.
Dus mocht daar alleen special opgeleid personeel op. Een van de tikgeiten haalde daarop 600 aanslagen per minuut. Dat deed ze terwijl ze de hele dag met haar moeder belde over recepten en familiegedoe. In de text (die over technische projecten ging) was daar niets van te merken. Ze wist gewoon niet wat ze tikte. Ik vond dat beangstigend. Later ging ze met zo’n velotype nog sneller.
Achteraf werkte het toch niet sneller. Die texten werden door techneuten aangedragen en stonden vol met getallen en vreemde tekens en hun kladjes waren niet altijd even goed leesbaar. Dus werd een / een 1, een 1 een i, een 0 een o enzovoorts. Daarom moest het getikte spul door die techneuten worden nagekeken en later op dat orgel worden aangepast. Vaak gingen er 3 van die typerondes overheen en nam het veel meer manuren dan nu met een PC waar de techneut zelf met 1 vinger zit te tikken.
Ik zat daar tussenin. Wist iets sneller te tikken, maar tikte ook meteen het verhaal uit mijn hoofd direct de PC in, dus niet via geschrijf op een kladje, zoals mijn ouder collega’s deden. En dat doe ik zoals jij het beschrijft. Zeker bij een groot verhaal tik ik eerst belangrijke woorden onder elkaar en die vul ik later aan totdat het zinnen worden die in alinea’s overgaan. En dan is een PC een uitkomst. Zou niet weten hoe ik dat met en op papier moet doen. Ik zou op papier blijven gummen, en ook knippen en plakken.
typen met zo’n ouderwetse typemachine zou me niet meer lukken.
ik controleer mijn teksten wel voor ik ze online zet, maar toch vind ik wel eens een fout terug achteraf of heeft mijn vrouw er ene ontdekt.
Manlief is een klassiek voorbeeld van typen en denken… niet doen!
hai Sjoerd,
ik ben het met Paco eens: blijven trainen!!!
Er moeten leuke trainingsprogrammaatjes zijn om je geheugen te trainen.
Gewoon doen, dus
Wat een heerlijk filmpje!
Ik heb ook even naar het filmpje van Jerry Lewis gekeken.
Lekker lachen.
Oh ja… dat is ook zoiets! Meer lachen.
Begin de dag met een LACH!!
groetjes van Marlou
.
En nou ben ik benieuwd wat hij op papier heeft gekregen!
Mijn probleem is meestal dat ik meelees en daardoor in de war raak.. Naja, maakt ook niet zoveel uit! 😉
Het blijft een kwestie van trainen 😉
Sommige mensen hebben al moeite met lezen.
Oud worden komt met gebreken zeggen ze toch..
Leuk filmpje.
Je met het ouder worden, ga je echt merken dat niet alles meer tegelijk kan.
Maar goed hoort er bij denk ik dan maar.
Ik wens jullie een fijn, warm, zonnig weekend.
Soms denkt Ollie , verdomme wat of hoe heb ik dat weer geschreven ! Maar dan denk ik , och ze aanvaarden me zoals ik ben. Zoals ik jullie allen heel graag aanvaard !
Je wordt ouder papa! Geweldig filmpje. Het is meteen gedownload voor in iTunes. Leuk als we straks weer in Spanje zitten. Wat betreft het typen, we kijken het altijd na op typefouten en daarna wordt een reactie pas gepubliceerd. Alvast een fijn weekend Sjoerd.
Groetjes
Mara
Lezen valt soms ook nog niet mee.
Ik tik altijd gewoon zoals ik het denk, en nadien vul ik nog wel eens wat aan of verander iets. Na het publiceren blijf ik er meestal wel af.
Lezen kan ook vermoeiend zijn. Vaak publiceer ik artikelen, maar denk ik later: “Ik verander het maar een beetje”. Als ik het echt te erg vind, haal ik het artikel offline.