Dat DAF ooit een Nederlands automerk was weet waarschijnlijk nog wel iedereen. De enige wagen die ooit met het pientere pookje (Variomatic) rond reed, een continu variabele transmissie. Er waren verschillende uitvoeringen en het autootje stond al snel bekend als invalide- en damesauto. Het verhaal startte destijds in 1958 met de Daf 600 en daarna de Daf 750 en de Daffodil. Daarna begon men de reeksen te nummeren.
De Daf 46 was bedoeld als opvolger van de Daf 44 en was de laatste echte Daf. Helaas was het ook de slechtste Daf. In vergelijking met de Daf 44 was deze namelijk langzamer door het gebruik van maar 1 drijfriem ipv 2 drijfwielen bij alle andere Daf’s. Iedereen kent het vervolg, het proto type van de Daf 77 werd de Volvo 343. Het kleine segment hoorde niet thuis in de Volvo reeks, dus stierf dit segment, en de voor de mijnsluiting opgezette Daf fabriek in Born was het daardoor ook einde oefening. En alleen al daarom staat in mijn virtuele garage geen Volvo van in of na die tijd…
Overzicht van alle Dafjes
DAF 600 (1959-1963)
DAF 750 (1961-1963)
Daffodil (1961-1963) (DAF 30)
Daffodil (1963-1965) (DAF 31)
Daffodil (1965-1967) (DAF 32)
DAF 33 (1966-1974)
DAF 44 (1967-1974)
DAF 46 (1974-1977)
DAF 55 (1968-1972)
DAF 66 (1972-1975) (daarna Volvo 66)
DAF 77 (prototype) (werd Volvo 343)
Wat een ongeloofelijk LUL verhaal. Als je op je website iets schrijft zog dan dat het een beetje klopt. DOM!!
Leef je uit en vertel wat er niet klopt…
Hallo!
Deze Daf is ooit van mij geweest..
Zou u mij eens willen emailen? Ben benieuwd naar hoe het met hem gaat! 😉
Groetjes!
Ik heb een mimosa groene 46 superluxe gehad en idd de slechtste Daf allertijde, daarna een toendra 66 marathon en tevens een mega karretje en dan nog een witte 66DL van Volvo. Bij ons in de familie had iedereen een Daf trouwens, alle modellen zijn in de familie de revue gepasseerd.
Eerlijk de Volvo 66 reed aangenamer voornamelijk met koude motor was hij door de drukgroep veel makkelijker in versnelling te plaatsen met de Daf was dat een spelletje met de choke en meestal viel hij dan terug stil maar alle Daffen hebben mij nooit laten staan hoe oud ze ook waren. -30° of +30° ze startten en reden altijd.
Daarna nog enkel Volvo 340’s gehad maar de liefde voor de echte Daf zal altijd blijven
Ach, ik rij er al 9 jaar zomers in rond. Gekocht als wrak, met leeg muizennest en wespennest. En natuurlijk lang niet zo comfortabel als de moderne auto’s met al die electronica. Maar ik geniet van het rijden van deze 2-cilinder Daf 46, en hoop dat nog jaren te doen. En gezien de vele positieve reacties van ontzettend veel mensen hoef ik mij zeker niet te schamen. Ik zie de moderne auto’s zomaar nog geen 35 jaar worden.
Voor mij niet hoor Adriaan, Ik rijd nog steeds schaamteloos rond in mijn DAfje 46. Heerlijk! Wat een onzin wordt hier trouwens beweerd! De B serie (44, 55, 66) is ontworpen door Michelotti een vooraanstaande auto ontwerper.Met het ontwerp is niks mis mee. Een Daf vergelijken met een ‘leuker modelletje” als een Opel Kadett, geeft toch wel blijk van een ontstellend gebrek aan smaak! ’t Is trouwens ook helemaal niet de slechtste Daf, hij is wat langzamer door die ene aandrijfriem, maar ligt een stuk beter op de weg dan zijn voorganger door de geavanceerde achterwielophanging. En als je haast hebt moet je gewoon wat anders kopen. Zo dat moest er even uit. Groetjes!
Een DAF is altijd een auto geweest van schaamte.
Ik heb één keer in een DAF gezeten. In IJsland notabene. Ik voelde me er niet heel veilig in, toen in 2005.
De DAF, het blijft altijd een plezante auto, vooral tijdens het Achteruit-rijden op TV. Hilarische voorvallen die we samen bekeken met de kinderen. Wie niet als babyboomer?
Ha Sjoerd,
Dat was een erg handige auto voor stadsverkeer, onze buurvrouw die in de jaren 80 zelf al ver in de tachtig was reed alleen een DAF, geloof dat zij de laatse wel heeft gekocht.
Jammer dat het merk is verdwenen. oma
ot, dank je voor het compliment voor de show.
Ah, kan ik eindelijk mijn rijmpje kwijt. Ten tijde van DAF33 en 44 zongen wij in de achterhoek als we een Daf zagen: met de Daf op een draf naar het graf.
een ouwe dame uit mijn buurt reed met zo’n karretje.
Meestal belande ze in de gracht of tegen een andere auto.
Het was volgens mij gewoon een suf model en daarom alleen bij de liefhebbers in Nederland een succes. Ze hadden meer moeten kijken naar de concurrenten uit die tijd, zoals de kadett, die leukere modelletjes hadden.
Het blijven leuke auto’s, zeker weten.
Ik had ooit, voor ik zelf een auto bezat, een DAF 55 Marathon een weekend te leen. Fantastische auto!
Ze waren behoorlijk roestbestendig voor die tijd; hhet viel me op dat vrij oude exemplaren van boven de tien jaar er vaak nog redelijk gaaf uitzagen, in een tijd dat Zuid-Europese auto’s soms tussen de vijf en tien jaar al flink begonnen te roesten.
Het is toch jammer dat DAF het niet overleefd heeft, wat personenauto`s betreft.
Maar goed, Nederland deed wel een poging.
Ik vind ze nog steeds erg leuk om te zien, dit soort wagentjes. Volgens mij reden ze ook altijd. 🙂
Fijn weekend voor jou!
Ik had het ‘voorrecht’ om in mijn diensttijd veelvuldig in een legergroen Dafje te mogen rondrijden. Het was best een grappig autootje en hij heeft me nooit laten staan. 🙂
Ik vind ze niet mooi, maar wel altijd erg herkenbaar. Hier rijden er nog een paar in de buurt.
het blijft vooral een geinig karretje vind ik
Ja nou en of ik die ken.
Mooi dat karretje, en ze reden nog goed ook..!!
Voor een prikkie gekocht en nooit stukken.
Fijn weekend Sjoerd.
Mijn vader heft lange tijd zo’n Daf gehad voor de opknap. Leuk wagentje en rijdt helemaal nog niet verkeerd als je geen hoge eisen stelt,
Heerlijk jeugdentiment! Mijn tante had een Daf 44. Eerst een witte, later een gele. Mèt een schuifdak die zij erin had laten zetten want haar auto in Amerika vroeger (een Pontiac) had er ook één. Er waren drie buurmannen nodig om dat schuifdak open te krijgen; twee om de auto tegen te houden en één die uit alle macht het schuifdak opentrok….Ik mocht mee, liggend op de hoedenplank waar altijd een wc-rol stond, bedekt met zo’n zelfgemaakt rood/wit mutsje…