Langzaam tjokte de man met zijn rollator door de straat. Na de oorlog was hij blijven hangen in Nederland om goed geld te verdienen in de mijnen, maar aan dat goede geld kwam een einde toen de mijnen gingen sluiten. Vanaf dat moment kwam hij in de WW en later in de bijstand. Zelfs de gezellenhuizen waar hij als vrijgezel leefde sloten hun deuren en hij moest op zoek naar andere woonruimte. Werk vond hij niet meer, maar toen hij in een hotel een plaatsje kreeg om te wonen en af en toe wat bijwerkte in de keuken, oppaste op het kind van de eigenaars kwam zijn leven echt tot stilstand. Het kabbelde jaren en jaren voort en hij werd steeds eenzamer. De enige afwisseling was af en toe een boodschap halen in het dorp, zoals hier het centrum genoemd wordt. Hele gesprekken voerde hij met zichzelf, de televisie en de denkbeeldige gasten die hij ontving. Hij schold iedereen en alles uit, maar alleen als ze het niet hoorden en hij op zijn kamer zat. En met zijn groeiende ouderdom kwamen er ook gebreken. Het lopen ging niet meer zo lekker en nu liep hij hier met een rollator. Het ging steeds slechter met hem en hij belande een paar maal in het ziekenhuis. Midden december vorig jaar ging het mis, geholpen door de brandweer en de broeders van de Ambulancedienst werd hij afgevoerd naar het ziekenhuis. Sindsdien hebben we van Karel niets meer vernomen…
Karel
click to see the pictures big
bVision.nl een Parkstad Limburg blog
Ja, overal zijn Karels, ook in Amsterdam schijnen er een boel te wonen, opgesloten in hun flat, op 3 hoog achter.
Het is triest, maar denk dat veel mensen leves zo gaan en eindigen.
De maatschappij is harder en onpersoonlijker geworden.
Net als de mijnen, men is ze allang vergeten. Hans
Helaas bestaan er teveel Karels. Opeens zijn ze uit het straatbeeld verdwenen en hoor je maanden later wat er van gekomen is. Meestal niet veel goeds.
Vereenzaming is het grootste probleem wat de toekomst ons zal brengen, daar helpt geen internet tegen dat verergert het alleen maar.
Een verhaal om heel stil van te worden … triest …
Karel is een van de velen die zo in de Oostelijke en Westelijke Mijnstreek langzaamaan naar de verdommenis zijn gegaan, ver weg, uit het zicht van bestuurlijk Nederland in Den Haag.
Dag Sjoerd,
wat heb je dit mooi verwoord.
Ik ben er ontroerd van…
Ik zag die eenzame man lopen, al scheldend en somber.
Ik denk dat ieder dorp zo wel z’n Karel heeft.
In Haarlem loopt ook een oude man rond, die foetert op alle auto’s.
“Rubber, rubber, rubber….” roept hij dan keihard.
Mooi verhaal Sjoerd. Ga je uitzoeken of hij nog leeft?
Groet!
Marlou
.
Een treffende illustratie van het beginsel ‘life is what you make of it’.
Een triest verhaal….. in dezelfde categorie als pas na lange tijd dood gevonden worden…het leven anno 2013 ?!
Er zal toch wel iemand weten hoe het met Karel is afgelopen. een zielig verhaal is het zeker..
Hij werd door iedereen gezien, maar toch ook weer niet… Heftig!
Triest om te lezen, hopelijk komt het nog goed met hem…………………
Zoals Karel zijn er meer. Hier hadden we Mina. Leefde helemaal alleen en afgezonderd, en opeens was ze er niet meer, en niemand keek er naar om.
Ik dacht eerst dit is nog een laat Kerstverhaal dat goed gaat aflopen , maar helaas … om stil van te worden en even te slikken
Toen Paul McCartney hoorde dat er mensen in totale eenzaamheid werden begraven , geloofde hij dit niet ! Tot Eleanor Rigby werd begraven en hij getuige was dat er niemand was ! Zo zijn er velen zoals Karel , veel meer dan ge denkt ! Och Sjoerd , dat is mijn grote angst , eenzaam geraken ! Zou ik niet overleven !
Wat een hartverscheurend verhaal Sjoerd, daar word ik stil van op deze vroege morgen. Mooi geschreven!
Een zwaar leven voor Karel en dan ook nog naar het ziekenhuis.
Hopelijk kunnen ze hem daar weer wat opknappen.