bVision.nl

Hoe zit dat nu met ons land nu we geen waterhoofd meer hebben, zou er iets veranderen?

Vandaag mogen we alweer genieten van de laatste werkdag deze week. De zon scheen goed deze week en mij hoor je niet klagen al vallen de mussen van het dak vandaag. De mensen waar het fout ging met al dat water hebben daar meer redenen toe. Huis en haard te moeten verlaten en je huis twee meter onder water lijkt me helemaal niets. De mensen hebben niet eens de kans gekregen om een en ander te redden, behalve zichzelf. Gelukkig hebben we hier van de Maas niets te vrezen, die heeft niets noemenswaardigs aan water gekregen.
Vandaag is het voor mij technisch weer, dat wil bij ons meestal zeggen dat het mooi weer is en ik op locatie vertoef. Dat geeft aan een saai kantoordagje toch een beetje een ander cachet. Een beetje sleutelen in het veld is af en toe best beter dan net zoals mijn collega elders in de airco het weekend te moeten afwachten. Als je bezig bent gaat de tijd gewoon sneller om.
Weekend, ik kom eraan…

Was het maar waar, want dan had ik een winkel, helaas stond deze vrachtwagen wel voor mijn deur en wel met een lading stenen voor achter in de tuin. Dat was dus even aanpoten op mijn vrije dag. Samen met mijn zoon alles door de gang, naar achteren, de trap op, op het pad gezet. Tsjonge denk je dan, die warmte had toch ook wel een dag later kunnen ingaan. Maar, vele zweetdruppels later, toen alles achterom neergezet was, lagen we moe maar voldaan, languit in de stoel uit te puffen. Als je dat werk niet meer gewent bent valt dat vies tegen en lijken die stenen steeds zwaarder te worden. We gaan langzaam maar zeker de tuin ombouwen naar een meer onderhoudsvriendelijke tuin. Niet met minder planten, maar wel gaan we op plaatsen waar alleen maar schaduw is, en het gras niet wil groeien, zoals ondr de bomen, de paden terugleggen die er ooit geweest zijn. In een later stadium komt er dan een groot afdak achter in de tuin, waar we in de zomer lekker koel kunnen zitten. Werk genoeg dus.
We hebben ook een dief, zeg maar diefje, in huis, die heeft uitgevonden waar de zakjes kattenvoer zijn opgeslagen. Ze heeft daar haar eigen voer maar alvast uitgehaald en verstopt in de klimton. Alleen Ollie de kater liep even later triomfantelijk met een bijna leeg en door midden gescheurd zakje door de kamer, afgepakt van zijn zusje. Vanaf nu is de berging dus verboden gebied voor katten…

Zoals altijd op een eerste werkdag loopt het niet zoals je verwacht. Uiteraard kan mijn Collega Frank niet het werk van mij erbij doen, en als je dan terug komt vindt je de meest vreemde zaken in de mail en in ons helpdesksysteem. Kom je tot de ontdekking dat mensen je hele agenda hebben volgeplempt met afspraken, zodat je ook niet aan de oplossing van operationele zaken toekomt en ben je na vijf uurtjes werken aan pauze toe en lijkt het alsof er niets veranderd is in de tijd dat je vakantie had. En dan heb je de middag nog te gaan. Mijn vrouw zei het treffend, we zijn te oud geworden om te gaan werken…
Nee, neem dan de de Blob of druppel van Massimiliano Fuksas in Eindhoven. Schitterend om te zien, maar knap lastig als je een lekkage of iets anders hebt. Dan kun je niet even de torenkraan laten terugkomen voor een reparatie, de plaatselijke glazenier ziet je niet staan. Dan huur je gewoon op de zaterdag een alpinist in met een kitspuit die de zaak moet opknappen. Nee, mij niet gezien, dan toch maar mijn eigen job. Alhoewel, na een rondje Tirol ben ik voorlopig weer even van hoogtevrees af…

Vandaag moet ik helaas weer aan de bak, om het zo maar eens te zeggen. Goh, je zou kunnen wennen aan de rest van je leven vakantie. Maar helaas, zo werkt het niet. Terugkijkend mag ik niet klagen. In Oostenrijk was het schitterend en hebben we in tegenstelling tot de nu catastrofale weersomstandigheden aldaar, met overstromingen en aardverschuivingen in Tirol, fantastisch goed weer gehad. En voor de rest mogen we ook niet klagen. Thuis gewerkt als het slecht was en geprofiteerd van het weer als het zich voordeed. O.a. naar Einhoven geweest, naar Appeltern, naar Luttelgeest en naar Hendrik Jan… Toeval bestaat ook nog, nooit gaan we in discussie of accepteren we aangeboden kranten en tijdschriften. Maar afgelopen donderdag namen we een krantje mee in Maastricht. Laat nu net in die krant staan dat ons favoriete Restaurant in Margraten, Macedonië is afgebrand, tot de grond toe.