bVision.nl

Geweld is altijd zinloos, maar zolang je er in de directe omgeving niet mee wordt geconfronteerd is het de ver van mijn bed show. De hele week heb ik al getwijfeld of ik erover zou beginnen of niet. Het moet mij toch van het hart. De 23 jarige Glenn van Haen is in het afgelopen weekend in Sittard gewoon in elkaar geslagen en even later in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. Dat komt voor, en steeds vaker, en niemand die er wat aan doet voor het gebeurd. Het zou nu einde verhaal kunnen zijn, de stille toch heeft plaatsgevonden, iedereen heeft gisteren van Glenn afscheid genomen. Maar de pijn van zijn vriendin, vrienden, kennissen en vooral ook de ouders, gaat nooit meer over. De vader van Glenn is een collega van Frank en mij, en dan komt dat geweld heel dicht bij. Vandaag geen reacties, laten we gewoon maar even stilstaan bij dit feit en hopen dat het niet meer voorkomt. Maar ik weet ook dat hoop doet leven.

D-Day slaat in dit geval op een bezoek met onze schurken aan mevrouw de Dierendokter. Een hele wereldreis, helemaal te voet naar de overkant van de straat. Dat is dan ook het enige voordeel, van ons huis kunnen de beesten zo naar het huis van mevrouw de dierendokter kijken. Binnen was het gezellig, allemaal grote katten en honden, die twee van ons waren de enige kittens. Ze zaten samen in een kleine bench die we al zeker een jaar of 10 hebben. Normaliter ben ik geen bench liefhebber, maar katten die niet willen krijg je anders niet verplaatst. Eerst op de weegschaal en daarna een spuitje, het ging er heel relaxt aan toe. Natuurlijk doet het even pijn als ze een spuitje krijgen, maar voordat we de deur uitliepen met de rest van de medicamenten die ze nog moeten krijgen waren ze alweer aan het spelen in de bench. Thuis genomen was het weer dolle pret met de speeltunnel en alle andere speeltjes. Die kunnen ze beter slopen dan mij en ons huis… Over 14 dagen terug voor deel twee van de inentingen. dan zijn we er voor een jaar vanaf. Gelukkig bleken onze vermoedens met betrekking tot de geslachten van de twee correct. Dus mogen Ollie en Kaatje hun naam behouden en waarmaken. De foto’s zijn gemaakt door mijn zoon, ik had de handen vol. klick the pic to see them big

1953 was naast een rampjaar ook het jaar waarin ik geboren ben. Ook een ramp zal mijn vrouw zeggen en ik moet haar daarbij ook nog gelijk geven. Neemt niet weg dat ik dat jaartal en de gebeurtenissen uit die tijd al mijn hele leven meeneem. En wat heeft dat met station Rotterdam Noord te maken, helemaal niets, nu ja vanaf nu wel. Op een blog van onze blogvriend Madddox liet hij een folder zien van de opening van station Rotterdam Noord, in October 1953. Ja, nog met een cee en geschreven met een hoofdletter. Belangstellenden konden zich aanmelden. In de tijd dat ik nog klein was stuurden mijn ouders mij naar vrienden in Rotterdam om hun eigen problemen onder ogen te zien. Destijds zwierf ik door de stad en verveelde me niet door alle nieuwe dingen daar. 1953 en Rotterdam kwamen zo samen en ik schreef op zijn blog dat ik wel interesse in die folder had. Het resultaat stond al op zijn blog, en nu ook op het mijne. Mijn dank is groot. Het foldertje is in bijzonder goede staat na al die jaren. Het wordt keurig ingelijst en komt in onze “Hal of Fame”. De foto boven staat op de wiki over het station. waar ook wat meer info staat.:Het station is van architect Sybold van Ravesteyn, die het station in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid heeft ontworpen. Het stationsgebouw is niet meer als zodanig in gebruik en is nu een expositieruimte. Het stationsgebouw staat tussen de spoorbaan en een viaduct in de autosnelweg A20. Click to get a bigger pic(ture)

De weersverwachtingen waren dusdanig dat we in het weekend de zaterdag met de zondag hebben geruild. Zondag zou het slechter worden, dus trokken we er op zaterdag tussenuit. Maastricht was in het kader van de concerten aldaar met André Rieu geen optie, dus begonnen we maar hier.

In een relatief nieuw gedeelte van de stad, zie ook de stoeltjes, staat deze maquette van de stad waar wij waren.

Zij was er ook, niet enthousiast, want zij moest wel werken met dat mooie weer

Even pauze en genieten van alle (oud)militairen die er ronddwaalden.

Zij waren er ook en trommelden er lustig op los. Je moet er van houden, maar als ze hetzelf leuk vinden, waarom niet.

Dit was lachen. Deze man was met vrienden uit zijn eigen land op bezoek, die dachten bij twee buitenlandse militairen te staan, ze waren echter alleen maar verkleed. En ach, de foto’s van zijn vrienden waren er niet minder om. Een fijne dag was het toch. In tegenstelling tot de zondag, die verwaterde volledig. En dat was goed te zien bij het NK wielrennen, dat bij mij in de achtertuin plaats vond.