Ik wist zeker dat ik nog meer plaatjes van de tram in Hoensbroek moest hebben en na lang zoeken vond ik deze terug in het mapje Hoensbroek, en niet in het mapje Mijnen. Hier zie je de reeds geëlektrificeerde tram, voor schacht drie van de Staatsmijn Emma. Met die schacht drie was wat bijzonders. Deze werd in 1939 gebouwd, het was de eerste inpandige schacht in Nederland, waarbij de ophaal machine geïntegreerd was recht boven de schacht. De kolen werden opgehaald met een grote laadbak waar ineens 25 ton kolen mee naar boven kon worden gehaald. Dit was efficiënter dan iedere keer een aantal kolenwagens naar boven halen. Na het sluiten van de mijnen bleef deze schacht nog tien jaar staan om eventueel nog te kunnen worden hergebruikt, want er was nog een niet gebruikte kolenconcessie. Maar op 28 oktober 1983, ik herinner me de dag nog als de dag van gisteren, werd hij gesloopt. De schacht stond op ca 200 meter van mijn woning en ik werkte destijds op de Centrale Emma. Een logeplaats om te kijken. De 63 meter hoge toren werd met dynamiet opgeblazen. De schacht ging door de knieën, maar het er tegenoverliggende gebouw van de voormalige mijnpolitie ook. grote brokken puin vlogen meer dan 250 meter door de lucht en beschadigde omliggende huizen. Mijn pand werd niet geraakt, dat stond in het verlengde van de “villa” van de mijnpolitie. Er waren wel gewonden, waaronder drie politiemensen en de shock onder de buurtbewoners was groot. Oorzaak was het verhangen van de transportbanden rondom de schacht die het puin moesten opvangen, in opdracht van, ik dacht de arbeidsinspectie, werden die dichter in het explosiegebied gehangen en deze werden door de explosie gewoon weggeblazen…(overigens gebeurde dit onder protest van de sloper).
Het ongeluk
Een ongeluk zit in een klein hoekje zeggen ze wel eens. Maar bij ons kun je er op wachten vooral op de kruising Grubbelaan, Kouvenderstraat. Onderaan de berg zijn al zoveel ongelukken gebeurd dat je je afvraagt wat je eraan zou moeten doen om dat aantal terug te dringen. Veelal gaat het om fietsers of, zoals gistermorgen het geval was om een bromfietser die met hoge snelheid van de berg afkomt en geschept wordt door een onoplettende automobilist die de weg op draait. Of een inschattingsfout die gemaakt wordt bij het schatten van de afstand en de snelheid van de (brom)fietser. Een beetje fietser haalt hier bergaf al snel een kilometertje of 50 tot 60 per uur, en die komt onderaan de berg echt niet stil. Af en toe lijkt het hier net een racebaan. De bromfietser van gisteren kwam er niet zo goed vanaf en dat was meteen te merken aan de afhandeling van het ongeluk, buiten het feit dat het een uur duurde voordat hij gestabiliseerd en wel in de ziekenwagen lag, werden auto en bromfiets in beslag genomen en het ongeluk werd later nauwkeurig gereconstrueerd. De complete weg werd hiervoor gedurende enige tijd afgezet. Maar goed, als er aan de verkeerssituatie niets wijzigt, wachten we gewoon op het volgende ongeluk. De foto’s zijn gemaakt vanaf mijn balkon.
Dat was dan Kerstmis – door Frank (van IkFotograag.nl)
Kerstmis is bij ons weer voorbij. Letterlijk want op tweede Kerstdag hebben we de Kerstboom alweer afgebroken. We hadden hem overigens afgelopen zaterdagmiddag pas opgezet. Het hebben van een Kerstboom is bij ons te veel stress. Een van onze katten, Cookie, ziet het hele leven als een spelletje. Zo ook het slopen en verbouwen van de Kerstboom. Hij haalde de ballen er van af om mee te voetballen, ze ketsten door de hele huiskamer, gelukkig zijn die Kerstballen van ons onbreekbaar. Het snoer met lampjes werd er ook uit gehaald. Een aantal keren hebben we Cookie uit het snoer moeten bevrijden, als je niet oplet sleept hij zo de hele boom achter zich aan. Een keer zat het snoer zelfs om zijn nek gedraaid. Tegen de boom aan gaan staan om die bovenste ballen er ook uit te halen eindigde steevast in een om gekiepte boom. Weg met de boom dus. “Foei” of “Af” roepen heeft geen zin en wordt genegeerd. Een tik verkopen? Ik zei al, het leven bestaat voor hem helemaal uit spelletjes, sommige weliswaar minder leuk als andere, maar als je hem een tik geeft dan geeft hij je er met plezier een paar terug, ook dat is immers een leuk spel. Je ziet gewoon dat hij dat ook leuk vindt. Twee minuten later na het vechten, dan komt hij bij je op schoot zitten, kopjes gevend, hevig spinnend en met zijn voorpoten tegen je aan trappelen van geluk, de knuffel. Tja dat kun je hebben met katten als huisgenoot. Volgend jaar verzin ik wel iets anders als Kerstversiering.
In de herkansing
Goh, de tweede kerstdag verliep in ieder geval beter dan de eerste. Iemand die weet hoe eens astmatische aanval in zijn werk gaat weet dat je de dag daarop geradbraakt bent, je longen voelen rauw aan en alles doet pijn. Als je hoest voelt het alsof je oud ijzer ophoest, qua smaak dan. Maar voor de rest gaat alles goed, het is niet de eerste keer, en het voelt als je dit een paar jaar niet hebt meegemaakt meteen weer vertrouwd. Zoals Chantal al zei, ik wist niet dat je daar last van had. Ik probeer dat ook altijd te vergeten en er naar te leven. Alleen af en toe gaat het fout, en dan komt het in alle hevigheid weer terug. Dan heb je net geen medicijnen meer, de pufjes zijn verouderd en ga zo maar door. Je wordt gewoon weer met je neus op de feiten gedrukt. Er vanaf komen doe je nooit, je moet er gewoon mee leren leven, en beslist dat laatste niet vergeten… En btw, de kadoos waren prima dit jaar naast een nieuwe telelens (Tamron 70-300), een mooi boek over oude autobussen en een tegoedbon om mijn virtuele garage uit te breiden. Wie ben ik om te klagen.
Viel dat even tegen
Op eerste kerstdag een lekker aperitiefje genomen en daarna aan het diner. Heerlijk, tenminste, tot aan het hoofdgerecht, Langzaam maar zeker voelde ik een astmatische aanval opkomen. De wijn smaakte niet meer, de honger was weg, en mijn lucht ook. een heel kerstdiner op een glas wijn is een unicum volgens mij. Na een uurtje wandelen en wat rust op bed en me steeds maar afvragen waar ik dit aan te danken had, schoot mij een paar uur later in dat het ieder geval niet aan de wijn kon liggen, die dronk ik vaker, het hoofdgerecht hadden we ook op dat moment ook nog niet gehad, alleen nog maar de uiensoep…. Nee hé, ofwel ja hé, het enige waar ik absoluut allergisch voor ben natriumglutaminaten, de heerlijke smaakversterkers die ook veel in de oosterse keuken worden gebruikt (als Vè Tsin) zaten in de basis bouillon. Dat kon ik nog net op het potje lezen nadat het uit de vaatwasser kwam, en normaal letten we altijd op de ingrediënten, alleen nu hadden we het voor de kerst in de haast niet gedaan. En laat ik daar ook nog een kopje extra van hebben gepakt. Gatverpieleke zeg, stom. Als ik niet en al wat onder de leden had, en niet al verkouden was, was het wellicht nog goed gegaan maar nu was alle weerstand op en lag ik af. Jammer, ik hoop dat het vandaag beter gaat, want vandaag hebben we gasten…
Fiat
Ik geef normaliter geen oordeel over de kwaliteit van een auto. Hooguit over de vormgeving en de de prestaties. Sommige auto’s zijn heel mooi, racen over de wegen, maar roesten al in de showroom. Dat zal deze volgens de voertuigspecificaties witte Fiat 500 uit 2009 niet doen. Die blijft volgens mij uiteindelijk aan de plastic folie die als lak gebruikt is hangen. Het is puur een reclame object. Ik kwam deze tegen op een namiddag, toen het al donker werd, in Maastricht op de Wijckerbrugstraat. Ik kon het uiteraard niet laten om daar toch even een aantal foto’s van te maken. En geeft toe, het past een beetje in deze versiertijd…
