bVision.nl

Gisteren zijn we met de leden van de fotoclub richting Sittard gereden om het station van Sittard en de sfeer daar eens op een mooie manier op de gevoelige plaat vast te leggen. De voorzijde van het station is nog betrekkelijk nieuw en heeft de stationshal dwars op het station staan het midden-perron ademt nog een authentieke sfeer uit. Parkeren kan aan de achterzijde van het station in de parkeergarage (Transferium) of, als medewerker van een groot bedrijf op een van de bedrijventerreinen in de buurt. In de stationshal is een snackbar, de Appie en een shoarma zaak. Het was gelukkig droog en heel zonnig wat de sfeer ten goede komt. En wat ik nog nooit ervaren had was dat foto’s maken werelden opent. Zo had ik een leuk gesprek met twee dames die lekker lui in de zon op de trein zaten te wachten en zich denk ik een beetje verveelden. Konden we netjes uitleggen aan de perronwacht wat we aan het doen waren en zo meer. En met die gesprekken gingen eigenlijk deuren open, vond men het wel leuk. Oftewel dat moet ik vaker doen, gewoon vragen. Een kleine impressie hieronder vind u hieronder. Frank zei al dat we toch ieder een andere visie hadden op wat mooi was. Dit is mijn visie op mooi zijn in vier foto’s. Een uitdaging die ik doorgeef aan Frank voor a.s. woensdag, een makkie. Maar weest gerust, het mooiste moet nog komen.

Half zeven was het gistermorgen toen ik fris en vrolijk onder de kamer binnen stapte. Vrij noemen ze dat… Nee, klaar wakker, en mijn vrouw kwam even later ook naar onder. In plaats van lekker nog even klungelen op de PC en daarna boodschappen doen en dan geen zin meer hebben om… nou ja, u weet hoe dat gaat. Maar gisteren ging het anders, om acht uur was een gedeelte van de strijk klaar, alle rommel opgeruimd, de keuken schoon en ben ik begonnen aan de orchideeën te verzorgen terwijl mijn vrouw verder ging met de was. En zowaar, tegen half elf waren we klaar in huis. Een rondje bouwmarkten moesten we nog maken voor een planchet en wat haken en dan, een mail van vriend H. om te komen barbeknoeien. Daar kun je moeilijk nee tegen zeggen en leverde wat extra tijd omdat er niet gekookt hoefde te worden. Dus maar even alle gaten boren, van pluggen voorzien en ophangen die handel. De barbeknoei was heerlijk en onder het genot van een drankje hebben we nog even gezellig nagepraat. Zelfs ons spiesmonstertje N. had ook genoeg spiesjes gehad, ze zat vol (op de foto lijkt het meer een koekiemonster aan het werk). Vergeet ik nog te vertellen dat we ook nog even in Duitsland zijn geweest om wat te nuttigen tussen de middag. Hoezo vrij, onze vrije dag begint op werken te lijken. Vandaag weer even tot rust komen, oh nee toch niet, vanavond is er een bijeenkomst van de fotoclub.

‘Wat heb jij toch tegen ambtenaren, Ab?’ vraag ik. ‘Die mensen doen toch niets?’ (Paco Painter)

Het begon met een glazen vaas met een Vanda, een glas zonder pootje, daarna een lepel zonder steeltje, en een douchebak die lekte, waar gaat dat naartoe…

Rolduc, eens een machtige veste van het katholicisme, nu herbergt het kloostercomplex het Conferentieoord & Hotel Rolduc, het Grootseminarie van het Bisdom Roermond en College Rolduc, een school voor voortgezet onderwijs en een tuinderij. De start van dit eigen katholiekerijk vond plaats in 1104 en zo rond 1775 had de Abdij zo’n 350 mijnwerkers in dienst er werd grof verdiend. Uiteraard was er ook een internaat. Dat werd in 1971 gesloten. Volgens mij is het in deze tijd niet eens gepast om priester of broeder te zijn op een internaat De abdij werd tot de zeventiende eeuw Kloosterrade genoemd later werd de franse vertaling van ’s-Hertogenrade (Rode-le-Duc = Rolduc) gebruikt.

Een bijzonder bouwgevaletje is het wel. Het ligt in een prachtige omgeving, niet ver van het bouwgevalletje van de volgende week (wie durft een gok te wagen). Wie wat meer wil weten over deze abdij en zijn bewoners kan eens gaan kijken op de website van deze abdij. Overigens is dit in Nederland het grootste nog overgebleven kloostercomplex.