Mijn katten, Macey (l) en Daisy (r), de dames zijn het voor de afwisseling eens met elkaar. Na zoveel herrie in huis is het goed rusten als de herriemakers weg zijn. Het slopen is klaar, de stuc zit erin, en de vloer is gestort. Niet mijn werk overigens, ik ben bezig met een andere vloer te betegelen en ga daarna verder met nog wat andere werkzaamheden in huis. Foto’s komen nog wel. Niemand zit te wachten op foto’s van een kale vloer of een gesloopt bad.
De ganzenhoedster, jawel ze bestaat en ik heb haar gezien in Tongeren. En ze lachte naar mij (of naar mijn camera).
Met een mooie dag voor ogen trokken we gisteren reeds vroeg naar Tongeren. Uiteraard eerst om eens rond te kijken op Europa’s grootste antiekmarkt en daarna te kijken naar het Tongerse Straattheaterfestival. Ofwel een leuk dagje uit. En dat werd het ook. Op zo’n dag is veel te zien en dat kan daar ook prima. van Ganzenhoedster tot Harry Potter trammetje, van gruwelijk beest tot paaldanser, voor elk wat wils. In Tongeren start om een uur of 4 in de nacht iedere zondag de antiekmarkt die op de eerste zondag van de maand overgaat in de koopzondag. En op al die dagen is er wel wat te beleven.
Als afsluiter zouden we nog een drankje tot ons nemen op het vrijthof aldaar, maar dat viel letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden net ons natje besteld toen de eerste druppels vielen, we konden ons nog net in veiligheid brengen en dachten toch nog op het terras te kunnen blijven zitten toen het pas echt los barstte. Het doek kon de watervloed niet aan en trok zich los uit de goot, en jawel, precies op A.. Nu hebben we thuis geen bad of douche, dus in dat opzicht kwam dat wel goed uit ware het niet dat we geen shampoo en geen handdoeken hadden. Toen het even later droog werd zijn we toch maar naar huis gereden en hebben ons afgereageerd op het bij de chinees gehaalde family menu. Eind goed al goed.
Hoensbroek doet zijn naam eer aan, het vroeg middeleeuwse kasteel nodigt uit tot ridderfeesten. Maar om dan meteen maar de strijdbijl op te graven en het zwaard te trekken… Ik weet het niet. Triest is het wel.
Nog even terug naar Maastricht. Zoals u reeds eerder heeft kunnen lezen wordt de halve stad gesloopt voor het maken van een tunnelbak door Maastricht heen. Als je nu vanuit het noorden Maastricht nadert zie je al de gevolgen van de kaalslag die daar plaats vindt. Bedrijven, woningen, flats alles moet wijken. Je kunt je natuurlijk wel afvragen of je er zou willen wonen, zo langs de A2. Toch is het vol krijgen van die flats nooit een issue geweest. Dat zal wel te maken hebben met het wonen in een grote stad allure. Het Geuselt stadion, waar de plaatselijke voetbalvereniging MVV zijn wedstrijden speelt, wordt nu de grote blikvanger als je aan komt rijden.
Soms rij je zomaar door het Limburgse land en wordt je getrakteerd op een tractor, en niet eentje, maar meerdere. Het gebeurde net buiten de gemeentegrens van het plaatsje Slenaken. Daar hield de stoet even stil om te verzamelen voor een tocht richting Banholt. Dit soort boerenfeesten wordt in deze omgeving veel gegeven. De reden waarom ik deze Lanz Bulldog eruit gekozen heb is dat een collega van mij ook zo’n oud gevaarte heeft en daar regelmatig mee rondrijdt.
Van 1921 tot 1955 werden de unieke Lanz Bulldog tractoren gebouwd in het Duitse Mannheim. Uniek doordat ze een eencilinder gloeikop motor hadden en je best wel even bezig was voordat je hem aan het lopen had. En dan kwam de grote kracht van deze motoren naar boven. Met een gezellig stacato van de eencilinder was het een werkpaard wat je nooit in de steek liet. Uiteraard kon er eens wat kapot gaan, dat gebeurde doordat de boer zich niet aan de regels hield en er onvoldoende koeling was, of te weinig smeermiddel. Het was voor de boer een ideale tractor, hij liep op (afgewerkte) olie, petroleum, diesel en nog vele andere brandstoffen. Ware het niet dat deze techniek achterhaald werd, anders liepen ze nu nog, want eenmaal aangeschaft… Helaas, de werkelijkheid is anders en het eens zo trotse bedrijf is in 1955 overgenomen door John Deere. En nee deze gaat niet in mijn virtuele garage, het is een intermezzo, ik heb vakantie.
Ik had al lang geen boeken meer gelezen, maar op een boekenmarkt in Eindhoven, vond ik het boek terug waar zo’n vijftig jaar terug de meester uit de vierde klas uit voorlas. Deze meester was de beste schoolmeester die ik tot die tijd gehad had. Als de klas de hele dag stil was geweest pakte de meester het laatste half uur een boek, van een Belgische schrijver nota bene, en gedeeltelijk in het “plat” geschreven. Ernest Claes maakte het verhaal de Witte van Zichem, over Ludovicus Verheyden uit Zichem. Een beetje de Belgische Pietje Bel. En die meester kon zo goed voorlezen dat we met z’n allen doodstil zaten te luisteren. Hij heeft het schooljaar het boek niet helemaal uitgekregen, maar het was wel mijn mooiste herinnering van de lagere school. Het boek wat ik in Eindhoven vond was niet het origineel, maar een omnibus waar vijf verhalen in staan van deze schrijver. Ik ben aangeland bij de Heiligen van Zichem, het vierde verhaal van de vijf. Voor een Hollander wellicht wat moeilijk te lezen, want het is doorspekt met de streektaal uit Zichem, maar als grensbewoner is het goed te doen. De witte ging er in ene ruk doorheen… Een wereld van herinneringen ging weer voor me open en ik zag de beelden weer helemaal voor me.
Het zag er zo uit na een dag werken…. Het lijkt wel een bunker. Inmiddels zijn we een stukje verder, maar helaas, het is al donker. Vandaag wordt er een gedeelte gestukt, en dat op Hemelvaartsdag
Tijdens onze vakantie op Cyprus (of is het in Cyprus) wandelden we vrijwel elke dag, van het hotel, langs de zee richting haven en later ook weer terug. Een wandeling van zo’n drie kwartier. Tijdens de wandelingen hadden we al een paar keer een roofvogel zien vliegen en af en toe hing hij stil in de lucht, om te kijken of er een prooi op de grond voor hem was. Op een dag was hij zo dichtbij, dat ik er zelfs met mijn niet al te veel vergrotende lens op mijn camera, een paar foto’s van kon maken. Meestal heb ik op mijn camera een zoomlens zitten met een bereik van 16 tot 105 mm. Dat is flinke groothoek tot een heel klein beetje telelens. De meeste foto’s die ik maak, zo’n 95%, zijn met die lens gemaakt. De vogel, ik denk dat het een valk was, vloog steeds een eindje voor ons uit. Soms naar beneden duikend en we hebben hem ook met een prooi weer op zien vliegen. Wat ik nog nooit gezien had, was dat de vogel in de vlucht aan de prooi tussen zijn klauwen was aan het pikken. Hij at volgens mij vliegend, mooi om te zien. Wat ik al zei ik had niet zo’n sterke lens bij me dus dat heb ik niet kunnen fotograferen. Ik heb altijd maar één lens bij me, en die zit op de camera. De rest meenemen vind ik teveel sjouwen. Ik besluit altijd voor ik vertrek welke lens het gaat worden die dag en daar moet ik het dan mee doen. Daags daarna had ik een sterk vergrotende lens bij me, maar toen hebben we de vogel niet gezien. Wel andere vogels, waarvan ik ook een paar foto’s heb gemaakt en daarmee was het voor mij ook goed.
