De grootste schok die ik onderging in Indonesië was wel het verkeer. Het is een complete chaos voor ons buitenlanders. Verkeersregels zijn er officieel wel, maar de meesten daarvan worden door niemand nageleefd. Het enige wat goed gaat is het links rijden, en meestal stopt men ook nog wel voor een rood stoplicht (als het al even rood is, dat wel). Voor de rest krioelt alles door elkaar heen. Wegen waarop wij hooguit met een auto tegelijk rijden daar passen er best drie naast elkaar en daarbij slalommen er ook nog tientallen scooters en brommers doorheen. Wat ons opgevallen is, is dat we niet één aanrijding of ongeluk hebben gezien. Terwijl we toch duizenden kilometers over de weg afgelegd hebben. Ook files hebben we niet gezien. Zelfs in Jakarta niet, waar toch, met de omgeving erbij, zo’n 23 miljoen mensen bij elkaar wonen. En geloof me, het is daar pas echt druk op de weg. En als het al even vastloopt voor een stoplicht of zo, dan is het iets van hooguit een paar minuten. Ook zie je niet dat mensen zich opwinden of ergeren over andere verkeersdeelnemers. Ze laten eerder even een gaatje vallen om iemand er even tussen te laten, dan dat ze het gat bij voorkeur dicht rijden zoals hier in Nederland vaak gebeurt. Ook als een tegenligger wil inhalen, dan houdt men even in, om even de ruimte te geven voor die verrichting. Leven en laten leven is het daar. Hier zouden we toeteren, met lichten knipperen en met één vinger herhaald naar ons voorhoofd wijzen. Ik geloof dan ook niet dat ze er een top tien van ergernissen in het verkeer hebben zoals wij. Leuk detail, als je als voetganger zo’n drukke weg wil oversteken, dan kun je langs de weg gaan staan wachten, dan er stopt niemand voor je. Hoe doe je dat dan? Als er even een klein gaatje valt, je hand op steken en beginnen te lopen. En dat werkt. Auto’s stoppen voor je, en soms wordt er vanachter het stuur zelfs naar je gezwaaid. Met de hele hand hoor en niet met de middelvinger. Mooi land dat Indonesië.
