bVision.nl

Eigenlijk kwam ik door Tagelus op de gedachte om eens in mijn bureaulade te kijken wat daar aan nutteloze spullen in zouden liggen. Uiteraard heeft alles eens zijn nut gehad, maar waarom er nu drie brillen in moeten liggen terwijl ik de vierde bril op heb is ook mij een raadsel. En thuis is dat idem dito. Wel een nieuwe bril kopen als het nodig is, maar te weigeren om de oude brillen weg te doen is uiteraard van de zotte. Deze die nu op de foto staan zijn in ieder geval weg. Nu die thuis nog eens gaan zoeken en opruimen. Trouwens, sinds ik mijn nieuwe bril permanent op moet hebben zie ik het verschil pas als ik hem eens even af moet zetten. Voorheen alleen een lees, anex computerbril, nu een lees, computer en verweggistan ineen. Dat is overigens wel even goed wennen.

opruiming

Gisteren is in het stadhuis van Maastricht de campagne boeitmedat! gestart, gericht op jongeren tussen de 14 en 18 jaar. Het confronteert jeugdigen op een voor hen zeer herkenbare en eigentijdse wijze met ongewenst, agressief gedrag ten aanzien hulpverleners en de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen daarvan. Centraal staat daarbij de gewetensvraag: eBoeit mij dat?e Daarnaast is het project erop gericht de doelgroep en het grote publiek, begrip en respect bij te brengen voor de hulpverleners en hun werk. BOEITMEDAT is een initiatief van de Veiligheidsregio Zuid-Limburg. De campagne heeft ook een eigen website, en die is niet geschikt voor watjes. De korte filmpjes daar zijn zeer gewelddadig en confronterend. Ze laten o.a. zien hoe een buschauffeur wordt mishandeld. Mij boeit het, ik hoop niet dat ik ooit in zo’n situatie terecht kom.

boeit me dat

Nee Brillie, je bent hier niet in een clubhuis beland, maar in de groene zone van mijn blog. Me! sorteert afval, heel netjes. Een grijze bak voor het restafval, een groene bak voor het groen en de tuin, een blauwe bak voor het papier, een plastic fantastic zak voor alle plastic-afval, alle glas gaat naar de glasbak. Wij hebben geen begane grond waar je van de keuken zo even naar toe loopt, nee, alles moet via de trap. We hebben wel een emmer voor het restafval boven staan, maar voor de rest moeten we toch elders wezen. Goed voor de conditie, slecht voor het humeur. En in de tussentijd heb ik inmiddels een hele milieustraat hier in huis. Mij lijkt het toch verstandig als we eens wat beter gaan nadenken hoe we onze spullen aangeleverd krijgen. Een toetsenbord wat wordt geleverd door bijv. Bol.com is verpakt in een grote doos, waarin een lading plastic, met daarin weer een doos met een mooie vakverdeling, waarin een toetsenbord past, wat weer lekker ingepakt in plastic zit. Hetzelfde geldt voor een doosje Mon Cherie bonbons. Een keurig doosje verpakt in cellofaan waarin een plastic vakverdeling zit waar alle bonbons zitten, die weer afzonderlijk in een met rode folie bedekt plastic papiertje zitten. Kijk eens naar al die blister verpakkingen, is dat nou echt nodig. En dit geld van klein tot groot. Van een rolletje drop tot aan een vaatwasser.e Zo kan ik nog makkelijk honderden voorbeelden opnoemen. Dat moet toch slimmer kunnen. Me! wordt er een beetje triest van…

afvalligen

(click picture) Boerderij of

Huizen hebben niet het eeuwige leven en ik ben van mening dat degene die het bouwt er ook voor moet zorgen dat het weer kan worden afgebroken. Bijvoorbeeld fabriekspanden die leeg staan en niet meer worden gebruikt of bouwvallige huizen die gewoon blijven staan. Het ontsiert de omgeving want de eigenaar is dood of vertrokken en uiteindelijk zal de gemeenschap er wel weer voor opdraaien, maar correct is dat niet. Hoe moet je zoiets nu oplossen zonder dat de huizenmarkt helemaal in elkaar zakt en een huis onbetaalbaar wordt weet ik ook nog niet, maar ik denk er over na. De foto’s zijn genomen van een oude boerderij uit 1895 aan de Urmonderbaan bij Einighausen (Geleen), op steenworp afstand van de tuinboulevard. Ik hoefde niet eens veel moeite te doen om binnen te komen, zelfs het grote hek eromheen had zijn langste tijd gehad. Wat er met het pand gaat gebeuren weet niemand, het ligt er al jaren zo bij. Ik heb de nodige foto’s gemaakt voor in mijn verzameling dus voor mij mogen ze het tegen de vlakte gooien, of restaureren, maar dat laatste zal wel niet passen bij die moderne tuinboulevard…

(click picture) Bouwval

Na een afwezigheid van een maande weer gaan werken viel me best wel even tegen, en meteen een hele week lang met nog wat extra uren helemaal. Op mijn bureau stond een fles met een alcohol gel en een doos met tissues. Voor, of beter tegen de Mexicaanse griep. Iedere keer dat je iemand een hand geeft even een milliliter of drie van dat spul gebruiken en je bent beschermd. Alleen een ding viel me op, die flessen waren op alle bureaus nog even vol. Ofwel, iedereen vindt het een beetje ver gezocht. Maar als bedrijf moet je je natuurlijk indekken. Dus de volgende stap zijn de spuiten tegen deze griep. Vrijwillig verplicht uiteraard. Ach ja, een rampenplan ligt ook al klaar. We zijn op alles voorbereid, behalve op een echte calamiteit….

Mexicaanse griep

(click picture) BMW 320i (op de achtergrond)

Dit amfibievoertuig heeft al veel mee gemaakt. Het is een LVT Buffalo Amphibian Mark IV uit 1943. Het was bestemd om de Rijn mee over te steken, maar helaas kwam het niet zover. De buiten zijn oever getreden Maas werd het voertuig fataal. Bij een oversteek vanuit Kotem in Belgie naar het Nederlandse Limburg viel de motor uit terwijl de het voertuig net tegen de oever van de rivier probeerde op te rijden. Het werd meegesleurd door de Maas en raakte beschadigd, waarna het zonk. Pas in 1977 werd het toevallig door duikers ontdekt op de Nederlandse zijde van de Maas. In de nacht werd het stiekem naar de Belgische kant van de Maas gesleept en geborgen. Daarna werd het voertuig tweemaal gerestaureerd en staat nu op deze sokkel in het Belgische plaatsje Kotem. Linksboven op de onderste foto ziet u nog net het grensbord Vlaanderen wat staat op de autoweg tussen Stein(NL) en Maasmechelen(BE). Twee bemanningsleden kwamen om het leven.

(click picture) LVT Buffalo Amphibian Mark IV