Charbonnage du Hasard Cheratte
Charbonnage du Hasard Cheratte

Charbonnage du Hasard Cheratte

bVision & Photography

Achteraf zou ik het never nooit meer doen, maar destijds ik voelde me nog jong, zo’n 15 jaar geleden, was nog wat onbezonnen, en voornaamste was dat ik nog niets aan mijn bewegingsapparaat mankeerde toen ik in mijn eentje een verlaten steenkolenmijn in België wilde bezoeken. De Steenkolenmijn van Hasard was de belangrijkste mijn van de “Société anonyme des Charbonnages du Hasard” en had vier mijnschachten. De mijn ligt in Cheratte, een deelgemeente van de Belgische stad Visé gelegen in de provincie Luik. Het terrein aldaar zat vol gaten en open plekken en alles was toch wel in desolate staat. Niemand wist wat ik van plan was en waar ik was. Het was gewoon een ingeving van dat ga ik doen. Het was een hele ervaring, vooral in de gebouwen waar nog veel spullen lagen, maar ook uitzonderlijk veel glaswerk en kapotte delen van trappen. Nu is het grootste gedeelte gesloopt en staan nog maar een enkel gebouw en de schacht overeind.

bVision & Photography

bVision.nl een Parkstad Limburg blog

Foto: AI-Art ©bVision.nl
Titel: Lisanne
programma: Nightcafé studio

18 reacties

  1. Je was een urban explorer, er zijn er tegenwoordig heel veel.
    Maar er zijn er ook die niet zich niet meer wagen in oude gebouwen, je kunt wel eens iemand of iets tegen komen waar je niet op hebt gerekend.
    Maar het is wel een spannende bezigheid. Hans

    Ot. Pensioen, het voelt wel bevrijdend.
    Je verzoekje is gedraaid in de show.
    Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”

  2. We worden een beetje te oud om dit soort werk te doen, jammer genoeg. Prachtige foto’die me doen denken aan het boek wat ik net uit heb. Een thriller van Charles den Tex, De Erfgenaam. Onder het lezen moest ik telkens aan jouw denken. Een oud kolenmijn geslacht in jouw buurt. Ik weet dat je niet veel leest maar dit zal je pakken. Als jullie een e-reader hebben kan ik je het bestand toesturen.

  3. Een mijn , ik krijg er de kriebels van en zou er niet aan moeten denken om er elke dag in af te moeten dalen voor mijn werk. Tijden geleden toen mijn man en ik eens in Limburg kampeerden, zijn we ook in een mijn geweest, met een groepje en natuurlijk onder begeleiding. Nu heb ik in het begin van mijn huwelijk nog kolen gestookt dus ik heb veel later gezien hoe die uit de mijnen werden gehaald. Het leek me een benauwend beroep om mijnwerker te zijn. Daarvoor had ik alleen een idee hoe dat kon zijn door het boek dat ik als kind las : ‘Alleen op de wereld’ waarin de hoofdpersoon als jongen mee in de mijn moest om te werken.

Reageren mag, maar hou het netjes...

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.