Mijn moeder woont in een verzorgingshuis in Veghel. Ze verblijft daar op een gesloten afdeling want ze is dementerend. Ze kon na het overlijden van mijn vader vorig jaar echt niet alleen thuis blijven. Mijn vader heeft haar tot zijn overlijden iedere dag verzorgd. Toen we haar vorig voorjaar daar brachten, keek ik vanuit haar kamer door de raam naar buiten en zag het uitzicht wat ze had op de rivier de “Aa”. Ik zeg “nou mooi uitzicht heb je hier”, want je wil op zo’n moment er toch een positieve draai aan geven. Waarop ze meteen antwoordde “wil je misschien ruilen”? Ze was toch nog niet zo dement, dat ze niet wist dat ze niet meer thuis was, ondanks dat ze haar eigen meubels en andere spulletjes had. Ik stond daar dus even mooi “met de mond vol tanden”.
Hieronder een foto van het uitzicht welke ik afgelopen zondag maakte met de telefoon. Nu met een wat winters landschap.
Beste Frank, Naar aanleiding van deze log
stuur ik je morgen een persoonlijke mail.
Groeten, Mara
Toch een mooi uitzicht. Er zijn heel wat mensen die met minder moeten doen.
Ha Frank,
Mensen die demensie hebben zijn erg gevoelig voor veranderingen, mijn moeder had er toen ook erg veel moeite mee.
Wel een mooi plaatje, maar het is voor je moeder nieuw, dus liever ziet ze iets van vroeger. oma
Met het uitzicht is niets mis, maar een mens kiest nu eenmaal graag zelf z’n uitzicht. Het lijkt me moeilijk om je moeder zo te zien.
Ook daaaaar warm water?
Wat een opmerking heer Brillie.
Dat zijn nare dingen. Hopelijk is ze nu een beetje gewent.
Ik heb alleen mijn vader nog, hij wordt dit jaar 81 en heeft het geluk nog steeds zelfstandig te mogen wonen. Ik kan me voorstellen dat dit erg moeilijk is, voor alle partijen.
Veghel is best in de buurt voor mij…morgen ben ik in Uden, dat is nog dichter bij Veghel 😀
Fijne donderdag alvast.
Liefsss
Ja, dat zijn van die opmerkingen die je bijblijven.
Je wilt het positieve laten zien, maar helaas.
Dit is nog een antwoord voor Sjoerd-Heksenberg…Galgenbargje..Het klinkt allebei luguber…. En voor jou Frank… mijn moeder zit ook in een een verzorgingstehuis, maar dit uitzicht is veel mooier…je hebt er een mooie foto van gemaakt…Agnès
Inmiddels is het wel thuis, of nog steeds niet?
Waarom zou die vogel weg moeten? Hij was er toch? Anders moet je wachten tot hij uit beeld is voor je de foto neemt.
moeilijk zo iets hé …. soms kan het echt niet anders
Zoiets is emotioneel heel zwaar. En het kon inderdaad niet anders.
Dat verbaast me, je hebt de vogel niet weggepoetst…
Hier is de vogel functioneel, hij/zij voegt iets toe aan de foto en hoef derhalve m.i. niet te worden verwijderd. Eventuele “vliegen” op de lens zou ik natuurlijk wel verwijderd hebben. 😉
Moeilijk altijd, die situaties. Mijn moeder was ‘gelukkig’ zo ver heen dat ze al heel gauw niet meer besefte niet thuis te zijn.
Hopelijk kan ze langzaam wel genieten van het uitzicht
Tja, er gaat niets boven ons eigen nest…. zo vertrouwd. En op oudere leeftijd nog eens verhuizen is hetzelfde als oude bomen verplaatsen: het is niet of moeilijk aarden. Maar die wijsheid hoef ik jou niet te vertellen 😉 Wel mooi dat jouw moeder meteen repliek gaf, da’s beter dan apatisch. Om er een positieve draai aan te geven.
😉
Wees blij Frank , dat je je moeder nog kan gaan bezoeken ! Ze zal wel wennen , maar langzamer dan ons ! Mooie foto Frank .
Altijd moeilijk zulke situaties.
Hoop dat ze ondertussen een beetje gewend is aan de veranderde situatie en wel kan genieten van het uitzicht.