Nee geen stukje geschiedenis, maar mijn eigen ervaringen met de DAF. Mijn vader reed in een van de eerste DAFjes en toen ik bijna 40 jaar terug (waar blijft de tijd) mijn vrouw leerde kennen reed ook mijn schoonvader in een DAF. Van de eerste roestbak tot aan de DAF66, ik leerde ze allemaal kennen. Ze hebben m.i. onterecht altijd een nogal negatief imago gehad. Het waren auto’s voor invaliden, nonnen en bejaarden…. Een normaal mens kocht toch zeker geen DAF. Maar zo’n auto moet je proeven, eraan ruiken en voelen. Dan komen de herinneringen pas echt los. Dus op naar Brabant, naar het dafmuseum in Eindhoven. Een prachtig pand waar ik uren in heb rondgelopen, gezeten en geproefd van de Brabantse gastvrijheid, van het niets moeten en alles mogen. De verkooptechniek, gaat u er eens in zitten, tot aan de zal ik u eens laten zien waar we de auto’s restaureren. Een mooie ervaring, maar waarschijnlijk ook omdat ik in de vroege uurtjes kwam en de nog enige bezoeker was. In alle dafjes heb ik vroeger gereden, de 600, de 750, de daf 32, 33, 44, 55 en de 66, en toen was het over and out. het werd Volvo, onze nationale trots ging tenonder en werd verkocht aan de concurent. Gelukkig zijn er nog exemplaren over, en respect voor de vrienden van het DAF museum die dit in stand houden.
Gerelateerd
Leuk hoor, hier in het dorp rijdt er nog eentje. De eigenaar loopt tegen de honderd denk ik, maar af en toe zie ik er hem nog in rijden :-O
Onvergetelijk natuurlijk. En hij doet me qua vormgeving ook zo aan de Trabant denken…
Deze ken je vast: met een Daf op een draf naar het graf. Grapje uit mijn jeugd. De vader van een achterbuurmeisje had een daf, soms gingen we daar op zondagmiddag een ritje mee doen. Geweldig….
Mijn ouders hadden vroeger ook een daf, geweldige auto;s waren dat
ja leuk hoor, ik had al een keer in een reactie geschreven over mijn herinneringen met de DAF. Mijn vader had een DAF en s’winters moest hij hem ook aanslingeren, dat weet ik nog goed:)
Reed iedereen dan in een DAF? Mijn ouders hebben ook de hele reeks afgewerkt en mijn schoonvader heeft ook altijd alleen in DAFjes gereden.
Ik herinner mij nog de Neerlands Hoop show waarin een kanariegele daf de hoofdrol speelde. Mijn moeder en ik lagen slap van het lachen want om de hoek van de schouwburg stond de onze. Een gele ja.
Gaaf! Mijn oma had een Dafje, dat ding was haar lust en haar leven! Ze moest hem op een gegeven moment wel wegdoen, omdat het rijden niet meer zo goed ging, maar dat deed ze echt met pijn in haar hart…
mijn ouders hadden geen rijbewijs,
maar de buren wel en die reden bijna allemaal in een daf,
gave auto,s
😉
wat een scheetje he?
dat dit nu uiteindelijk volvo moest gaan heten….
De DAF heeft een boeiende geschiedennis, compleet van begin tot einde.
Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn!
Wij hebben diverse Dafjes gehad. Ze bleven rijden die apparaten en geen gedoe met schakelen want het was gassen en remmen. Lekker simpel maar o zo betrouwbaar!
Ook mijn vader was een overtuigd DAF-rijder en onze eerste Daffodil (dat was nu wel niet zo’n goed gevonden naam achteraf) was van 1965. Hij had allerlei rijbewijzen, ook voor vrachtwagens, en rijdt nu nog steeds automaat (wel van een heel ander merk natuurlijk), op zijn 92e.
Mijn vader heeft deze lange tijd gehad voor handel..
Prachtig stukje, brengt zeer dierbare herinneringen aan mijn vader naar boven die vanwege polio aan het linkerbeen altijd letterlijk handmatig zijn been op- en van de koppeling moest tillen. De DAF met het ‘pientere pookje’ was dus werkelijk een uitkomst voor hem. Hij heeft dan ook alle modellen gehad totdat Toyota (corolla) ook met een automatische transmissie kwam.
Het DAFJE ben ik nog lang niet vergeten.