Vlakbij kasteel Doenrade, in de gemeente Beekdaelen(Zuid-Limburg), trof ik het onderstaande tafereeltje aan, op de “tafel” stond het onderstaande gedicht van Marjan van der zwaard:
Och, was ik toch een pinksterbloem,
Jaarlijks weer verblijden
Groeien – bloeien
dan verdwijnen.
Om volgend jaar weer te verschijnen.
bVision.nl een Parkstad Limburg blog uit Hoensbroek
Mooi gedicht en leuk om tegen te komen
Marjan van der zwaard heeft een mooi gedicht geplaatst, zo is ze zelf een zonnebloem geworden. Hans
@ ik was ook verbaast dat de kaart het adres van de buren stond.
Mooi om tegen te komen, zo’n leuk gedicht.
Ik mis eigenlijk de pinksterbloem, maar die vond het vast nog te koud.
Als ik pinksterbloem lees, moet ik altijd aan een ouderwets liedje denken, dat over ‘onze fiere pinksterbloem’ gaat. . Ik ben te laat om je een fijne dag te wensen, dus dan maar een heel fijne avond en een rustige nacht gewenst.
Tja, maar waar blijf je dan als Pinksterbloem de rest van het jaar?
Een mooi gedicht op een prachtige plek. En de gedachte is ook zo gek nog niet. 🙂
Ha Sjoerd,
heerlijk… wat een eer, dat je gedicht op die mooie plek mag staan.
Ik denk dat Marjan zelf beretrots is…
Die weidsheid.
Prachtig!
groetjes, Marlou
Doet ons toch even stilstaan…
Lie(f)s.
Maar het is elk jaar weer een andere pinksterbloem. Eenmaal klaar met bloeien dan is het ook klaar.
Lief gedichtje.
Dit is echt zo’n gedichtje om uit je hoofd te leren. Dan kun je nog eens theatraal uithalen als ergens in gezelschap loopt te wandelen!
Dat is leuk om zoiets tegen te komen al wandelend
wandelingen met gedichten, dat vind ik wel fijn om te doen
en zo’n pinksterbloem mag van mij wel langer dan tijdelijk bloeien, ze ruiken buiten lekker
-Een @->- voor jou.
Ik hoop toch dat ik jou hier vaker mag zien verschijnen…
Love as always
Dimario