bVision.nl

Eigenlijk ben ik een echt wintermens, ik kan genieten van de zon, de vorst, de sneeuw. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Gistermorgen hadden we een vergadering in een ruimte buiten ons eigen kantoorpand, op weg daarnaar toe was iedereen nog een beetje duf van het weekend, maar toen we na afloop buiten kwamen en het zonnetje inliepen had toch iedereen het idee van Yessss, zo mag het wel even blijven. Het zelfde gevoel wat ik had toen ik deze foto nam, ergens in de buurt van Linne (Midden-Limburg). Ik kan daar heel vrolijk van worden.

Het weekend begon al vroeg voor mij. Op donderdagavond hadden we Sinterklaasavond gepland met Jeslynn en mijn dochter, die op 4 december jarig is. Niets aan de hand, lekker gegeten cadeaus uitgepakt en gezellig de avond met een wijntje afgesloten. Ik was moe van de activiteiten die dag, we hadden een aantal oude servers fysiek verplaatst, dus om 10 uur lag deze jongen in bed, alsof ik wist wat stond te gebeuren. Na een paar uur slaap werd ik misselijk wakker, en wat er daarna gebeurde zal ik niet snel vergeten. Ik zal u er niet mee vermoeien, maar het leek alsof ik een voedselvergiftiging had, en zo ging het met de rest van de familie ook. En mijn vrouw had niet meegegeten, dus dat kon het niet zijn. Uren later en nadat enkele malen mijn maag in een verkeerde volgorde werd geleegd, was ik niet meer in staat om ook nog maar iets te doen dan liggen en hopen dat het weg bleef… Ik ben de aflopen 20 jaar volgens mij geen enkele dag van het werk weggeweest wegens ziekte… Dus niets meer gewend lag ik uitgeteld in bed. Ik heb heel wat afgeslapen en de aflopen dagen, maar begin vandaag toch gewoon weer met werken… Ben toch weer een beetje opgekrabbeld. Gisteren hebben we tussendoor de boodschappen maar even gedaan. Op de foto, zondag morgen in Sint Odilienberg toen -4 graden en overal rijp, mooi toch.

Ik ben getroffen door een hevige griep en lig in bed. Ik hoop snel weer in staat te zijn om weer logjes te produceren.

Gisteren heeft Jeslynn bij opa en oma geslapen. De mama en papa moesten beide laat werken dus moest er voor Jeslynn een andere oplossing komen. De bandiet doe echt alles wat niet mag uiteraard. Je kunt haar geen minuut alleen laten. Kruipen, klimmen gaan staan, niets is die smurf te gek. Maar voor de rest is het het liefste kleinkind wat we hebben. Hier is ze onder te kar gekomen, niet zo’n probleem, opa heeft een zachte (foam)vloer op de tegels gelegd, die naast zacht ook lekker warm is.

Mijn vrouw was op zoek naar een paar tijdschriftenhouders om jaargangen van (kook)tijdschriften van mij in op te bergen. Na veel zoekwerk kwam ze uit op de site van mijn gekkegeit, speelgoed en hebbedingen voor gekke geitjes en hun ouders, alwaar wat houten cassettes werden besteld. Niets bijzonders, niet duur, maar wel groot als je er een stuk of vijf van besteld. Als toegift zat er een rol pakpapier bij voor de komende feestdagen en een kaartje waarop de onderstaande tekst stond. Dat vind ik dan heel bijzonder, dankjewel Marian. Dat heet zorg besteden aan je klanten en weten wie je klanten zijn.

Weet u nog, gisteren, de Honigmannstraat en de Koelpiet. Mmm, u dacht dat heeft die mooi in beeld gebracht, en dat klopt, maar wel met hulp van deze rare vogel die daar op het einde van diezelfde straat, voor de parkeergarage, stond te fotograferen en die me op het idee bracht. Ere wie ere toekomt, toch… Gisteravond was mijn dochter even hier met Jeslynn. Ze zat even niet lekker in haar vel, en wat is dan makkelijker dan thuis te zitten kniezen, juist, kleintje even bij opa en oma brengen. En die vonden dat helemaal niet erg, want ze was voor de afwisseling eens een weekend niet hier geweest, en eerlijk is eerlijk, ik had dat wel een beetje veel gemist. De kleine ons waarschijnlijk ook, want die leefde helemaal op bij opa en oma. En zo had mijn dochter even de noodzakelijke rust. En ik geef toe dat ik nooit had gedacht dat mijn kleindochter me zo lief kon zijn.