Het was in de zomer van 1975, ik woonde nog maar pas in Maastricht, toen ik in een aquariumwinkel in de Hoenderstraat allemaal schildpadden in de etalage zag zitten. Nou mocht ik van mijn toenmalige huisbaas geen huisdieren zoals hond of kat hebben, maar tegen een schildpad had hij geen bezwaar. Ondanks de eerst gevraagde toestemming was het toch een impulsaankoop. Ik wist helemaal niets van schildpadden. Deze landschildpad was redelijk makkelijk te houden, wat sla en appel, en het dier was al tevreden. Iets anders at hij overigens niet, en zelfs nu 33 jaar later is dat het enige wat hij eet. Ja want ik heb hem nog steeds. Misschien overleeft hij mij zelfs nog.
Na de landschildpad kwamen bij mij de moerasschildpadjes; een busje voer erbij, een plastic bakje met een eilandje, met een plastic palmboompje erop, en klaar. Toen begon de ellende, de dieren kwamen met het “speciale” voer, veel tekort, en werden ziek. Dat was pas het tijdstip dat ik ben gaan lezen over schildpadden. Daarna werd door mij een goed terrarium/aquarium gebouwd zoals in de boeken stond, ze kregen goed voer en ze groeiden dan ook als kool. Ik had er iedere dag uren werk aan, het zijn dieren die nogal wat in het water deponeren zal ik maar zeggen. Bovendien had ik er eigenlijk teveel voor mijn terrarium/aquarium, nadat ze zo flink gegroeid waren. Toen mijn baan steeds drukker werd, werd dat dus een probleem. De oplossing werd uiteindelijk gevonden bij een dierenpark hier in de buurt, de eigenaar zei dat ik ze gewoon in zijn vijver kon zetten, hij had er enkele al jaren inzitten. Hij zei: “ze overwinteren hier gewoon in ons klimaat”. De daar op volgende winter was een van de strengste die ik ooit heb meegemaakt. Vol schuldgevoel ging ik in het voorjaar kijken of ze er nog waren. Een van mijn schildpadden had een beschadiging op zijn schild. Ik herkende hem meteen, hij zat op een tak met zijn poten uitgestrekt te genieten van de eerste voorjaarszon. Landschildpadden mogen al 30 jaar niet meer verkocht worden in Nederland, maar moerasschildpadjes zijn nog steeds te koop. Voor iemand er aan begint raad ik hem aan om eerst flink wat informatie te vergaren via boeken en internet. Wil je dan nog steeds ……. Nou ik begin er in ieder geval nooit meer aan, niet vanwege de ouderdom die ze kunnen bereiken, maar in mijn optiek zijn het helemaal geen huisdieren. Met wat ik nu weet zou ik nooit meer een schildpad kopen.
Oorspronkelijk leefden hier in het zuiden van Nederland ook schildpadden in het wild (zegt men). De zogenaamde Europese moerasschilpad; Emys Orbicularis is de latijnse naam. Maar ik geloof niet dat ze hier de laatste tientallen jaren nog gezien zijn. Tijdens een wandeling dit voorjaar langs een grote vijver (een andere) zag ik wel opnieuw roodwangschildpadden, die aan het genieten waren van de voorjaarszon. Het lijkt erop dat deze schildpadsoort inmiddels hier in Nederland inheems is. Anders dan mijn landschildpad die alleen planten eet, zijn de meeste moerasschildpadden roofdieren, die behoorlijk kunnen bijten. Ze pakken zelfs vissen die groter zijn, dan dat ze zelf zijn. Ondanks hun schild zijn ze ook nog behoorlijk snel. Hieronder zijn enkele van de foto’s die ik van ze gemaakt heb. Zoals meestal: klikken voor een groter exemplaar.
Leuke beesten, maar wel traag. Eigelijk passen ze niet meer in deze tijd.
Het zijn schitterende beesten
Het zijn prachtige dieren, en ze kunnen toch zo ontzettend oud worden.
Het bewijs dat rustig doen zeer gezond is!
Wel een mooi beest, maar nee ik zou er ook geen hoeven.
Langzaam, moeilijk-beweegzaam, de schildpad, mooi beest!
Ik heb er nog nooit een gehad, en ik ben ook niet van er alsnog aan te beginnen. Doe mij maar een goudvis.
De meeste mensen houden dieren zonder enige kennis. En dat gaat in lang niet alle gevallen goed. Het basisonderwijs zou daar veel aan kunnen doen. Op scholen wordt verzuimd om kinderen te leren welk natuurlijk leven zich in dit land bevind. Daardoor vervreemd de mens van z,n natuurlijke omgeving.
Wij hadden vroeger thuis ook een schildpad. Die kon je echt overal aantreffen. Opeens was hij weg, maar hij bleek te overwinteren in de tuin..
Wij hebben vroeger ook een waterschildpadje gehad en die heeft nog heel veel jaren in de vijver in de tuin geleefd. Volgens mij is hij ooit door een reiger gespietst… Wel gaaf dat je die landschildpad nog steeds hebt!
Leuk om te lezen en ook dat je hem nog steeds hebt.
Mijn moeder had ook een landschildpad, maar die moest helaas uit huis vanwege mijn experimentele gedrag.. uch. Ze wil er nog steeds weer eentje hebben, maarja..
Ik heb die moerasschildpadden ook gehad toen ik een jaar of tien was, maar ze zijn weggelopen toen ik met ze in de tuin aan het spelen was.
Ik ken ook iemand die er al vele jaren eentje heeft, ook zonder te weten dat ze zo oud worden. Voor mij hoeft het niet, ik vind ze een beetje eng….
Leuke beesten. Net als pinguins bijvoorbeeld. Maar ook die zijn niet echt geschikt voor de badkuip. Of in de soep…;-)
Doet me ineens denken aan mijn eigen waterschildpadje die ik als kind had… is tussen de verwarming gekropen en verdroogd… snif
Nou ja, nu zie ik pas dat het door Frank geschreven is, beetje dom 😉
En ik maar denken dat je een schildpadpoes hebt 😉 Maar je hebt groot gelijk, bezint eer ge begint er is genoeg dierenleed
jee dat zijn beste grote zeg
wel leuk maar idd je moet er wel wat van weten.
mijn vriend had ook ooit eens zo,n raar verhaal met een apart beest dat ga ik binnenkort eens op de log zetten