We bellen, toch…
We bellen, toch…

We bellen, toch…

Gatsakakerdjie, wat krijg ik een hekel aan aan die bellers die denken dat ze remi zijn uit het boek alleen op de wereld, geschreven door Hector Malot. Mensen die aan het afrekenen zijn aan de kassa met de telefoon in hun handen, met een hand verder de boodschappen opruimen en die het geen barst kan schelen dat ze daardoor de boel ophouden. Mensen in een auto die hele gesprekken voeren en niet eens opmerken dat ze daardoor aan het slingeren zijn omdat ze nou eenmaal met die andere hand moeten sturen en schakelen. Een vrouw voor de kassa die een afspraak aan het maken is met haar vriendje, maar nu niet bij mij, want mijn man is thuis. Tieners op een bankje naast je die hun eerste liefdesperikelen delen met… juist. Hele boekwerken kun je volschrijven over dit m.i. asociale gedrag. Maar goed, wij hadden geen telefoon thuis toen ik klein was, de mobiele telefoon was nog niet uitgevonden, PC’s, in de vijftiger jaren, forget it. Wij waren gewoon niet bereikbaar, en ik kan me niet voorstellen dat kinderen van een jaar of acht nu de hele dag met zo’n ding rondlopen en hysterisch worden als ze hem kwijt zijn, want alle vriendjes en vriendinnetjes stonden erin. Ik geloof ik begin oud te worden en moet naar het bejaardenhuis. maar dan wel naar een bejaardenhuis met een ster, die ze gekregen hebben omdat ze overal draadloos internet op de kamers garanderen. Want zonder PC kan ik echt niet….


We bellen

14 reacties

  1. Tja het ‘digitale’ tijdperk he… Mn dochter van 15 is hulpeloos zonder gsm, maar die kan ik eigenlijk best missen, is wel handig af en toe om iemand te verwittigen of vlugvlug n vraag te stellen zoals ‘hebben we nog ijsroom in de diepvries’ als je in de winkel staat maar dat is t dan ook. Mn pc daarentegen nee die kan ik geen dag missen, wat niet wil zeggen dat ik ‘em dagelijks gebruik, maar gewoon weten dat die er is en werkt is voldoende om me goed te voelen. Vreemd eigenlijk he ….

  2. haha, idd andere tijden! Maar er is ook nog zoiets als respect. Gooide hem er laatst op toen ik wilde afrekenen aan de kassa! zegt de kassiere, ga maar door met bellen hoor, doet iedereen!
    Toen ik haar uitlegde waarom ik hem erop gooide, vond ze dat een vreemd fenomeen! “iedereen doet het”

    Mijn kids hebben overigens zo’n ding vanaf hun 6e jaar op zak! kan ik ze nl altijd traceren! erg handig! Nu ze puberen gebruiken ze hem alsof het leven ervanafhangt!

    Ik kan idd ook niet zonder! Maar probeer het zeker binnen de perken te houden!

  3. Heel herkenbaar!
    Ik begrijp er helemaal niets van wat al die mensen altijd en overal zitten te bellen. Mijn mobieltje is alleen bedoeld voor noodgevallen, daarom heeft ook vrijwel niemand het nummer. Wie me moet hebben kan het nest een mailtje sturen.

  4. In de jaren vijftig stonden de huisvrouwen uitgebreid te klessebessen met de bakker op de hoek, met de slager, de drogist, de groenteboer en de kruidenier. En ik moest dan altijd bij m,n moeder blijven, wachten dat ook zij eindelijk aan de beurt was om haar “boodschappen-praatje” te houden met de geduldige winkelier. En oh wee als ze per ongeluk eens voor kroop. Communicatie gaat nog steeds via de kaak, arm en hand spieren. Ondanks de technologische vooruitgang.

  5. Ik ben bijna vergroeid met mijn iPhone dat geef ik eerlijk toe. ’s Ochtends vroeg kan ik al blij worden van een sms maar ja, ik ben dan ook geen 8 jaar ;-). Maar je hebt wel gelijk. Aan asociaal gedrag vwb het bellen in het openbaar heb ook ik een verschrikkelijke hekel! En die kleintjes die al met de duurste mobieltjes rondlopen.. onwijze onzin maar dat doen zij natuurlijk niet zelf, dat doen hun papa en mama. Die vinden dat zo verschrikkelijk nodig.

Reageren mag, maar hou het netjes...

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.