Iedere jongen heeft waarschijnlijk vroeger wel eens geknikkerd, in de tijd dat ik klein was, meer dan 50 jaar geleden deden we dat ook, net zo goed als mesje kappen en nog wat andere bizarre spelletjes. Uit die tijd stamt dit verhaal. Als kind van arme ouders had je destijds niet veel te makken, en het verlies van een paar knikkers drukte dan ook zwaar op je gemoed. Van mijn vader had ik een mooie grote kogel gekregen en was daar best wel trots op. Maar je hebt altijd baas boven baas, en er zat iemand in de klas wiens vader op de kolenmijn Emma werkte. Die had een heel grote kogel van een centimeter of zes en doorsnede. Trots showde hij zijn kogel en zou wel eens even laten zien dat hij alle knikkers uit de pot kon gooien. Na een mooie zwaai ging de kogel precies richtig pot, alleen het verwachte resultaat was er niet na. De grote kogel drukte de knikkers vast de grond in en een van de knikkers was zelfs middendoor. U begrijpt, kinderen zijn hard, en hij werd gewoon uitgelachen. Boos liep hij naar de pot, pakte zij grote kogel en gooide die met een grote boog ver weg in de struiken en liep boos weg. Ik weet nog dat andere klasgenootjes er naar gezocht hebben, maar de kogel was weg, en bleef weg…
(photo by whodeenee on Flickr)
bVision.nl een Parkstad Limburg blog
Met een glimlach heb ik deze log net van je gelezen. Puur jeugdsentiment en ook ik weet dat we het thuis in de late jaren 50 niet breed hadden. De ommekeer kwam in de jaren 60 toen mijn vader een eigen zaak begon als opleider en het geld makkelijk binnenkwam.
Salu2 de Albert
Straks met Qwinty misschien, hoewel het dan wel op een iPad moet gebeuren denk ik.
Van a tot z een Aha Erlebnis voor mij, met inbegrip van de schokken der herkenning.
ahhhhh in de serie kinderleed zestiger jaren 🙂
Ha Sjoerd,
Een leuk verhaal, kinderen zijn in dat nog niet echt veranderd.
Maar zulke mooie knikker als op het plaatje hadden wij niet, die waren meestal van klei.
Landje pik met een zakmes en die hadden we dan wel weer. oma
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma kun je straks beluisteren op onze weblog en nu al op de website waar de programma’s staan: http://www.wir-3.com/ kies voor radio de BOM.
Ja, ik heb zeker geknikkerd, vroeger op het schoolplein of na school in de straat.
Mooi verhaal Sjoerd,
Ik heb ook knikkers gehad, maar niet van die grote.
Leren met je verlies om te gaan heb ik geleerd met knikkeren, ik verloor elke keer.
Ik vond knikkeren nooit wat aan, dit is zoveel punten waard en dat zoveel en regeltjes en gedoe. Nee, niks aan.
Ik heb wel knikkers gekocht, ooit, omdat het smurfenknikkers waren, ha, gewoon blauw, het enige smurfige was de verpakking!
knikkeren…waar is de tijd, vraag ik me af..
een prachtige kleurrijke foto..
groeten
Aan knikkeren heb ik goeie herinneringen: “Op een kokker…..tien tegels….ken je het? Prachtige foto van deze kleurige knikkers…Agnès
Mooie jeugdherinnering, Sjoerd.
Ik heb ook heel wat geknikkerd in mijn schooltijd, en dat deed ik allerminst beroerd, maar waar al die knikkers later gebleven zijn … geen idee.
die knikkers waren heel mooi met al die kleuren.
Het is een verhaal dat veel jongens toen meegemaakt hebben.
Hier knikkerden we allemaal samen hoor, wij waren blijkbaar onze tijd ver vooruit 😉
Ik heb vroeger wat af geknikkerd. Want knikkeren is toch wel van alle tijden. Benieuwd wat er van die grote kogel geworden is.
Zo zie je maar, de grootste is niet altijd de beste. Leuk verhaal.
Love As Always
Di Mario
Meisjes speelde in die tijd ook met knikkers, alleen niet samen met de jongens.
En apetrots op die mooi gekleurde, glanzende knikkers.
Ik ben een jongen (nou ja zeg, wel veel ouder nu) die nog nooit heeft geknikkerd op straat. Maar een spel op een rond bord met knikkers wel. De naam van dat spel ken ik echter niet. Je moest alle knikkers wegspelen door ze te “slaan”.