deze week werd ik verrast door een blog van KnutzEls over haar periode in een kuuroord. Even schrok ik daarvan, ik ben ook een paar jaar achter elkaar naar zo’n kuuroord geweest in Egmond aan Zee. Een periode van iedere keer zes weken die ik absoluut niet fijn vond als kleine jongen en die ik jaren heb proberen te vergeten. Deze (vakantie) kolonie heette Kerdijk, zie het pand op de foto. Ik realiseerde me al meteen dat ik daar ook absoluut niets meer van wist en dat mijn hersenen dat zover hebben weggedrukt, dat de nare ervaring geheel verdwenen is. Ik moest daar naar toe op doktersadvies om aan te sterken en bij te kleuren. Maar volgens mij was dat tevergeefs. Nu lees ik dat ze ons bleekneuzen noemden. Stadskinderen die niets gewend waren. Maar goed dat ik me dat niet meer wens te herinneren, want de reden die er echt achter zat ben ik pas heel laat achtergekomen. Ik moest gewoon thuis weg…
bVision.nl een Parkstad Limburg blog uit Hoensbroek
Op mijn beurt schrik ik dan weer van jouw bericht. Wat afschuwelijk moet dat voor jou als klein kind geweest zijn, vooral het gevoel dat er achter zit.
Doet mij denken aan ook zoiets in Noordwijk waar ik eens als een soort vakantie twee weken naartoe gestuurd ben. Ik heb me twee weken zo zielig gevoeld en heb het helemaal uit mijn gedachte geschrapt, kan alleen het pand nog herinneren. Als ik er langs rijd krijg ik elke keer rot gevoelens
Het kuuroord in Egmond aan Zee, staat me nog wel bij.
Ik woonde in de Zaanstreek en daar hoorde er wel over, net als andere instellingen.
Gelukkig heb je jezelf goed gevormd. Hans
Ot. Je verzoekje is gedraaid in de show.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
Kort na de oorlog was dit soort kolonies veel voorkomens. Ik herinner me dat mijn jongste broer ook 6 weken “naar een kolonie” moest . Hij was een druk en lastig joch in die tijd maar zeker geen Haags bleekneusje. Op de foto toch wel een beetje onheilspellend gebouw. Lijkt me zeker niet kindvriendelijk.
Ik ken dat gebouw wel, ik fiets regelmatig een rondje via Egmond aan zee. Ik ben er nooit binnen geweest.
Ik vermoed dat jouw jeugd niet is geweest wat het had moeten zijn, Sjoerd en dat is heel erg. Als kind heb je dit in een laatje gestopt en dat laatje heb je stevig dicht gedaan. Maar soms, en dat hoeft maar iets te zijn, springt dat laatje opeens open……
Hè bah Sjoerd, dat zijn geen herinneren die je je graag herinnerd
wat naar Sjoerd
verdringen….maar soms komt men zichzelf tegen…
gelukkig ben je gezond en wel..
prettige dag
Aan zo’n verblijf in een kuuroord ben ik gelukkig ontsnapt. Toen waren ze niet zo kindvriendelijk gelijk nu.
Maar jongen toch, dat is alsnog schrikken. Mijn broertje moest toen hij 2 was naar het ziekenhuis, nou in die tijd waren De Regels daar veel belangrijker dan de patient. Kinderen kregen idd niets uitgelegd.
’t Is maar goed dat we een soort ingebouwd mechanisme hebben, dat de nare herinneringen probeert te verdringen en de goede te bewaren an makkelijk toegankelijk te maken.
Kerdijk is al een tijdje gesloopt. Het huis rechts (ook zoiets) op de foto bestaat nog:
https://goo.gl/maps/LEn9mkAhAS1TzjQQA
Mijn moeder heeft net voor de oorlog anderhalf jaar in een sanatorium in Nunspeet gelegen. Daarna is haar longcapaciteit altijd erg laag geweest, maar daar merkten we als kinderen niet veel van.
Kerdijk is in 1982 behoorlijk veranderd. Zelf zie ik het als herbouwd, maar daar kon ik niets over vinden.
https://goo.gl/maps/wqx3dWYmjJBFSyFn9
Het wordt niet gezegd, maar je voelt dat wel aan natuurlijk, dat er meer aan de hand is, dan alleen een witte neus. Zo’n foto roept dan zeker het e.e.a. op.
ha Sjoerd,
bleekneuzen…
Dat is niet leuk.
Geen fijne herinnering.
Maar gelukkig hoef je niet meer en ben je heerlijk gezond (op de knie na!_:)
Houwen zo…
Prettig weekend,
Marlou
Zielig…
Lie(f)s.
Goede morgen Sjoerd. Het akeligste dat ik als kind meemaakte was dat ik toen ik vier was, buikpijn had, zo dat de dokter aan huis kwam. Nou ik ben toen gelijk opgepakt, in de auto van de dokter naar het ziekenhuis gebracht (mijn moeder mocht niet mee in het ziekenhuis) gelijk onder narcose (met een etherkapje op mijn neus druppelsgewijs verdoofd) en geopereerd. Volgens de chirurg was het net kantje boord, maar als kind weet je dat allemaal niet. Ik moest meer dan een week in dat ziekenhuis blijven mijn zus mocht alleen van een eind zwaaien en vriendinnetjes mochten al helemaal het ziekenhuis niet in. Ook later niet om op bezoek te komen. Alleen mijn oudste zus (toen 14) mocht binnen komen. Er werd toen niet met kinderen gepraat of uitgelegd wat er ging gebeuren. De witte operatiekamer, met al die enge glimmende scharen en messen op een tafel naast de tafel waar ik op werd gelegd, was angstaanjagend. Dat zijn dingen die je nooit meer vergeet. Op vakantie gingen we samen met het hele gezin in een hotel, mijn tante paste dan thuis op de poes. Soms gingen we alleen naar een tante logeren in haar tweede huis in het bos bij Maarn, dan zorgde zij dat er ook nichtjes en neefjes van je eigen leeftijd kwamen. Zelf hadden mijn oom en tante geen kinderen. Meestal ging ik er in de Paasvakantie heen, want in de zomervakantie waren we thuis of op vakantie met mijn ouders.
Het ziet er wel mooi uit! Maar ik kan me voorstellen dat als je daar als klein kind in je eentje naar toe moet, dat niet helpt….
och gossie toch Sjoerd, dan komt er met een zo’n foto wel weer heel veel naar boven zeker..
heftig
Ik kan me voorstellen dat je daar dan van schrikt. Want in jouw geval was het dus eigenlijk dubbel ernstig
Het brein is tot enorm veel instaat. IK had ook veel weggestopt en dacht bijna mijn hele leven dat dit nachtmerries waren die ik als kind had. Nu weet ik anders, maar de klap kwam hard aan.
Dat is wel heftig om op zo’n jonge leeftijd al (tijdelijk) uit huis te moeten. Ook al heb je het weggedrukt, het heeft je ook gevormd tot wie je nu bent.
Love As always
di Mario
Ja sommige dingen van lang geleden kunnen ver weggezakt zijn in het brein, maar eens komt het toch boven.
ik kwam van de buiten, we woonden tegen de bos aan, dus gelukkig hebben wij dat niet gekend
maar als kind dit meemaken, ik geloof ook dat je dat wil verdringen
want ik herinner me dat ze ons wel bang maakten, bv bij nagelbijten, er zaten microben onder de nagels en dan moest je naar een sanatorium….
-Een @->- voor jou*