Onlangs wandelde ik over de Oeverwal, In Maastricht. De Oeverwal ligt langs de Maas in het stadsdeel Wijck. Wijck wordt uitgesproken als Wiek, en dan moet je de “ie” ook nog heel lang uittrekken. In het Maastrichts (Mestreechs) worden woorden over het algemeen lang uitgetrokken. Mestreech is neet breid, meh Mestreech dat is laank, Maastricht is niet breed maar Maastricht dat is lang. Dit slaat niet op de vorm van de stad maar op de uitspraak van de taal. Mestreech is neet breid, meh Mestreech dat is laank is ook een lied, wat voor veel Maastrichtenaren inmiddels ook wel het tweede volkslied van Maastricht is. Het echte volkslied van Maastricht is geschreven als slot van de Maastrichtse Opera “Trijn de Begijn”. Sinds 2002 is dat het officiële volkslied. Als je op de link klikt hierboven, dan laat André Rieu ze beiden horen. Voor zover een korte les Maastrichtologie. Als geïmporteerde Limburger, ik ben van geboorte een Brabander, krijg ik toch een beetje kippenvel als ik ze hoor, het doet me wel wat. In een tuin aan de Oeverwal zag ik onderstaande tekst in het Maastrichts. Ik vond dat wel mooi.
te vroeg of te laat
te droog of te nat
te kort of te lang
te dik of te slank
te jong of te oud
te warm of te koud
te licht of te zwaar
te zoet of te zuur
het is ook altijd wat