Gisteren kreeg ik zonder te vragen veel antwoorden. Er zijn meer mensen die zich beter thuis voelen in het blog wereldje en zich uitspreken daarin ook door te willen gaan. Ik doe het dus niet alleen voor jan met de korte achternaam, maar ook voor Mien. Waarvoor dank, af en toe heb je een krik in de rug nodig om overeind te blijven. Niet dat er ook maar een haar, die heb ik uitgetrokken, op mijn hoofd daar aan dacht om het op te geven. Jarenlang heb ik naar een design gezocht wat special voor Me! zou zijn. En dan heb je het en dan zou je… nee dus. Zelfs Ollie, onze kater, had zich, zoals u op de foto kan zien, al moed ingedronken voor het geval dat, maar nee hoor… Die Ollie is een geval apart, het zou mijn kat moeten zijn, maar dat is Kaatje geworden, Ollie heeft mijn zoon geadopteerd. En mijn vrouw, vooral als mijn zoon zich heeft afgesloten van deze wereld en in bed vertoeft, komt Ollie voornamelijk mijn vrouw verzoeken om het liefst om vier uur in de nacht op te staan en zijn voerbak weer bij te vullen. En denk niet dat er te weinig inzit… Het is een mysterie dat we nog moeten doorgronden. Er moet een filosofische beschouwing aan ten grondslag liggen, anders kan ik het ook niet verklaren… En al die tijd ligt Kaatje op mijn voeteneind, en blijft lekker liggen, so what.
