bVision.nl

Als je over de autoweg van Heerlen naar Geleen rijdt, kom je ter hoogte van Schinnen de Canisius Stroopfabriek tegen, sterker nog, als de wind goed staat ruik je de fabriek. Stinken doet het niet, maar de typische geur is wel alom aanwezig. Hier wordt nog volgens een oud recept stroop gemaakt. De lekkere stroop uit Limburg.

Stroop maken is in principe heel eenvoudig en zou je best thuis kunnen doen, maar dat loont zich uiteraard niet. Het begint uiteraard met een aantal appels, die worden een tijdje gekookt en worden daarna uitgeperst. Het uitgeperste sap wordt verder ingekookt tot de stroop overblijft. Het geheim zit uiteraard in het recept, maar als je goed over de muren kijkt zul je zien dat er ook peren en bieten aan te pas komen. En de juiste mix van appels voor de smaak.

Al jaren rij ik iedere keer weer naar de fabriek om een paar foto’s te maken. Nee, een bezichtiging in de fabriek heb ik nog steeds niet gehad. Maar ik heb wel respect voor de mensen die deze stroop maken. Een paar maanden hard werken en dan is het weer voorbij en moet je er een heel jaar op teren. Dat is uiteraard het nadeel van seizoensproducten. En dat geldt uiteraard ook voor boeren. Niet dat ze de rest van het jaar niets doen, maar het oogsten is uiteraard de periode in een jaar waar je het van moet hebben.

Het was leeg in het kabouterdorp, geen kabouter meer te bekennen, maar wat erger was dat er ook geen huisjes meer stonden. Een groep jonge kinderen was met grote voeten door het grote bomenbos in Amstenrade getrokken en had een spoor van vernieling achter zich gelaten, verdorie, die letten gewoon niet op waar ze rondrennen. De begeleiders van de groep hadden zich op een bank neergezet en lieten de kinderen maar spelen. Wilde ik even een hartig woordje met ze spreken over het opruimen van al die bladeren, waren die kabouters pleite.

Langzaam liep ik verder en tuurde in het rond of ik niet toch ergens een kabouter zag. Ik vond af en toe een klein of beschadigd huisje, maar geen enkel dorpje meer. Ik trok steeds verder het bos in zonder ook maar wat te zien. Toch had ik het idee dat ik werd gade geslagen. Er trok een rilling over mijn rug en ik draaide me snel om, niets te zien uiteraard. Een kleine beweging trok mijn aandacht en ik liep richting een oude boomstronk. Ik zag dat de werkzaamheden waren stilgelegd, maar dit was volgens mij zeker een dorpje in aanbouw. Er moest nog het een en ander aan gebeuren, maar mijn aandacht was getrokken.

Waar gewerkt wordt zijn ook kabouters, en die wonen en slapen in de buurt, zeker weten. Even verder lag een grote kabouterweide in het bos, afgezet met prikkeldraad en schrikdraad eromheen. Na even zoeken vond ik een heel nieuw en groot dorp. Poeh, poeh een hele opluchting. Ze waren er nog die kabouters… Nu eerst even ene vinden. Helaas, er was geen een thuis, totdat ik thuis de foto’s bekeek. Zouden die verhalen dan toch een kern van waarheid bevatten…