Dit is er ene uit de oude doos die ik op de een of andere manier heb gemist. Deze staat bij het spoorwegmuseum, een heel mooi museum, maar veel te klein om de historie van het Nederlandse spoor goed weer te geven. Ik was nog aan het twijfelen, of het nu een roestige zondag zou worden of een roestiek bouwgevalletje. Beiden was mogelijk. Hou het roestig vandaag, er staat weer een hele week aan te komen, zelfs de woensdag moet ik werken…
Dat DAF ooit een Nederlands automerk was weet waarschijnlijk nog wel iedereen. De enige wagen die ooit met het pientere pookje (Variomatic) rond reed, een continu variabele transmissie. Er waren verschillende uitvoeringen en het autootje stond al snel bekend als invalide- en damesauto. Het verhaal startte destijds in 1958 met de Daf 600 en daarna de Daf 750 en de Daffodil. Daarna begon men de reeksen te nummeren.
De Daf 46 was bedoeld als opvolger van de Daf 44 en was de laatste echte Daf. Helaas was het ook de slechtste Daf. In vergelijking met de Daf 44 was deze namelijk langzamer door het gebruik van maar 1 drijfriem ipv 2 drijfwielen bij alle andere Daf’s. Iedereen kent het vervolg, het proto type van de Daf 77 werd de Volvo 343. Het kleine segment hoorde niet thuis in de Volvo reeks, dus stierf dit segment, en de voor de mijnsluiting opgezette Daf fabriek in Born was het daardoor ook einde oefening. En alleen al daarom staat in mijn virtuele garage geen Volvo van in of na die tijd…
Overzicht van alle Dafjes
DAF 600 (1959-1963)
DAF 750 (1961-1963)
Daffodil (1961-1963) (DAF 30)
Daffodil (1963-1965) (DAF 31)
Daffodil (1965-1967) (DAF 32)
DAF 33 (1966-1974)
DAF 44 (1967-1974)
DAF 46 (1974-1977)
DAF 55 (1968-1972)
DAF 66 (1972-1975) (daarna Volvo 66)
DAF 77 (prototype) (werd Volvo 343)
Steeds vaker laait de discussie op over voedsel en aanverwante producten, die we zogenaamd nodig hebben om te kunnen overleven. Neem de frietjes en de Big Mac, het Italiaans fastfood, mijn frikandel Speciaal. Hartstikke lekker en ongezond, maar het kan uiteraard ook anders. Met DNA klooien en klonen, een beetje modificeren, genetisch manipuleren en met nanotechnologie, moet het toch mogelijk zijn om die Big Mac wat gezonder te maken. Of soep maken van dieren die we onbeperkt kunnen kweken. Kunstvlees maken met dezelfde geur en smaak, als echt vlees, maar dan op plantaardige basis. Mayonaise zonder vet en ga zo maar door. Of een lekkere pizza uit de oven. Vis uit de kweekvijver hebben we al, de tilapia. En wat zag ik, kippen die eieren leggen die een geneeskrachtige werking hebben door het voer wat ze krijgen. Ideeën genoeg, roept u maar eens wat, want vergiftigt worden door radioactiviteit uit Japan, doodgaan aan gekke koeienziekte, de vogelgriep of zoiets kan altijd nog. Eh, en als ik iets vergeten ben mag u het ook zeggen, de klant is koning vandaag.
Langzaam stapte het meisje uit de trein, eindelijk weer thuis na een weekje Amsterdam. Eindelijk omdat de treinreis een beetje uit de hand was gelopen door de nieuwe dienstregeling. Jaja, iedere zoveel minuten een trein. Alleen als er ene uitvalt is er te weinig plaats in de volgende trein.. Daardoor ook nog eens overstappen in Eindhoven, en in Sittard en in Heerlen. Nu nog even met de fiets en dan lekker onder de douche om weer bij te komen. Station Kerkrade, dit is het eindstation voordat de trein weer terug rijdt richting Maastricht-Randwijck hoorde ze nog net. Ze sjokte het station uit naar haar fiets, die ze hier maandag keurig met goedgekeurd hangslot had achter gelaten. Maar helaas, geen fiets te zien. na een telefoontje met thuis kwam pa met de auto. Na enig zoekwerk werd de fiets gevonden. Nog steeds keurig op slot, alleen zonder voorwiel, zonder zadel, wat moet je daar nou mee. Kom maar mee naar huis zei pa, die fiets staat er morgen nog. En stond er ook nog toen ik deze foto’s nam…
Een paar dagen geleden waren we op pad en kwamen zo bij Chateau Sint Gerlach uit. Het Chateau, kasteel in het Nederlands, ligt tussen Valkenburg en Meerssen in en is vooral bekend vanwege zijn horeca. Ook schijnt, tijdens een of ander topontmoeting in 2005, de Amerikaanse president Bush (de jongere) er gelogeerd te hebben. Ik weet niet of je daar trots op moet zijn, maar men vermeldt het. We zijn in deze omgeving al eens vaker wezen wandelen, maar deze keer kwamen we alleen maar voor de koffie en nog een glaasje (of twee) rosé op het terras. We hadden het gevoel, die dag de laatste zonnestralen van dit jaar te kunnen genieten. Met een lekker glas wijn en met het gezicht nog een keer in de laatste zon, lekker een uurtje buiten. Toen we naar de auto terug wandelden scheen een inmiddels laagstaande zon over de vers gevallen bladeren en zette die in een gouden gloed. Wat een mooi afscheid van de zomer kregen we hier cadeau. Met mijn “slimme” telefoon heb ik er nog gauw een paar foto’s van gemaakt.
Je moet het nemen zoals het is, maar met al dat mooie weer van de afgelopen maand roest mijn ijzeren balkon voor de duvel niet. Niet dat ik klaag, integendeel, want met mooi weer kun je nog lekker eropuit. Toch voor de vorm nog maar even een foto genomen, ik moet het proces uiteraard wel kunnen volgen. Voor de rest is het rustig in huize bVision. Een beetje stilte voor de storm denk ik dan. Alles gaat even zijn gangetje, en het gaat zoals het gaat, daar heb ik weinig invloed op.
Gisteren reed de auto plotseling richting Discovery Center Continium in Kerkrade, bij het station. De laatste keer dat ik daar was heette het geloof ik nog Industrion Kerkrade, maar deze vlag dekte de lading niet meer. Het was niet alleen maar een terugblik op de historie van ons industrieel erfgoed meer, men wilde het aantrekkelijk maken voor de jeugd en een zo wat jonger publiek aantrekken. Het laten ontdekken staat voorop en het vooruit blikken naar de toekomst, de historie is een beetje naar achteren zet. De start begint al bliksemend in het Timewarp Theater, waar je rijdend langs een groot rond scherm kunt kijken naar de evolutie vanaf de oerknal. Het gaat er heftig aan toe in deze rondom projectie. In de Explorer Zone vind je van alles in de ik vorm, Ik woon en werk, ik maak, ik bedenk, ik eet en drink, ik en mijn lijf. En daar stopt het bij mij met exploren, de rest mag de jeugd uitzoeken. De doe opdrachten daar zijn wel aardig om te zien, maar voor mij niet meer om te doen. Ik stort mij in de Hall of Fame. Daar waar destijds het Industrion voor stond. Daar zijn ook de beide foto’s gemaakt op de wanden aldaar wordt continu een film gedraaid over het Limburgs (mijn)verleden. De toegang tot het Continium is met een museum jaarkaart gratis, parkeren kost ook niets, dus waarom zou je er niet eens gaan kijken als je in de buurt bent.
