Vandaag op roestige zondag een foto van een restant van een spoorlijntje naar Fort Sint Pieter in Maastricht.
Retro
Hebben jullie dat nou ook wel eens, dat je eigenlijk geen moer te vertellen hebt maar toch het idee dat je iets moet plaatsen. Ik wel, zij het gelukkig niet zo vaak, maar vandaag moet het over auto’s gaan, hadden we samen ooit eens afgesproken. Dus vandaag een plaatje, en jullie verzinnen er zelf maar een verhaal bij. Een tien met een griffel als jullie het merk raden… Voor de meest onzinnige loof ik een extra prijs uit. De befaamde voetreis naar Rome. Te starten in Zuid Limburg. Heb ik alvast weer wat om over te schrijven en degene die hem gewonnen heeft ook.
Waarom
Wat ik niet begrijp is de muziek en entertainment-industrie. Daar valt toch heel veel milieuvoordeel te behalen. Neem nu het formaat van een DVD doosje, kan iemand me vertellen waarom dat groter moet zijn dan een CD doosje. De DVD is immers even groot als een CD. Dat zou aardig wat ruimte schelen in mijn boekenkast. En waarom is het formaat van een blu-ray disk weer kleiner dan een DVD doosje, en nog steeds veel groter dan een CD Doosje. Alweer een gemiste kans. En waarom is het blu-ray en niet blue-ray….yes, een letter minder. Zouden ze daar dan wel over hebben nagedacht, want het woord komt af van een blauwe laser… Overigens lacht de verpakkingsindustrie zich kapot, natuurlijk niet openlijk, want die verdienen daar gigantisch aan. Hoe groter de doos….
Draadjesvlees
Stom, stom, stom ben ik geweest, afgelopen zaterdag. Ik liep langs de vleesvitrine bij C1000 in Maastricht en zag daar rundvlees liggen. Yammie dacht ik nog en daar lag vervolgens het pak van 8 ons riblappen in de winkelwagen en een uurtje later in de diepvries. Gisterochtend het vlees uitgelegd om te ontdooien en om dat het onze vrije woensdag was had het vlees ruim de tijd om gaar te worden. Met de vlam in de pijp, eh, het gas onder de pan knisperde het lekker, alleen naarmate de uren verstreken werd het vlees steeds kleiner en kleiner. De onsje slonken in de pan. Drie uur trekken stond op het etiket als gebruiksaanwijzing. Het restant na drie uur mocht er zijn. Een paar kleine stukje, net genoeg voor 1 in plaats van drie personen. Dat hebben we geweten, volgens mij was een schoenzool malser geweest, niks geen draadjes, meer een stuk vlees om te laten testen bij M(yth)(eat) Busters… Een uur later hadden we al het idee wanneer krijgen we nu echt wat te eten.
Verkeersregels – door Frank (van IkFotograag.nl)
De grootste schok die ik onderging in Indonesië was wel het verkeer. Het is een complete chaos voor ons buitenlanders. Verkeersregels zijn er officieel wel, maar de meesten daarvan worden door niemand nageleefd. Het enige wat goed gaat is het links rijden, en meestal stopt men ook nog wel voor een rood stoplicht (als het al even rood is, dat wel). Voor de rest krioelt alles door elkaar heen. Wegen waarop wij hooguit met een auto tegelijk rijden daar passen er best drie naast elkaar en daarbij slalommen er ook nog tientallen scooters en brommers doorheen. Wat ons opgevallen is, is dat we niet één aanrijding of ongeluk hebben gezien. Terwijl we toch duizenden kilometers over de weg afgelegd hebben. Ook files hebben we niet gezien. Zelfs in Jakarta niet, waar toch, met de omgeving erbij, zo’n 23 miljoen mensen bij elkaar wonen. En geloof me, het is daar pas echt druk op de weg. En als het al even vastloopt voor een stoplicht of zo, dan is het iets van hooguit een paar minuten. Ook zie je niet dat mensen zich opwinden of ergeren over andere verkeersdeelnemers. Ze laten eerder even een gaatje vallen om iemand er even tussen te laten, dan dat ze het gat bij voorkeur dicht rijden zoals hier in Nederland vaak gebeurt. Ook als een tegenligger wil inhalen, dan houdt men even in, om even de ruimte te geven voor die verrichting. Leven en laten leven is het daar. Hier zouden we toeteren, met lichten knipperen en met één vinger herhaald naar ons voorhoofd wijzen. Ik geloof dan ook niet dat ze er een top tien van ergernissen in het verkeer hebben zoals wij. Leuk detail, als je als voetganger zo’n drukke weg wil oversteken, dan kun je langs de weg gaan staan wachten, dan er stopt niemand voor je. Hoe doe je dat dan? Als er even een klein gaatje valt, je hand op steken en beginnen te lopen. En dat werkt. Auto’s stoppen voor je, en soms wordt er vanachter het stuur zelfs naar je gezwaaid. Met de hele hand hoor en niet met de middelvinger. Mooi land dat Indonesië.
Sunkist
Chantal begon ermee, dingetjes van vroeger, herinneringen, met als titel “Blast from the past”. Ze had het in haar blog over pakjes Capri Sonne mee op schoolreisje.
In mijn tijd, ik ben iets ouder, was er Sunkist, destijds meen ik dat dit verspreid werd door 7-up of Vrumona Bunnik (ja die van de Sissi). Sunkist leverde handige zeskantjes gevuld met vruchtensap zonder prik en kon je makkelijk meenemen in de tas, rolde niet weg en was gewoon lekker. Mijn zoektocht in deze was niet makkelijk, maar leverde uiteindelijk de bij het artikel geplaatste beelden op. Het grote zeskantje hier is al van een wat latere datum en is van Duitse origine. De eersten waren gewoon wit karton met een oranje-blauwe opdruk. Het spul had een klein nadeel wat waarschijnlijk te wijten was aan de productieprocessen uit die tijd. Vaak gingen deze pakjes gisten door de natuurlijke gisten die in de lucht aanwezig zijn en dan stond zo’n pakje binnen de kortste tijd helemaal bol. En je wil niet weten wat er dan voor stank uit kwam. Het bijgeplaatste artikel komt overigens uit de ANWB kampioen van mei 1964.
Het kerkepad – Sint Annakapel
Typisch Limburgs zou ik het noemen, de Sint-Anna kapel. Als je ervoor staat waan je je in de tijd van de Bokkenrijders een schitterende omgeving als de zon schijnt, maar behoorlijk luguber in de avond als het regent. Deze neogotische kapel werd in 1866 ter vervanging van de oude dorpskerk in Spaubeek op het kerkhof gebouwd en werd gewijd aan Sint-Anna. De oude parochiekerk, die al in 1125 genoemd wordt, was in 1837 gesloopt. Deze kerk was evenals de huidige dorpskerk gewijd aan Sint-Laurentius. De Sint-Anna kapel wordt in de volksmond aangeduid als de ‘oude kerk’. Voor wie het kerkepad wil vinden is dat nog niet zo eenvoudig. Bij het aanleggen van de spoorlijn Heerlen-Sittard en later de autoweg, werd het Kerkje samen met een klein aantal woningen ook uit die periode afgescheiden van Spaubeek. Het ligt precies tussen Schinnen, Spaubeek en Sweikhuizen in, ofwel midden in het gebied van de bokkenrijders.
