Maart was eigenlijk de maand van de opklaringen, mijn vrouw ging weer langzaam aan het werk en alle zaken liepen weer een beetje in het gareel. Net zo als onze katten elkaar wat beter leerde verdragen. Inmiddels zijn ze zover dat we ze allemaal samen los kunnen laten in een ruimte, al zal het wel altijd herrie geven tussen Ollie en de oude dame, ze liggen elkaar gewoon niet. Ook ’s nachts ligt het hele zootje bij elkaar. Al gaat dat af en toe nog wel eens ten koste van onze eigen nachtrust. Maar alla, daar heb je beesten voor.
De verhuizing gisteren ging helemaal niet van een leien dakje, sakkerdjie wat kan een mens allemaal bewaren. Maar alles is om, op een paar kleinigheden na en ze kan weer verder met haar vriend in hun nieuwe huisje. En ondanks dat ik geen zware dingen versjouwd heb was ik gisteravond toch helemaal afgemeld. Als je de hele dag als kantoorpikkie werkt en je moet dan in ene als verhuizer gaan werken gaat je dat niet in de kouwe kleren zitten. Ofwel alles doet pijn, de wet van Dalton uit maart geldt nog steeds… Als ik hier druk doet het daar pijn.
bVision.nl een Parkstad Limburg blog
