Ik zou nog wat vertellen over mijn reis naar Normandië van eind augustus. Deze reis die georganiseerd was door de personeelsvereniging van het werk van mijn echtgenote, werd verder verzorgd door C&O travel uit Kerkrade. Hetgeen ze perfect hebben gedaan.
Onderweg naar onze bestemming zijn we over een echt spectaculaire brug gereden, “Le pont de Normandie“. Gelukkig werd er op die plaats een fotostop ingelast. Alhoewel het jammer was, dat we deze meer dan twee kilometer lange brug alleen maar in de lengte konden zien. Daarna zijn we gestopt in Honfleur. Honfleur is een mooie stad met veel fotogenieke plekken. Echt de moeite waard om een paar uurtjes rond te wandelen. Ons hotel hadden we in Ouistreham, tegenover de ferry naar Engeland. Verder vond ik daar niet zoveel te beleven. We hebben er ’s avonds nog een keer over een avondmarkt gewandeld. Maar daar verkocht men alleen maar spul waar we als doorgewinterde toerist allang niet meer intrappen. Vanuit Ouistreham hebben we één dag alle bekende plekken van D-Day bezocht. Pegasus Bridge en het daarbij behorende museum. De originele brug ligt buiten bij het museum. Want een aantal jaren terug is het kanaal verbreed, waarna er een langere brug moest komen. Wel is de nieuwe brug een replica van de originele. We zijn op “Point du Hoc” geweest, ongelofelijk eigenlijk dat daar iemand levend boven is gekomen, en dat de Amerikanen het veroverd hebben. Boven aangekomen destijds bleek dat de kanonnen eerder al verplaatst waren. Veel doden voor eigenlijk een kale rots. Maar dat kon men met de toenmalige middelen niet weten. We hebben nog stukken gezien van de Mulberry haven en aangespoelde resten daarvan op het strand bij Arromanches. Waar ik helemaal koud van werd en waar me de rillingen van emotie over het lijf liepen, (ondanks het warme weer) was het kerkhof van Colleville sur Mer. Uitkijkend over het strand van Omaha Beach ligt het tientallen hectare grote “American Cemetery” van Colleville sur Mer. Tot aan de horizon, kaarsrecht lopen de rijen met witte, marmeren kruisen over het gazon. Duizenden kruisen met hier en daar een Davidsster ertussen. Sommigen zonder naam, omdat het lichaam van de soldaat niet meer geïdentificeerd kon worden. In totaal 9.387 gedenktekens staan er. Zoveel jonge mensen dood, door de waanideeën van enkele gekken. Tenslotte waren we die dag in Saint Mere Eglise. Daar hangt tegenwoordig een pop met een parachute aan de kerk als herinnering aan de luchtlanding daar, in de nacht aan de landing voorafgaand. Daar werd op een boerenmarkt voor de kerk de voorgenomen Calvados geproefd, en een fles van het vocht gekocht.
Ook zijn we naar Mont Saint Michel en Saint Malo geweest. Ondanks dat het voor een deel een regenachtige dag was, heb ik nog nooit zo veel toeristen bij elkaar op een kluitje gezien. Bij Mont Saint Michel stonden kilometers van de ingang af nog auto’s en Campers geparkeerd. Met de bus mochten we gelukkig zowat tot aan de ingang rijden. Maar het was aanschuiven om de door de stadspoort verder binnen te komen. Saint Malo was iets rustiger en ook erg mooi, met een stadswal die voor een deel tegen de zee grenst. We hebben er een lekker een stukje overheen gewandeld. Wel met de paraplu, zonder camera. Gewoon effe uitwaaien.
Tenslotte hebben we nog de steden Rouen, Caen en Bayonne bezocht. Bayonne vond ik het mooiste stadje van de reis, heel veel mooie straatjes en pleinen, heel schilderachtig allemaal. Al deze plaatsen vallen vooral op, door hun gigantische oude kerken. De kerk van Rouen met de hoogste toren van Frankrijk stond wel in de steigers. Schade van een orkaan (ergens in de negentiger jaren) stond er te lezen. En misschien geen geld om het op te knappen, dacht ik. Op een kleine fototentoonstelling was de oorspronkelijke schade te zien. Nog veel werk te verzetten dus. Maar ja, de oorspronkelijk bouw van deze kerken duurde vroeger ook vaak eeuwen. Wat ik jammer vond, was dat ze naast deze kerk een modern betonnen iets aan het bouwen waren. Jammer dat zo’n omgeving niet wat meer in stand gehouden wordt. Door de hoeveelheid kerken overal, de ene nog groter dan de andere, begrijp je hoe het spreekwoord “leven als God in Frankrijk” tot stand is gekomen. Maar op een gegeven moment hadden we toch wel genoeg kerken gezien, zodat we ook niet meer naar binnen zijn gegaan. Waarschijnlijk hebben we ook weer niet veel gemist, want van binnen waren ze allemaal even sober.
Ik heb voor de liefhebbers de foto’s van mijn trip naar Normandië gepubliceerd op mijn eigen website. Klik op de collage hieronder om ze eventueel te bekijken.
