bVision.nl

bVision.nl

Blog, Art & Photography

Renault 4cv 1947 – 1967



In de oorlog waren de fabrieken van de Regie Nationale des Usines Renault onder Duitse bezetting maar dat hinderde twee franse ingenieurs niet om in het geheim te werken aan de auto van de toekomst. Een kleine zuinige wagen die voor iedereen bereikbaar moest zijn. Net zoals de Volkswagen, maar dan Frans. Na de oorlog werd de fabriek door Generaal de Gaulle geconfisqueerd en ter beschikking gesteld aan een nieuwe beheerder. In 1947 begon de productie van dit in Nederland minder bekende autootje. De productie liep door tot in 1961. En vergis u niet, er werden meer dan een miljoen exemplaren van geproduceerd in die tijd. En achteraf gezien vind ik dit autootje eigenlijk veel leuker dan zo’n saaie Duitse eenheidsworst.

Een glimlach in Heerlen


Een glimlach, dat moeten de beelden die momenteel het centrum van Heerlen bevolken oproepen. De beelden van Cristel Lechner doen dat ook. Ze zijn heel alledaags, maar ook weer niet. De beelden zijn geplaatst op initiatief van de stichting vrouwen laten Heerlen glimlachen. En gezien de reacties van de omstanders is het een succes. Wist je voor een aantal jaren terug dat deze beelden het weekend niet zouden overleven. Nu valt het mee. voor zover ik weet is er pas ene aan baldadigheid gestorven. Op de website van de stichting staan alle beelden. Ik laat er hier maar een paar zien. Ze staan echt door heel Heerlen heen. Sommige in groepen en anderen alleen. Neem gewoon eens een kijkje op de site, of kom zelf eens naar Heerlen. (foto’s zijn aanklikbaar)

Me! – werken in het weekend

Een beetje rebels gisteravond, maar wat wil je na en werkdag van bijna 14 uur. Dat geldt overigens ook voor twee collega’s van me. En dat wordt de komende 14 dagen alleen maar erger. De afsluiting van een project met een echte deadline. Vandaag een beetje storm voor een orkaan die in het weekend echt losbarst. ik denk dat de komende 14 dagen het aantal werkuren ver uitstijgt boven het aantal normale werkuren wat we wettelijk mogen maken. maar we gaan ervoor. Wie wind zaait zal storm oogsten. Ik hoop dat de dijken die we hebben opgegooid hoog genoeg zijn en dat ik over een week of drie met een gerust hart op vakantie kan gaan. De superbonus die we verdienen zullen we wel niet krijgen, maar we gaan er gewoon voor. Mocht u me een dag missen, niet meteen ongerust zijn dus, dat haal ik echt wel in hoor. En voor de rest gaat alles goed, toch. Ik vat me even een borrel en ga direct slapen…


Out of bounds 2 – by Frank

Fotografie is een beetje een familie-aangelegenheid bij ons. Twee van mijn broers fotograferen ook. De een is beroepsfotograaf, de ander een zeer verdienstelijke amateur. Ze fotograferen vrijwel altijd meteen op het eindresultaat. Het photoshoppen is bij hen dan ook minimaal. Nou vind ik dat weer de meest leuke kant van de hobbie. Zij kunnen urenlang op hun buik liggen om die ene foto van een paddestoel te maken. Daar heb ik het geduld niet voor. Ik maak kiekjes, maar dat heb ik heel in het begin al eens verteld. Tijdens feestjes en andere familiebijeenkomsten is het onderwerp dan ook vaak fotografie. En als we daarover zijn uitgepraat dan hebben we de computers nog om over te praten. Dat delen we ook. Maar we hebben het nooit over voetballen. Mijn broers hebben beide websites waar hun foto’s te zien zijn. De "amateur" heeft er zijn foto’s van Peru maar ook van Costa Rica op staan. Aan de foto’s te zien waren het droomreisjes. Mijn andere broer, de beroepsfotograaf heeft meerdere sites, eentje waar hij foto’s verkoopt Picturesale, de andere bevat reisverslagen en foto’s van die reizen.e

Niet iedere foto is zomaar geschikt voor "Out of Bounds", er moet natuurlijk op een of andere manier wel richting in zitten. Zo ben ik bezig geweest met een foto, gemaakt door een van mijn broers, tijdens zijn vakantie in Peru vorig jaar. Een mooie foto van een flinke spin. De spin zat mooi in een richting, maar ja die dunne pootjes zijn toch lastig "vrij" te maken.

Dit was het orgineel: Het resultaat (klik voor grotere weergave) :

Nu verder met het maken van een "Out of Bounds" van de leguaan. (klik "ga door met lezen…..")

Niks funny, verrassing

Normaliter bespreek ik geen kantoorzaken hier op mijn log, maar dit wil ik u toch niet onthouden. Een van onze secretaresses mag onze groene kamer dan een oerwoud vinden, wij vinden het prima en kijken onze ogen uit naar onze wondere kantoortuin. Helemaal door onszelf bekostigd en onderhouden bloeien er de raarste planten. Neem de foto (even klikken voor een groter formaat) van een plant die al een tijdje op mijn bureau staat. Plotseling komen er kleine gele bloemetjes uit de grond, die langzaam de hele pot vullen. En als je in zo’n omgeving vertoeft kun je door alleen even naar het groen te kijken de zaken weer even relativeren om er daarna weer met nieuwe moed tegenaan te gaan. Net zoals vele van onze orchideeen die uit de vuilnisbak gered zijn en bij ons een tweede bloeiend leven tegemoet gaan. Geen van onze ICT’ers rookt en ze zijn allemaal verzot op planten, verrassend nietwaar…


Limburg in beeld – Kasteel Terworm

Waar waren we ook alweer gebleven met onze wandeling, Oh ja we stonden in Voerendaal op het station. Gewoon omdat het nog een mooi oud station was. Maar we gaan verder, niet naar huis zoals Rob dacht, maar door de velden naar waar eens het mooie (natuur)zwembad TerWorm lag.

We gaan dus niet onder de brug richting gebrook, maar duiken voor het spoor het veldpad in en blijven dat gewoon volgen. Het pad gaat over de autoweg en komt uiteindelijk uit bij ons einddoel. Kasteel Terworm stamt oorspronkelijk uit de 14 eeuw en heette toen ook nog kasteel von Geitsbach, Toch werd het in de Volksmond Kasteel Terworm, naar het riviertje de worm. Debet daaraan was het aantal verschillende families die er in de loop van de tijd woonden. Eind zeventiende eeuw werd het kasteel geheel in de huidige vorm verbouwd.

Het heeft een tijd dienst gedaan als kantoor van de Oranje Nassau mijnen (1915-1988), die ook eigenaar waren van het zwembad TerWorm. Dit in 1921 gebouwde bad werd in 1985 definitief gesloopt onder veel protest. Het was in eerste instantie bedoeld voor opzichters en ambtenaren, maar werd later algemeen toegankelijk. Eh, wel met een gescheiden dames en herenkant. Het huidige kasteel is in 1997-1999 geheel verbouwd en omgetoverd tot een prachtig hotel-restaurant. Ook de tuinen werden weer in stijl aangelegd. De foto’s op de pagina zeggen genoeg. Een heerlijk wandelgebied.(alle foto’s behalve die van het zwembad zijn aanklikbaar)

Drums United – Ritmo Inferno

Gisteren zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens het theater ingedoken. In het Parkstad theater Kerkrade hebben we de voorstelling bijgewoond van Drums United met hun show Ritmo Inferno. Het was niet vol, verre van dat, maar toch straalde het enthousiasme van de groep op het publiek over. Een spetterende show met drummers en percusionisten uit de hele wereld. Nou ja, een landje of zeven. Maar al die stijlen kwamen in de muziek ook aan bod. Flamenco, afrikaanse drums, dance, hip hop, indiase tablaes, cubaanse rumbaes en nog veel meer. De groep staat onder leiding van Lucas van Merwijk, die zijn sporen op dat gebied reeds ruim verdiend heeft. Met deze show wil hij laten zien dat al die verschillende nationaliteiten ook heel goed samen kunnen werken. Met andere woorden een fijne avond in een gezellig klein theater. Dat zouden we weer eens vaker moeten doen.