Spannende zondag: Maasvlakte 2
Annette Barendregt mailde me deze foto’s met de bijgaande tekst:
Dit is het allernieuwste trafohuisje van Nederland, want het staat op het strand van de Tweede Maasvlakte, wat een maand geleden geopend is. En toen stond het er nog niet. Je ziet ook wel hoe mooi het gemetseld is. Ik weet geen coördinaten, maar dat moet voor jou geen probleem zijn om te vinden.
Dat is het dus wel, niet dat dat zo erg is, maar op Google staat dit nog niet, en normaliter zoek ik het huisje op Google en plaats ik daar een groen vierkantje bij en vraag de coördinaten op. Helaas is dit huisje zo nieuw, dat ik het mag raden waar het precies staat. Ik heb een gokje gewaagd en denk dat er nog wel een update komt. Overigens lijkt het niet helemaal nieuw, normaliter zijn dit gewoon bakstenen huisjes, maar ik denk dat deze is geverfd met een speciale coating om hem zeewater en vandaalbestendig te maken. (volgende week gaan we weer eens naar het buitenland voor een hele moderne variant).
De Volkswagen transporter in de reclame
Sommige mensen weten niet van ophouden, en sommige auto’s ook niet. Neem nu deze Volkswagen transporter, Van nieuw naar afgeschreven en nu nog steeds verkrijgbaar voor een prijs waarvoor je er destijds twee had. Goud zijn ze waard, vooral de T1, de spijlenbus. Die worden op de dag van vandaag massaal uit Brazilie geimporteerd en hier opgeknapt en als nieuw weer verkocht. Vergeet niet, de spijlenbus is al 65 jaar oud.
Die reis heeft de bus op de foto niet gemaakt, maar zelfs nu levert deze in medio 1978 geproduceerde bus voor kenners een type 2b, nog steeds geld op voor de baas. Dit exemplaar heb ik gevonden in Brunssum.
Zinloos
Geweld is altijd zinloos, maar zolang je er in de directe omgeving niet mee wordt geconfronteerd is het de ver van mijn bed show. De hele week heb ik al getwijfeld of ik erover zou beginnen of niet. Het moet mij toch van het hart. De 23 jarige Glenn van Haen is in het afgelopen weekend in Sittard gewoon in elkaar geslagen en even later in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. Dat komt voor, en steeds vaker, en niemand die er wat aan doet voor het gebeurd. Het zou nu einde verhaal kunnen zijn, de stille toch heeft plaatsgevonden, iedereen heeft gisteren van Glenn afscheid genomen. Maar de pijn van zijn vriendin, vrienden, kennissen en vooral ook de ouders, gaat nooit meer over. De vader van Glenn is een collega van Frank en mij, en dan komt dat geweld heel dicht bij. Vandaag geen reacties, laten we gewoon maar even stilstaan bij dit feit en hopen dat het niet meer voorkomt. Maar ik weet ook dat hoop doet leven.
D-Day
D-Day slaat in dit geval op een bezoek met onze schurken aan mevrouw de Dierendokter. Een hele wereldreis, helemaal te voet naar de overkant van de straat. Dat is dan ook het enige voordeel, van ons huis kunnen de beesten zo naar het huis van mevrouw de dierendokter kijken. Binnen was het gezellig, allemaal grote katten en honden, die twee van ons waren de enige kittens. Ze zaten samen in een kleine bench die we al zeker een jaar of 10 hebben. Normaliter ben ik geen bench liefhebber, maar katten die niet willen krijg je anders niet verplaatst. Eerst op de weegschaal en daarna een spuitje, het ging er heel relaxt aan toe. Natuurlijk doet het even pijn als ze een spuitje krijgen, maar voordat we de deur uitliepen met de rest van de medicamenten die ze nog moeten krijgen waren ze alweer aan het spelen in de bench. Thuis genomen was het weer dolle pret met de speeltunnel en alle andere speeltjes. Die kunnen ze beter slopen dan mij en ons huis… Over 14 dagen terug voor deel twee van de inentingen. dan zijn we er voor een jaar vanaf. Gelukkig bleken onze vermoedens met betrekking tot de geslachten van de twee correct. Dus mogen Ollie en Kaatje hun naam behouden en waarmaken. De foto’s zijn gemaakt door mijn zoon, ik had de handen vol. klick the pic to see them big
André Rieu – door Frank (van IkFotograag.nl)
Ik ben ook maar eens naar een concert van André Rieu geweest. Ik mag af en toe ook graag luisteren naar een stukje klassieke muziek, en André Rieu brengt klassieke muziek wel op een erg toegankelijk manier voor iedereen. Daarbij vind ik het ook erg indrukwekkend wat voor een bedrijf hij in pakweg 25 jaar heeft opgebouwd. Afgelopen vrijdag trad hij op bij ons in Maastricht op het Vrijthof. Een thuiswedstrijd voor hem en bijna ook voor mij. Ik had al jaren het idee om eens naar een concert te gaan, maar het was er tot nu toe nooit van gekomen. Op de dag dat de verkoop van de kaartjes begon was ik vrijwel meteen op internet present, maar de kaartjes recht voor het podium waren net voor mijn neus al weggekocht, jammer. Ik vermoed door touroperators die dit dan aanbieden met busreis en luxe hotelovernachting. Tenminste ik heb daarna veel aanbiedingen hiervoor voorbij zien komen.
Op het Vrijthof was een gigantisch podium opgebouwd. Wel jammer niet dat ene wat je op televisie voorbij ziet komen, waar die mensen op rond schaatsen, die replica dus van “Schloss Schönbrunn”. De muziek die gespeeld werd was het bekende repertoire wat je ook op TV ziet/hoort. Geweldig om dit nu live te horen. We hadden ook geen enkel moment het idee dat men op automatische piloot een programma stond af te werken. Na al die jaren optreden, kreeg ik nog het gevoel dat ook deze avond weer iets unieks was. Halverwege de avond begon ineens, voor ons niet zichtbaar, een mannenkoor te zingen. Van achter het publiek kwam de “Maastrichter Staar” al zingend naar het podium gelopen. Toch wel indrukwekkend om een koor van zo’n 100 mannen te horen zingen. Zo rond 23:00 uur kondigde André aan dat we naar huis moesten, dat het afgelopen was en we naar bed moesten. Iedereen bleef uiteraard zitten, waarna nog een toegift van een dik uur volgde, met in de toegift, nog als gastartiest, vader Abraham. Uiteraard werd het Smurfenlied in gezet en als tweede nummer het “Kleine Café aan de haven”. Alleen foto’s heb ik afgelopen vrijdag niet gemaakt. Ik dacht dat dat niet mocht dus neem ik geen camera’s mee naar dit soort evenementen. Nou tegenwoordig doen de artiesten kennelijk niet meer zo moeilijk over want ik was zowat de enige die géén camera bij had. Daarom moeten jullie het vandaag doen met een filmpje van André op YouTube, van een ander concert uit 2011, maar wel in Maastricht op het Vrijthof met wat ik gezien heb hetzelfde podium, de zelfde goede sfeer maar wel met andere muziek. Je moet volgend jaar tenslotte terug kunnen komen. Oh ja, naast de geweldige sfeer, hadden we ook heel mooi weer. Een klassieke zomeravond.
Rotterdam 1953
1953 was naast een rampjaar ook het jaar waarin ik geboren ben. Ook een ramp zal mijn vrouw zeggen en ik moet haar daarbij ook nog gelijk geven. Neemt niet weg dat ik dat jaartal en de gebeurtenissen uit die tijd al mijn hele leven meeneem. En wat heeft dat met station Rotterdam Noord te maken, helemaal niets, nu ja vanaf nu wel. Op een blog van onze blogvriend Madddox liet hij een folder zien van de opening van station Rotterdam Noord, in October 1953. Ja, nog met een cee en geschreven met een hoofdletter. Belangstellenden konden zich aanmelden. In de tijd dat ik nog klein was stuurden mijn ouders mij naar vrienden in Rotterdam om hun eigen problemen onder ogen te zien. Destijds zwierf ik door de stad en verveelde me niet door alle nieuwe dingen daar. 1953 en Rotterdam kwamen zo samen en ik schreef op zijn blog dat ik wel interesse in die folder had. Het resultaat stond al op zijn blog, en nu ook op het mijne. Mijn dank is groot. Het foldertje is in bijzonder goede staat na al die jaren. Het wordt keurig ingelijst en komt in onze “Hal of Fame”. De foto boven staat op de wiki over het station. waar ook wat meer info staat.:Het station is van architect Sybold van Ravesteyn, die het station in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid heeft ontworpen. Het stationsgebouw is niet meer als zodanig in gebruik en is nu een expositieruimte. Het stationsgebouw staat tussen de spoorbaan en een viaduct in de autosnelweg A20. Click to get a bigger pic(ture)
