bVision.nl

bVision.nl

Porsche 550 Spyder uit 1953

bVision Photography

De Porsche 550 Spyder zag het licht in 1953, mijn geboorte jaar, op de autoshow van Parijs. Het was een echte voltreffer, en in zijn eerste race versloeg hij meteen alle concurrenten en won de Targa Florio. De 911 bestond nog niet en op dat moment toerde de Porsche 356 door Europa. Deze stond dan ook als basis voor deze Spyder. De body was geheel van Aluminium en het model was als een bevallige vrouw zonder bovenstukje. Met deze temperaturen uiteraard een beetje spartaans, en waarschijnlijk is ook dat de reden dat de volgende Porsches toch geleverd werden met een bovenstukje. Ik denk dat deze Porsche 550 Spyder een ereplaats verdiend in mijn virtuele garage, en wat mij betreft kunnen ze deze zonder modificaties zo weer op de markt brengen. Over de prijs van dit modelletje zal ik maar zwijgen.

bVision Photography

All credits go to: SSIP.NET

Spelen met Photoshop

bVision Photography

Bij Redstar stond deze week een linkje naar een site met Photoshop tutorials. Op basis van een portretfoto kon je in relatief korte tijd een aardige pentekening in zwart-wit maken. Die korte tijd is uiteraard voor een professional en niet voor een amateur zoals ik ben, en het werken met vooringestelde filters is er natuurlijk niet bij. Door het weinige contast in het portret, vind je ook weinig contrast in het getekende portret. Een leuke oefening dat wel.

bVision Photography

ik was echter niet geheel tevreden met dit resultaat en dus zelf maar even aan de slag, alleen niet meer in zwart-wit maar in kleur. Op basis van de gebruite technieken rolde er verrassend het onderstaande beeld uit. En dat was meer wat ik ervan verwachtte. Nog niet hoogstaand, maar als testje voor het werken met layers, blending en filters was het best te doen. Het hangt uiteraard ook af met welke beginfoto je start. Deze stond nog ergens op de schijf en daar ben ik verder mee gegaan.

bVision Photography

Een jaartje terug

Ieder jaar organiseren we als fotoclub een fotowedstrijd op het werk. Dit jaar was het thema water. Er waren voldoende inzendingen, dus de jury krijgt het nog moeilijk. Er is uiteraard een addertje onder het gras, de foto moest van dit jaar zijn. Nu was dat geen probleem en ook mijn inzendingen zitter erbij. Toch, achteraf, loop je wel een tegen een foto aan waarvan je denkt die had het ook kunnen zijn… Zo voelde ik me gisteren niet lekker op mijn vrije dag en heb gedeeltelijk, naast op de bank gelegen, ook even rustig door een aantal foto’s op mijn PC heen gelopen. Daarbij kwam ik de onderstaande foto tegen, gelukkig niet van dit jaar, maar uit november 2010. De foto is gemaakt in Maasticht, in de buurt van het Centre Céramique. Ook toen was het mooi weer in november…

bVision Photography

Ik wen er nooit aan – door Frank (van IkFotograag.nl)

Afgelopen week, weer een hele week voor de baas naar Den Bosch mogen reizen. Weer een cursusje bij SAP. Iedere morgen aanschuiven in de file. Vooral tussen Weert en Den Bosch is het een ramp. Je kon er de klok op gelijk zetten, bij iedere oprit was het mis. Ik heb dat eens bekeken hoe dat gaat; met te lage snelheid tussen de rechterstrook invoegen. Daar gaat alles op de rem. Vervolgens met die nog steeds te lage snelheid door naar de linkerstrook, want rechts gaat het immers niet hard genoeg. Gevolg links ook alles op de rem. Kilometers lang schuift alles in elkaar. Tegen dat de laatste weer wat snelheid kan maken is/zijn de “boosdoeners” allang voorbij Den Bosch. Als we dat invoegen al vast eens geregeld konden krijgen, dan zou dat wellicht enkele kilometers file per dag schelen.

Hieronder een filmpje wat ik onlangs ergens tegenkwam, misschien zelfs bij een van jullie, dat weet ik niet meer. Voor diegene die het nog niet gezien heeft, zo ontstaan file’s nou. We doen het eigenlijk allemaal zelf. En een ding weet ik zeker: wennen doe ik er nooit aan, accepteren zal uiteraard moeten. Maar zelfs met een muziekje erbij vind ik het niet relaxed om in een file te zitten.

Onderzoekers van verschillende Japanse universiteiten lukte het een file te laten ontstaan met 22 auto’s op een 230-meter lang circuit (zie video). Ze vroegen chauffeurs constant 30 kilometer per uur te rijden, en in eerste instantie lukte dat ook. Maar door kleine schommelingen in de afstanden tussen de auto’s, lukte het op een gegeven moment helemaal niet meer om door te rijden. Men begon wat af te remmen waardoor op enig moment een aantal auto’s volledig moest stoppen. Dat remmen verspreidde zich achteruit door het verkeer als een soort schokgolf. Elke keer dat een het een auto lukte om aan de voorkant van de file om op te trekken, moest aan de achterkant een andere auto weer remmen. De snelheid van deze schokgolf kon men meten hij verplaatste zich achteruit door de ring van auto’s met ongeveer 20 km per uur, wat hetzelfde is als de snelheid van de schokgolf welke waargenomen worden op echte wegen, zegt hoofdonderzoeker Yuki Sugiyama, een fysicus van de Japanse Nagoya Universiteit.

Hoensbroek – Akerstraat omstreeks 1920

bVision Photography

Ik kan het me nog zo voor de geest halen, de staatsmijn Emma, de koelpiet, de Akerstraat waar de hoofdingang lag, de Wenckebachstraat, waar de E-Centrale van de staatsmijn Emma lag, en de kolenverlading voor Jan de kolenboer. Nostalgie dus. Net zo als het bovenstaande plaatje uit 1920. Genomen vanaf de inmiddels reeds lang gesloopte brug over het rangeerterrein. Op de foto ziet u de Akerstraat met aan de linkerkant de mijn gebouwen en daarvoor, op de achetrgrond het stoomtrammetje wat tussen Hoensbroek en Heerlen reed, Ook wel het sjokkelpeerd genoemd. Aan de rechterzijde lagen voornamelijk Cafés, maar ook het grote postkantoor. Later werd de stoomtram verbinding door de LTM overgenomen en daarna geëlektrificeerd en doorgetrokken naar Brunssum en naar Sittard. Significant detail is dat dit ook de laatste tramlijn was die in 1950 werd opgeheven. Alle tramlijnen in Limburg werden vervangen door bussen.

Photography in the future

bVision Photography

Hij komt, de fotocamera van de toekomst. Eindelijk zou je eigenlijk zeggen, want er is principieel de afgelopen decennia niet veel veranderd aan het principe van fotografie of de camera. De camera en de doka zijn gedigitaliseerd, dat dan wel, maar voor de rest is alles bij het oude gebleven. Maar we gaan terug naar het eerste boxje, de pinhole camera. Een gaatje waar het licht doorkomt en een sluiter om het gaatje open en dicht te maken. Maar dan digitaal… Verder lezen hoeft niet, ga dan naar de onderste foto en klik eens met je muis in de verschillende gebieden en op de vlinder. Zie het magische effect.

bVision Photography

De firma Lytro brengt een lichtveld camera uit waarbij een druk op de knop voldoende is om een foto te maken, niet scherpstellen, dat kan achteraf. Hoe het werkt is een ander verhaal, maar in eerste instantie levert het goede beelden op voor social media, door de opslagcapaciteit is het nog niet mogelijk om beelden in een hoge resolutie te maken. Vanaf 400 dollar is de camera te koop, maar alleen nog in de VS.

bVision Photography

De Lytro Light Field Camera beschikt over een 8x optische zoom lens met een constant f / 2 diafragma, het vastleggen van een maximale licht over het gehele zoombereik en heeft een intelligent design. Geëxtrudeerd geanodiseerd aluminium vormt de basis van het toestel. In het centrum van de zwaartekracht vind u de ontspanknop. Een Intuïtief multi-touch scherm. En minder dan acht gram. Wat betekent het allemaal? Een zorgvuldig ontworpen camera die licht van gewicht is, solide is, gebouwd is voor de stabiliteit, gemakkelijk te gebruiken en snel is. Lichtveld technologie vertaalt zich in het sneller vastleggen van foto’s. Zonder een auto-focus motor en de sluiter van de Lytro’s betekent het dat u geen tijd verliest met scherpstellen. Plus, met instant power, kunt u het beeld vastleggen op het perfecte moment – niet het moment na het opstarten van de camera. De foto hieronder spreekt boekdelen, klik met uw muis op de verschillende plaatsen in de foto en zie hoe de foto wordt scherp gesteld.

Roestieke bouwgevalletjes – St. Joost

bVision Photography

Op weg van Roermond naar Hoensbroek reed mijn auto helemaal vanzelf binnendoor langs dit roestiek bouwgevalletje. Bie Wullemke, stond er nog op het uithangbord. Vreemd genoeg was dat ook het best bewaarde stukje van dit bouwgevalletje. Voor de deur van het café stond een wit bord met een tekst die erop duidde dat men snel van het pand met de bijbehoren 600 m2 grond af wilde. Ik heb het vermoeden dat de huidige eigenaar, wellicht een van de kinderen van de gemeente de opdracht heeft gekregen om het te slopen. Het Café kan niet meer geweest zijn dan een grote huiskamer en het huisje ernaast was ook wel errug klein. Bie Wullemke is op het internet helemaal dood. Er is helemaal niets van te vinden, alleen het adres staat op diverse plaatsen genoemd, het verhaal achter Wullemke kan ik echter niet achterhalen. Dat steekt een beetje. Heeft iemand dat verhaal wel, dan wil ik het hier best neerzetten. Voor de rest wens ik iedereen een hele roestige zondag.

bVision Photography