bVision.nl

We worden met zijn allen ieder jaar een jaartje ouder. Als je jong bent tellen die jaren niet, maar als je wat ouder begint te worden gaan de jaren tellen. Begin je een beetje te verslijten. Voor de een gaat dat sneller als voor de ander, maar kwaliteit van leven is tot op latere leeftijd, gezond door het leven gaan. Niet een verre vakantie of een cruise, een groot huis, een mooie auto. Dat zijn alleen maar herinneringen als je straks achter de geraniums zit weg te kwijnen en nadenkt over je leven, voor zover als je dementie dat dan nog toelaat. Het onderstaande plaatje wat ik afgelopen weekend in Roepmond maakte van deze orgeldraaister op leeftijd, laat precies zien dat deze vrouw nog steeds midden in het leven staat en ervan geniet. Een toevallige passant die wat geld in de bus gooide, en met een hondje rondliep, werd bedankt en de vrouw stopte prompt met spelen om het hondje een koekje te geven. Ik hoop dat ik straks ook nog zo glunderend door het leven kan gaan en over een paar jaar op deze wijze nog lang van mijn pensioen kan genieten.

Het allerhoogste punt van Valkenburg, veel hoger dan de Cauberg, en geen tour die er langs komt. De Wilhelminatoren. Naast een mooi uitzicht kun je er ook tokkelen, dat is via een lijntje afdalen van de toren. En dat laat je uiteraard door je vriendinnen vastleggen. Er loopt een kabelbaan naartoe en je kunt er rodelen. Maar nogmaals, wat zoekt een Hollander in Valkenburg, ik weet het nog steeds niet. Maar, mijn zoektocht gaat verder.
Door een vergissing was deze al eerder geplaatst dan de bedoeling was vandaar dat er een oude reactie van Ioon bij staat die razend vlug was.

Voorbij is het weekje regenvakantie, ik mag weer gaan werken. Ik heb nog nooit zoveel regen op vakantie gehad als in de afgelopen week. Maar, dat mag de pret niet drukken, we hebben ons toch geamuseerd. Alhoewel het bijna verkeerd was afgelopen gisteren. We waren weer eens op safari in eigen land en reden binnendoor tussen de ene centrale van Essent (in Linne de waterkrachtcentrale) naar de andere centrale van Essent (in Maasbracht, de Clauscentrale), door velden en bossen, toen de weg steeds een beetje smaller en natter en modderiger werd, de bodem van de auto af en toe de grond raakte, en op het moment suprême, midden in een modderpoel, de zaak even stil stond en de motor afsloeg… Dan maar even uitstappen, een foto van de omgeving nemen, en het beste ervan hopen en zeker niet panikeren, toch… U ziet, we zijn ook weer thuisgekomen. En met een paar mooie foto’s van de industriële natuur. Het was tenslotte open monumentendag op Nine Eleven… Voor de geïnteresseerden, naast een vistrap heeft de waterkracht centrale ook een Fishflow systeem. Daarbij wordt van het natuurlijk gedrag van de vissen, terug zwemmen langs de oever, gebruik gemaakt door daar een inzwemopening te creëren waar de vissen door een hevelwerking naar een lager gelegen gedeelte achter de centrale worden geleid.

Vandaag neem ik jullie mee terug naar 1977. De tijd dat de onderstaande auto uit de showroom rolde. Ik had er natuurlijk een raadplaatje van kunnen kunnen maken, maar ik bespaar jullie de moeite. Naar mijn oprechte mening hoop ik dat ik deze ooit gerestaureerd in mijn virtuele garage kan zetten, oorspronkelijk was deze wagen overigens blauw. Het is toch echt een auto met een goede reputatie als rallywagen en uitstekende sportwagen. Het blijft uiteraard een Franse wagen, maar voor degen die zich daar bij neer kunnen leggen is daar niets mis mee. Zelfs ik rij tegenwoordig Peugeot 407 SW, terwijl ik die na mijn ervaring met een Peugeot 104, geheel had afgezworen.

In een aantal dagen neem ik jullie mee met onze vakantie in Leiden. Die overigens wat Leiden aangaat, bijna volledig verregent is. Maar ook met regen kun je in Leiden goed toeven. Vandaag neem ik jullie even mee op een dagje New Zeeland, het land van de Maori’s. In het museum voor volkenkunde is een permanente tentoonstelling over de Maori’s. Met mooie verhalen, de boten van de Maori’s (waka’s). Het museum is in het bezit van twee van deze boten en een boothuis voor deze twee boten.

Je ziet er o.a. schitterende films, houtsnijwerk, fantastische foto’s en je leert meer over de geschiedenis van dit volk en hoe het eigenlijk werd onderworpen door een stuk papier. Je leert ook alles over de tattoo’s en aan de hand van vragen krijg je zelf een tattoo aangemeten (interactief noemen ze dat). Op een van de foto’s ziet u een meisje dat hiermee aan de slag is gegaan. Wij vonden het een bezoek meer dan waard, jammer was alleen dat de rest van het museum gesloten was. Oh ja, wie u ook nog moet bezoeken als u in Leiden bent is natuurlijk een van mijn vaste bezoekers, Leidse Glibber. Emile, het wast best leuk daar, in het praethuis, maar oh die regen….