Heerlijk is die reclame. Mijn collega Frank stoort zich er niet aan. Ook niet dat er een paginagrootte reclame op ons kantoor hangt. Ik ken echter ook iemand die zich kapot schaamt dat iedereen Hi Frank tegen hem zegt. Persoonlijk vind ik het in ieder geval een ludieke reclame. De kunst is het verwerven van naamsbekendheid. Die heeft Frank nu, maar of het de firma helpt waarvan de reclame is betwijfel ik.
heiekneueter; m,v -s onbeschaafd, wat onnozel iemand. Dat is tenminste wat de Van Dale er over zegt. Maar die weten ook niet alles. Een heikneuter is hier een boertje aan de rand van de heide die met het houden van wat vee, voornamelijk schapen, rond moest komen. Voor mij was het een gezellige ochtend met wat mensen van de fotoclub ronddwalen in de Brunssummerheide, juist ja, als makke schapen. En in tegenstelling tot de rest van de dag, was het droog toen wij in alle vroegte kneuterde in de hei. Vertrek- en eindpunt was de schaapskooi bij Schrieversheide en ik moet toegeven, als je de mensen hun gang laat gaan komen ze niet verder dan de ganzen bij de sterrenwacht, oh nee, dat was ik. Een van de ganzen had me daar bij de broek vast… Het ene zonnestraaltje dat er was hebben we gevangen in de lens, daarna was en bleef het donker, maar droog. Het was een gezellige en vruchtbare ochtend die we in het voorjaar beslist eens over moeten doen. De foto’s zijn aanklikbaar voor een groter exemplaar.
Bij het controleren van mijn muziek en fotobestanden kwam ik nog een aantal foto’s tegen die we in Djerba, een klein eiland voor Tunesie hebben gemaakt. We waren daar met de kinderen ter gelegenheid van ons 25 jarig huwelijksfeest in 2000. Foto’s maken was toen echt niet mijn hobby en de foto’s zijn dan ook vakantiekiekjes gemaakt met dacht ik een wegwerpcamera en ingescand met onze oude printer.
De bank werd gisteren keurig op de afgesproken tijd geleverd en is uiteraard door ons ingezeten. Zelfs er even op liggen behoord tot de mogelijkheden, anders moet je geen bank maar stoelen kopen. Een foto volgt nog als ik alle gezinsleden en poezen eraf kan krijgen…
Enkele maanden geleden hebben we een nieuwe bank gekocht. De oude leren bank was door de katten gesloopt en niet meer echt passend in ons interieur. Dus gisteravond eerst maar eens de oude bank gesloopt en vanaf de eerste verdieping zacht naar beneden laten vallen. Meteen maar achter in de auto gemikt zodat vandaag de eerste rit naar het milieu-park kan gaan. Tussen 7 en 10 uur bellen ze hoe laat de nieuwe bank geleverd wordt. Dus vroeg op, nog geen boodschappen doen, eerst wachten tot we de oude bank kunnen dumpen, dan nog even naar de winkel en daarna hopelijk de nieuwe bank inzitten. Alhoewel, deze moet ook een verdieping naar boven, dat word nog lachen… geen foto van de nieuwe bank, die is er nog niet. Daarom nog maar een van ons Italiaanse avontuur.
Als ik bekijk waar ik na een dagje datastorage in Utrecht allemaal mee thuis kom schaam ik mij niet. Buiten wat van onze vaste leveranciers, waar we geruime tijd hebben door gebracht met het bekijken van hun storage oplossingen hebben we weinig gadgets ontvangen. Niet dat we ze niet konden krijgen, maar we schaamde ons voor de mensen die echt alle stands afgingen om de de boel te plunderen, meer kan ik daar niet van maken. Dan valt het USB stickje met reclame en een USB drukknop van Dell om de PC uit te zetten niet op. Het gadget wat ik wel zou willen hebben stond buiten. En zoals je op de foto ziet was ik niet de enige die daar intresse in had. Alhoewel ik met mijn rug beter niet aan het geweld van dit voertuig kan blootstaan. Maar grof geweld was het wel. Voor degene die niet weten wat het is, het is een (wat schuin geplaatste) Carver driewieler.(je kunt er op klikken). Buiten dat verliep de heenreis erg rustig, alleen de koffie met gebak moesten we er bij denken. Op de terugweg was het hommeles met treinen. Het eerste gedeelte gestaan, alhoewel er uiteindelijk een vriendelijke jongeman plaats voor me maakte om te gaan zitten. Na Eindhoven konden we eindelijk plaats nemen in de eerste klas, waar we ook voor betaald hadden…
Vandaag moet u even niet raar opkijken als ik niet voorbij kom. Vanochtend vroeg vertrek ik naar de Jaarbeurshallen in Utrecht. Voor een afspraak met een firma, om wat wijzer te worden over storage (kan ik prive nog wat van leren) en om enkele seminars en presentaties bij te wonen. Gelukkig ga ik niet alleen maar met een collega en we hebben de uitdaging aangenomen om eens met het openbaar vervoer te gaan. Mochten hier nog medewerkers van de NS langskomen, please, laat alles goed gaan en zorg ervoor dat de koffie met gebak klaar staat in de trein van Sittard naar Utrecht Centraal. Dat is toch niet te veel gevraagd. Ik beloof u daarna alle grote afstanden met de trein te gaan.
Het was in de zomer van 1975, ik woonde nog maar pas in Maastricht, toen ik in een aquariumwinkel in de Hoenderstraat allemaal schildpadden in de etalage zag zitten. Nou mocht ik van mijn toenmalige huisbaas geen huisdieren zoals hond of kat hebben, maar tegen een schildpad had hij geen bezwaar. Ondanks de eerst gevraagde toestemming was het toch een impulsaankoop. Ik wist helemaal niets van schildpadden. Deze landschildpad was redelijk makkelijk te houden, wat sla en appel, en het dier was al tevreden. Iets anders at hij overigens niet, en zelfs nu 33 jaar later is dat het enige wat hij eet. Ja want ik heb hem nog steeds. Misschien overleeft hij mij zelfs nog.
Na de landschildpad kwamen bij mij de moerasschildpadjes; een busje voer erbij, een plastic bakje met een eilandje, met een plastic palmboompje erop, en klaar. Toen begon de ellende, de dieren kwamen met het “speciale” voer, veel tekort, en werden ziek. Dat was pas het tijdstip dat ik ben gaan lezen over schildpadden. Daarna werd door mij een goed terrarium/aquarium gebouwd zoals in de boeken stond, ze kregen goed voer en ze groeiden dan ook als kool. Ik had er iedere dag uren werk aan, het zijn dieren die nogal wat in het water deponeren zal ik maar zeggen. Bovendien had ik er eigenlijk teveel voor mijn terrarium/aquarium, nadat ze zo flink gegroeid waren. Toen mijn baan steeds drukker werd, werd dat dus een probleem. De oplossing werd uiteindelijk gevonden bij een dierenpark hier in de buurt, de eigenaar zei dat ik ze gewoon in zijn vijver kon zetten, hij had er enkele al jaren inzitten. Hij zei: “ze overwinteren hier gewoon in ons klimaat”. De daar op volgende winter was een van de strengste die ik ooit heb meegemaakt. Vol schuldgevoel ging ik in het voorjaar kijken of ze er nog waren. Een van mijn schildpadden had een beschadiging op zijn schild. Ik herkende hem meteen, hij zat op een tak met zijn poten uitgestrekt te genieten van de eerste voorjaarszon. Landschildpadden mogen al 30 jaar niet meer verkocht worden in Nederland, maar moerasschildpadjes zijn nog steeds te koop. Voor iemand er aan begint raad ik hem aan om eerst flink wat informatie te vergaren via boeken en internet. Wil je dan nog steeds ……. Nou ik begin er in ieder geval nooit meer aan, niet vanwege de ouderdom die ze kunnen bereiken, maar in mijn optiek zijn het helemaal geen huisdieren. Met wat ik nu weet zou ik nooit meer een schildpad kopen.
Oorspronkelijk leefden hier in het zuiden van Nederland ook schildpadden in het wild (zegt men). De zogenaamde Europese moerasschilpad; Emys Orbicularis is de latijnse naam. Maar ik geloof niet dat ze hier de laatste tientallen jaren nog gezien zijn. Tijdens een wandeling dit voorjaar langs een grote vijver (een andere) zag ik wel opnieuw roodwangschildpadden, die aan het genieten waren van de voorjaarszon. Het lijkt erop dat deze schildpadsoort inmiddels hier in Nederland inheems is. Anders dan mijn landschildpad die alleen planten eet, zijn de meeste moerasschildpadden roofdieren, die behoorlijk kunnen bijten. Ze pakken zelfs vissen die groter zijn, dan dat ze zelf zijn. Ondanks hun schild zijn ze ook nog behoorlijk snel. Hieronder zijn enkele van de foto’s die ik van ze gemaakt heb. Zoals meestal: klikken voor een groter exemplaar.
