bVision.nl

bVision.nl

Blog, Art & Photography

De vuurdoorn

Kent u het plaatje nog, de mooie doorgeknipte elektricteitskabel. Die heeft me gisteren parten gespeeld. Ik dacht deze even in een uurtje te repareren, maar helaas, de ernaast staande vuurdoorn heeft ervoor gezorgd dat dit iets langer duurde. Deze is na het leggen van de E-voorziening gepland en daar zat de oude kabel in, en die wilde niet eruit. En toen die er eenmaal uit was en de nieuwe kabel erachter langs moest was het weer prijs. Met kunst en vliegwerk zit die nu ook mooi vast en hebben we weer licht en elektriciteit in de tuin. Het was een bloederig dagje, maar het eerste karwei zit erop. Overigens vroeg Ria in een reactie of Brillie ook aanwezig was zondag, YES, kijk maar…

Ballonnen in Hoensbroek

Dit weekend werd het Parkstad ballonfestival gehouden op en rond de weilanden bij het kasteel Hoensbroek. Ik kan alleen maar zeggen schitterend. De vele ballonnen in allerlei kleuren vertrokken een voor een van het terrein. Het opblazen, het vuur en het enthousiasme straalde gewoon er vanaf.

En er was zelfs publiek, het was gewoon overvol. Jammer dat zoiets maar eens per jaar is. Naast luchtballonnen was er veel meer te zien. Para balloning, paramoteurs, modelvliegshow en ga zo maar door. Het festijn duurde drie dagen, maar ik ben alleen op zondag daar geweest, helaas, want volgens mij heb ik wat gemist.

Vakantiewerk

Zo, vandaag maar even de planning op papier zetten voor de komende weken:

  • Trappenhuis – schilderen
  • Trappenhuis – Lampen vervangen en extra lamp aanleggen
  • Trap – Schilderen
  • Overloop kamer – Tegels vervangen op vloer
  • Terrasoverkapping – repareren openstaande rand (loodslab plaatsen)
  • Terras – Afscheiding maken naar buren (tocht)
  • Tuin – winterklaar maken
  • Tuin – repareren stroomvoorziening
  • Toscane – vakantie

Maar vandaag nog even bijkomen van gisteren en als het kan nog even genieten van mooi weer. Maandag ga ik aan de slag….

Citroen Mehari 1968-1986

Een mooie lelijke eend in de bijt, de Citroen Mehari. De basis voor dit typische strandkarretje was een Citroen Dyane 6. Uiteraard met een kunststof carrosserie die het liefst zonder het lelijke dan en de deuren werd gereden. Het motortje stelde niet veel voor, en er werd zelfs een vierwielaangedreven versie gebouwd, maar het bleef gewoon een funkar. Dat er uiteindelijk toch nog 145 000 exemplaren van de band rolde lag alleen aan de prijs. Daar kon geen concurrent tegenop. De auto is een gewild exemplaar. En door zijn kunststof carrosserie zijn er nog vele van in omloop. Er bestaat overigens ook nog een vierwielaangedreven Eend, de Citroen 2CV Sahara.

Pre-Pensioen

Voor het eerst sinds lange tijd krijg ik eens een echte vakantie. Vandaag neem ik als afscheid voor mijn collega’s een vlaai mee en na vandaag ga ik me eens even grondig voorbereiden op onze vakantie naar Toscane, en wel naar het plaatsje Montecatini-Terme. Vijf weken zal deze werkonderbreking duren, of wel grote vakantie. Mijn collega’s zijn stikjaloers en dat mag ook van mij. De planning ziet u in de loop van de weken wel voorbij komen. Een fiks aantal dagen is ingeruimd voor onderhoud en verfraaiing van de leefomgeving. Maar ik loop voorruit. Ontspannen en genieten is het devies van mijn “pre-pensioen”. En voor mijn collega’s, ciao, a novembre.

Uit de oude doos – Mijnverleden(1)

Kinderarbeid lijkt het, deze foto. En als je het goed bekijkt is het ook zo. In deze dagen zou men zeggen dat deze jongeman stage loopt. En wel op de mijnschool (OVS). Hij leert hier hoe hij de kapotte metalen drinkflessen, die de koempels mee naar onder in de mijn namen, kan repareren met een hete soldeerbout en tin. Door het veelvuldig kruipen in de mijngangen gebeurde het nog wel eens dat er deuken en scheuren in zo’n drinkfles kwamen. Wie de eigenaar van de foto is en wie erop staat weet ik niet. Waarschijnlijk komt de foto uit de collectie van de staatsmijnen (aanklikbaar voor een groter formaat).

  • Koempels is de in het zuiden gebruikte naam voor mijnwerkers
  • OVS is de afkorting voor Ondergrondse Vak School

Mijn Beirette

Een van de eerste camera’s die ik ooit gebruikt heb, behoudens de Kodak boxcamera van mijn ouders, was een Oostduitse Beirette. Het was een betaalbare camera, die halverwege de jaren 70, voor een paar tientjes (guldens) mijn eigendom werd. De foto’s waren redelijk van kwaliteit, ze hadden alleen last van een beetje onscherpte in de hoeken, maar wat wil je voor zo weinig geld. Ik was er van overtuigd dat ik hem nog ergens in mijn verzameling had, maar ik vind hem niet meer. Jammer, maar misschien kom ik hem nog ooit op een beurs of rommelmarkt tegen.

Deze Beirette kon gebruikt worden met kleinbeeldfilm. Hij had voor een deel een kunstof huis, een flitsadapter en een 45 mm Lens, met een lichtsterkte van 2,8. Instellen deed je de camera met behulp van weersymbolen, zonnig, bewolkt, of flitsen. Hij kende 4 sluitertijden, B, 30, 60 en een 125ste seconde. Zo het licht meten vond ik erg onnauwkeurig, dus had ik bij die camera een 2e handse lichtmeter, van het merk Zeiss Ikon met de type aanduiding “IKOPHOT”.

De lichtmeter heb ik nog wel.e De lichtmeter werkte als volgt: je moest op de meter eerst de gevoeligheid van de film instellen, vervolgens richten op het onderwerp, en dan de ring zo draaien dat de wijzer over het cirkeltje viel. Het juiste diafragma met de gewenste sluitertijd, of andersom kon je dan zo aflezen. Erg omslachtig als je alleen maar even een kiekje wil maken, maar Veel professionele fotografen gebruiken nog steeds losse lichtmeters.

Mijn IKOPHOT lichtmeter slijt zijn dagen tegenwoordig in mijn vitrinekast. Hij zal ongeveer 45 jaar oud zijn, maar hij werkt nog steeds. En er zit niet eens een batterij in, maar dat hoef ook niet, want de lichtgevoelige cell reageert, hoe kan het ook anders, op licht.