Een frozen shoulder, ofwel bevroren schouder zal menigeen onder ons wel kennen, tenminste ikzelf heb het ooit gehad, mijn vrouw heeft het eerst links gehad en heeft het nu rechts. Bevroren wil niet zeggen dat er ijs op zit, maar de beweeglijkheid van de schouder is veel minder dan normaal. En het doet vaak ook nog eens flink pijn, een verkeerde beweging is immers zo gemaakt. Volgens Wiki is een Frozen shoulder: (letterlijk: bevroren schouder, ook capsulitis adhaesiva, adhesieve capsulitis, of periarthritis humeroscapularis) is een aandoening waarbij de bewegingsmogelijkheid van het schoudergewricht (glenohumeraal gewricht) sterk is verminderd door verminderde elasticiteit van het gewrichtskapsel. Voor de diagnose frozen shoulder is een bewegingsbeperking van meer dan 50% gedurende langer dan drie maanden vereist. Je krijgt het onder andere van bijvoorbeeld vallen, of van een lange tijd van immobilisatie (bijvoorbeeld na botbreuken) en repeterende belasting zoals eenzijdig bovenhands werk of ook sport. 
Zelf heb ik dus ook ooit eens een frozen shoulder gehad na schilderwerk. Ik moest in mijn huis alle kozijnen geschilderd hebben, en ook nog wat deuren. Ik ging dat zelf doen tijdens een vakantie, want een ander was daarvoor in mijn ogen niet secuur genoeg en een schildersbedrijf was toen te duur voor mij. Dagen heb ik geschuurd gegrond en geschilderd. Overigens schuurde ik op een gegeven moment ook een stukje van een ruit mee, waarna daar sindsdien een doffe plek op glas zit (over secuur gesproken). In ieder geval kreeg ik daarna flink last van mijn rechterschouder, en zat hij na een paar dagen dan ook helemaal vast. De fysiotherapeut heeft meer dan een jaar nodig gehad om alles weer los te krijgen. Ik heb het ziekenfonds nog ooit voor willen stellen, om voortaan aan mij het schildersbedrijf te vergoeden in plaats van de fysiotherapeut. Dat moet voor hen toch een stuk goedkoper geweest zijn, dan al die behandelingen bij de therapeut denk ik zo.
In Brugge krijg je vaak een gevoel door de middeleeuwen te wandelen. En het is géén vergane glorie. Alles is keurig onderhouden. Anders dan in de middeleeuwen waren de straten in Brugge mooi schoon, slechts één hondendrol heb ik kunnen bespeuren tijdens de vele uren wandelen door de stad. Wel jammer is het, dat het er soms flink stinkt naar uitlaatgassen in sommige straten, maar dat zal in vroegere eeuwen nog wel veel erger geweest zijn, toen nog iedereen hout stookte en, zoals we in de geschiedenisboekjes leerden, zijn afval op straat kiepte. Bitter koud was het afgelopen weekend. Dik ingepakt hebben we rond gedoold. Zelden heb ik de camera tevoorschijn gehaald. Mijn vingers vroren er bijna af en de jas open doen om hem er onder uit te halen was ook een beproeving. Een koude wind maakte dat je een gevoelstemperatuur had van -10 graden zei iemand, maar ik geloof het ook als het -20 graden zou zijn geweest. Sowieso, na een paar glazen “Brugse Zot” werd het animo om foto’s te maken steeds minder en de stemming steeds beter. Brugge is een bestemming om terug te gaan. Dik twee uur rijden bij ons vandaan, wie weet deze zomer nog eens. Wel met een overnachting erbij vanwege de “Brugse Zot” en den “Straffe Hendrik”. Hieronder dan wel nog een paar foto’s genomen vanaf de toren van het Belfort van Brugge. Deze toren is 83 meter hoog en je moet 366 treden beklimmen om een mooi uitzicht te hebben over de stad. Ik maar denken dat het de Brugse Zot was, maar deze toren staat een beetje scheef (1 meter naar links). Al die trappen beklimmen en dan zonder foto terugkomen, dat kan niet. Een mooi uitzicht was het wel, maar brrrr zo koud.
