bVision.nl

Langzaam kom ik in mijn element, de zomer is voorbij en we krijgen het ruige en mooie herfstweer. De bossen kleuren van rood naar roestbruin, de vogels verzamelen de laatste vruchten en de temperatuur begint langzaam te zakken tot een verdraagzame koude. Lekker met een blos op de wangen de natuur in. Op zoek naar kaboutertjes en de bijbehorende huisjes met de rood met witte stippen. Yes, ik ben een echte inwoner van dit landje… Ik ben zelfs een heus wintermens. Onderstaande foto doet mij dan ook glunderen… (u weet click = big)

Afgelopen weekend zijn we met leden van de personeelsvereniging een dag naar Leuven geweest. En wonder boven wonder, met een kans van 65% op regen is er de hele dag geen ene drup gevallen. En dat is voor de eerste keer dat we een geplande stedentrip niet in het water zagen vallen. Leuven is een fijne stad met ontzettend veel oude gebouwen, nog meer eetgelegenheden, en de langste toog van België, waarvan akte. Er is zoveel te doen dat we op het einde beide platpoten hadden en ergens rustig op een terras zijn gaan zitten met een lekker pittig glas Belgisch bier. En roep nu niet meteen je had naar de Domus brouwerij moeten gaan, want daar zaten we namelijk. En ja, ook de Domus moest eraan geloven, dit tripeltje was ter afsluiting van de dag.

Momenteel is men druk bezig met de renovatie van de twee oostelijke sluizen in Born. De grootste sluis word geschikt gemaakt voor schepen van 190 meter lengte. Daarvoor was het noodzakelijk om eerst de westelijke oude sluis te renoveren. Dit vond plaats in 2009/2010. Op de foto ziet u de gerenoveerde oude sluis weer in gebruik voor de scheepvaart. Als straks de twee ander sluizen weer volledig operationeel zijn zal deze sluis wel weer in de ruststand gaan. Vandaar dat ik me toch geroepen voelde om dit mooie beeld vast te leggen. Roestiek, maar echt niet roestig. Niet kapot te krijgen die oudjes.

Niet ver van de Renault Alpine van de vorige week trof ik deze in zeer deplorabele toestand aanwezige Renault Dauphine R1094 aan. Ik kan er weinig van vertellen. Het was in die tijd een zeer gewild wagentje met uitstekende scheureigenschappen. De krengen werden af en toe behoorlijk opgevoerd, en niet alleen om mee te racen, maar ook gewoon voor op de openbare weg. De Dauphine was een echt verkoopsucces, tussen 1956 en 1967 werden er meer dan 2 miljoen van gebouwd. Deze stond me wel heel zielig aan te kijken, zo van neem me mee, neem me mee, maar helaas, in deze toestand mag ook deze niet mijn virtuele garage in. Het moet tenslotte wel bijdragen aan het kijkgenot.

Was ik gisteren nog in een filosofische bui, dan is dat nu wel over. Of wellicht is het hier begonnen. Indrukwekkend, was het, Museum Boerhaave, gevestigd in het voormalige Caeciliagasthuis, en dat willen ze nog sluiten ook. Daar waar de natuurkunde en geneeskunde elkaar tegenkomen, de echte geschiedenis is geschreven. Van kwakzalver tot dokter van nu. Waar je als examen en aderlating moest doen en je dan dokter mocht noemen… Daar waar Herman Boerhaave zijn kunsten leerde en doceerde aan het bed van de zieken aldaar.

Veel is er te leren over het ontstaan van de geneeskunde en hoe de natuurkunde daar een handje bij hielp. De instrumentmaker, de microscoop, de sterrenkijker, de koude techniek, de gereedschappen, verdovingen en uiteraard de ontdekking van de moleculen en elementen werkten samen met die ontwikkeling. Je ziet er uiteraard ook dingen waar je even niet aan wil denken. Voorwerpen op sterk water die wat minder smakelijk zijn om hier op het internet te dumpen. Maar wel een Museum met een hoofdletter, waar je geweest moet zijn als je Leiden verlaat. (u ziet, u bent mij nog niet kwijt daar in Leiden)

We worden met zijn allen ieder jaar een jaartje ouder. Als je jong bent tellen die jaren niet, maar als je wat ouder begint te worden gaan de jaren tellen. Begin je een beetje te verslijten. Voor de een gaat dat sneller als voor de ander, maar kwaliteit van leven is tot op latere leeftijd, gezond door het leven gaan. Niet een verre vakantie of een cruise, een groot huis, een mooie auto. Dat zijn alleen maar herinneringen als je straks achter de geraniums zit weg te kwijnen en nadenkt over je leven, voor zover als je dementie dat dan nog toelaat. Het onderstaande plaatje wat ik afgelopen weekend in Roepmond maakte van deze orgeldraaister op leeftijd, laat precies zien dat deze vrouw nog steeds midden in het leven staat en ervan geniet. Een toevallige passant die wat geld in de bus gooide, en met een hondje rondliep, werd bedankt en de vrouw stopte prompt met spelen om het hondje een koekje te geven. Ik hoop dat ik straks ook nog zo glunderend door het leven kan gaan en over een paar jaar op deze wijze nog lang van mijn pensioen kan genieten.