Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, heb ik weer een abootje afgesloten van minder dan 5 euri voor een jaar lang bellen met Vodafoon. En ik had nog wel zo graag een mooie telefoon gehad. Maar met mijn belgedrag, ik bel zelf bijna never nooit niet, is dat absoluut onzin. Daar moet ik dan maar mee leren leven en hopen op een fatsoenlijk mooi afdankertje van iemand anders die wel veel belt. Maar twee jaar twintig euro vijftig minus zeg maar vijf euro per maand voor een nieuwe foon is toch wel heel veel geld. Dan toch maar de goedkope motorola die ik er op twee maanden al uit heb. Want een foon van omgerekend 420 euri op die periode vind ik van de zotte. Maar mooi zijn sommige van die toestellen wel, erg mooi, snik. Maar oke over en uit en overgaan tot de heerlijke koude douche die ons te wachten staat. Wordt ook tijd, want de regenton is bijna leeg en mijn jonge gras staat te verpieteren. Leuk woord, waar komt dat nou weer vandaan. Verpieteren…
Vroeger op school, hoorden voor mij de diverse stijlfiguren bij het lastigste deel van de Nederlandse taal. Ik bedoel hiermee woorden als acroniem, synoniem, metoniem, eufenisme, pleonasme, onomatopee, tautologie, hyperbool en ga zo maar door. Ooit tijdens een of ander proefwerk zal ik ze voor een deel wel goed geraden hebben, maar tegenwoordig ben ik ze vrijwel allemaal vergeten. Behalve synoniem want dat zit in Microsoft Word.
Zo probeerde ik deze week te achterhalen, wat de stijlfiguur is voor een woord, wat gebruikt wordt voor
een product, wat de naam heeft van een fabrikant, maar meerdere fabrikanten maken het product. Voorbeeld Maggi; een soeparoma, alhoewel sommige mensen het ook over frites sprenkelen. Maar of het product nu gemaakt wordt door Knorr of door Maggi het heet altijd Maggi. Aan tafel vraag je om de Maggi door te geven niet het soeparoma. Of je het als fabrikant dan goed voor elkaar hebt, als jouw naam verbonden wordt aan soortgelijke producten van de concurentie, weet ik niet. Het kan natuurlijk ook negatief werken. Andere voorbeelden: Spa voor elk mineraal bronwater, Nescafe voor oploskoffie, in de regio waar ik woon ook wel aangeduid als neskoffie. In sommige landen Gillette voor een scheermesje. Jeep voor een 4wd auto. En waar mijn verhaal om draait kodak.
Eind zeventiger jaren, begin tachtiger jaren ben ik lid geweest van een Belgische fotoclub. Een Belgische collega was daar lid en vroeg mij of ik ook interesse had. Ik heb er veel geleerd. Deze Belgen waren erg gedreven in hun hobbie. Iedere bijeenkomst had iemand wel een foto of dia bij zich, waar je meteen het gevoel had: ik wou dat ik hem gemaakt had. De fotobesprekingen waren voor mij zeer waardevol. Op tentoonstellingen (echt wereldwijd!) haalden ze vaak zogenaamde "aanvaardingen". Dat wil zeggen dat de jury de foto goed genoeg vond, dat hij mee kon doen aan de wedstrijd. Het enige waar ik nooit aan heb kunnen wennen is, dat ze het continu over hunne kodak hadden. In het begin dacht ik nog, dat als je mee wilde tellen, je een camera van het merk Kodak moest hebben. Maar in die tijd behoorde kodak al lang niet meer tot de topmerken. Later bleek dat ze iedere camera een Kodak noemden, ook hun Nikon of mijn Olympus. Navraag bij een huidige Belgische collega leerde mij, dat het in Belgie nog steeds "Kodak" is.
Het is weer afgelopen met de pret. Vandaag mogen we weer aan de slag. Maar, ik heb genoten in het weekend. We hebben lekker gewandeld, gewerkt, lekker gegeten en ik ben ook nog twee dagen op het vliegveld geweest. Ik heb heel veel foto’s met mijn nieuwe camera gemaakt. Oh ja, dat had ik nog niet verteld. Na veel wikken en wegen heb ik in overleg met Antoinette en met inzet van wat overuren een verjaardagscadeau besteld en eind vorige week gekregen. Een spiegel reflex camera met twee lenzen. Een Oplympus E420 met een 14-42 en een 40-150 objectief. Het is nog even wennen en ben nog niet verder dan de automaat, maar het belooft veel goeds. De andere camera gebruik ik dan voornamelijk om nog AVI filmpjes te maken, dat gaat nou eenmaal niet met een spiegel reflex. Bovenstaande foto is een snapshotje. Maar ik krijg die twee nog wel. Daar hielp zelfs een telelens niet. Een stap van mij dichterbij was voor die twee weer aanleiding om een meter verder naar achteren te vliegen. Klik maar eens op het plaatje en vertel me wat voor een vogeltjes dit zijn.
Een bezoekje aan de sluizen in Born is voor mij een bijzondere ervaring. De rust en de stilte aan het water, gecombineerd met het drukke scheepvaartverkeer aan de andere kant. In Born liggen drie sluizen. Een uit de jaren dertig en twee uit de zestiger jaren. De eerste heeft hefdeuren en de twee latere hebben klapdeuren. Het verval in de sluizen is een meter of twaalf. Aan de nieuwe zijde is het altijd druk, terwijl aan de oude zijde er volstrekte rust heerst. Een paar sfeerfoto’s moeten u overtuigen.
Het verschil tussen beroepsvaart en pleziervaart wordt hier meteen duidelijk. Heerst er volstrekte rust en staat er een ervaren man op het schip om de stros om de bewegende bokken te leggen op het vrachtschip, heerst er volkomen paniek op twee pleziervaartuigen die mee de lift ingaan en staan meteen twee, nee drie man te discusieren hoe het moet en drijft het schip inmiddels stuurloos door de sluis… De reiger uit een van mijn vorige logjes is terug op zijn bestemming. En ook deze foto wordt ingelijst. U weet het inmiddels, een klik op een van de foto’s levert meteen een beter beeldje op.
Als het warm is gaat de slaap bij mij niet meer helemaal van harte en ben ik meestal al vroeg wakker en op. Eerst even wat logs bekijken en dan de tuin in. Daar werd ik bedwelmd door de diverse geuren van de bloeiende planten in onze tuin. Bij iedere stap ruik je wat anders. Het meeste blijft toch de geur van de blauwe regen hangen. Die achtervolgt je door de tuin. Even het gras maaien en de terrasplanten water geven voor dat iedereen opstaat. Eigenlijk een werkje van niks, maar het moet wel gebeuren.
Daarna naar Appie, alhoewel ik mezelf daar niet meer zo welkom voel. We hebben al geruime tijd een AH bonuskaart, maar als ik bekijk op de site wat ze daar allemaal mee doen weet ik het nog niet. Als je je pasnummer op de site ingeeft kun je precies zien wat je daar de afgelopen tijd allemaal hebt gehaald. Nu mogen ze dat best weten, maar omdat zomaar op het Internet te zetten vind ik eigenlijk te ver gaan. Helaas is een zaterdag zo voorbij voorbij en voor je er erg in hebt zit je dan achter op het terras te genieten van een heerlijk witbiertje. Ik moet bij de Alfa bieren in Thull eens gaan voorstellen dat ze best ook eens een poging mogen wagen om dat vocht na te maken. Wat de Ridder in Mestreech kan kan Meens toch ook wel… De foto’s zijn een impressie van de tuin gisteren (en klik en ze worden groter).
Zelf was ik nog niet in het bezit van een rijbewijs, ik was nog niet eens achttien, maar de buurjongen die boven ons woonde wel. Geld had hij echter niet zoveel. dus een nieuwe auto was wat aan de dure kant. Maar ja, een oude Volkswagen was de start van een uniek project. Alles werd gesloopt van de Volkswagen, het chassis werd ingekort en op een vrachtwagentje werd bij de firma Ruska een nieuwe polyester opbouw gehaald. En ziedaar de eerste echte Arie Rusman buggy in Hoensbroek stond bij ons achterom. Alleen het Volkswagen 1200 motortje achterin was niets. Er moest en zou een 1500 Porsche motor in. In de beginperiode paste die motor met wat aanpassingen ook in het Volkswagen chassis en uiteraard hoorde daar een vette spaghetti uitlaat bij. Alleen met dezelfde versnellingsbak leverde dat geen extra snelheid op, maar wel een gigantische trekkracht en die was voor de grote wielen ook wel nodig. Je kon in die tijd ook een compleet gebouwde buggy kopen, zelfs in verschillende modellen. Maar de echte freak bouwde die toch echt zelf. Na een echt koude winter werd de buggy in het voorjaar verkocht en was het uit met de pret.
Sommige dagen zijn slopend en breken een mens gewoon op. Als ik dan ’s avonds thuis kom ben ik geradbraakt en heb niet veel zin om nog wat te doen. Terwijl er zat op me ligt te wachten thuis. Maar, op wat (geplande) nazorg na is alles goed verlopen en kan ik me richten op een periode van betrekkelijke rust. Geen jaag partijen meer maar weer eens lekker gewoon het werk doen waar je voor betaald wordt. In de vakantieperiodes die er aan staan te komen doen we normaliter geen gekke dingen meer, maar proberen we de zaak "up and running" te houden. En als 55 plusser moet je tenslotte ook een beetje aan je toekomst denken, carriere maken en zo, en daar moet je ook aan kunnen werken. Vandaag nog even wat puin ruimen en dan weer een lekker lang weekend voor de boeg. Met dit weer wordt dat lekker wandelen in de ochtend en voor de rest genieten van het leven.
