bVision.nl

Al meer dan een jaar waren we op zoek naar een nieuwe stoel voor in de kamer. Voor de duidelijkheid, een stoel waar ik makkelijk in kan zitten, of liggen zo u wilt. Of ze waren te duur, of ze zaten niet lekker of er was iets anders mis mee, zoals het onderstel. We hebben zelfs een stoel gekocht die er mee door kon, en kwamen er buiten achter dat die behoorlijk beschadigd was, dus linea recta retour. Een klein extraatje deed ons besluiten om toch nog maar eens rond te kijken. In een van de meest onvriendelijke winkelketens van Nederland vonden we uiteindelijk wat we zochten, Een stoel die en makkelijk zat en die paste in ons huidige interieur. Een klein nadeel was dat ik hem niet zomaar kon vervoeren, hij was wat groot uitgevallen, dus de aanhanger erachter, want thuis bezorgen doet deze firma niet aan. Naar boven sjouwen ging wel, maar niet zo makkelijk. De resultante is echter dat we een mooie stoel hebben, en ik eventjes de “piep oet hub”. (PS om de vraag te voorkomen welke firma dit is: Seats en Sofa’s…)

Ik zal een jaar of 16 geweest zijn toen ik mijn eerste echte vakantiebaantje kreeg. Er ging een verhaal rond dat je veel geld kon verdienen in Duitsland. Er reden dagelijks bussen naar de Papierfabriek in Linnich, en het enige wat ik hoefde te doen was opstappen en gaan vragen, met een nee kon je met dezelfde bus weer terug. Dus op een ochtend om vijf uur richting markt, in de bus en richting Duitsland. Ik hoefde niet eens terug, maar kon meteen beginnen. Het enige wat ik moest doen was papierrollen inhangen in de machines en die werden dan door de meisjes aan de lopende band verwerkt tot plakrollen en diverse andere producten zoals melkpakken. Dat waren 1 a 2 rollen van 1500 kilo in een uur, en voor de rest had je niets te doen. Een beetje hulp aan de dames met het instellen van de messen leverde me een berisping op bij de “Meister”, want dat was minderwaardig werk, daar mocht ik me niet mee bezighouden. En daar stond ik dan als jong van 16 die behulpzaam wilde zijn. Maar, zo recalcitrant als ik toen al was, deed ik nog steeds hetzelfde, alleen het instellen van de messen, gebeurde daarna terwijl de rol zogenaamd nog in de takel hing… De extra bonus voor de hoogste productielijn was daarna mooi meegenomen. En ik had ook nog het gevoel dat ik het verdiende. Maar ook dit is alweer geschiedenis. Vanaf gisteren zitten we in de winterlook, een mens wil wel eens wat anders…

We hadden afgesproken om meer te gaan lachen en om vrolijker te zijn en dit door te geven naar onze omgeving. Slecht nieuws en kritiek bewaren we voor later…
Zo werd ik vrolijk bij het zien van dit plaatje van de snelste kok ter wereld. Alleen al het idee om weer lekker te kunnen barbecueen deze zomer doet me een beetje warm worden van binnen.

Trouwens: Drie mannen gaan naar de Free Record Shop en zien een prachtige cd liggen van die 25 euro moet kost en willen `m alle drie graag hebben. Na wat overleg nemen ze de cd en willen het afrekenen. De drie mannen hebben alle drie 10 euro en rekenen daarmee af. Dus 30 euro. De verkoper heeft alleen 5 losse euros hij geeft aan elk 1 euro, blijven er 2 losse euro`s over, deze kan hij niet eerlijk verdelen en steekt het in zijn eigen broekzak.
Raadsel: cd kost 25 euro. Er is met 30 euro betaald. De verkoper geeft ieder 1 euro terug, dus alle mannen hebben totaal 9 euro per persoon betaald. 3 x 9 is 27 plus de 2 euro`s van de verkoper is 29 euro. Waar is die 1 euro gebleven?

Vandaag is het Barbaradag, het feest voor de heilige Barbara van Nicomedie. In Zuid-Limburg was het feest van Sint-Barbara, als patrones van de mijnwerkers, een van de belangrijkste feestdagen van het jaar en lange tijd een vrije dag. Met de mijnsluitingen kwam daar definitief een einde aan en in 1969 werd de naamsdag van de kalender gehaald. Maar 4 december heeft voor ons een iets andere betekenis, het is ook de verjaardag van mijn dochter S.. Omdat deze doos nog steeds thuis woont, moeten wij er vanavond aan geloven en wordt het huis omgetoverd tot een feesttent. Oke een beetje overdreven, een kleine kroeg met aangebouwde friture. En zoals het in een echte kroeg tegenwoordig ook is, rookvrij uiteraard. Proficiat S.

Dit verhaal speelt zich af in de begin jaren zestig. Tegenover ons woonde een wat vreemde man die we eigenlijk nooit buiten zagen, alleen met komen en gaan van zijn werk denk ik. Op een zaterdag werd daar een grote lading brandhout voor de deur gestort en de buurman was zich aan het bedenken hoe hij al dat hout binnen kon krijgen. En wat is dan leuker om een paar buurjongetjes tegen betaling dat hout naar binnen te laten brengen. Wij waren zo gek en brachten al dat hout naar binnen in de garage. Een halve dag met een paar jongens… Alleen die beloning bestond uit een glaasje water omdat we zo hard hadden gewerkt. Een dag later zagen we de buurman vertrekken. Met een stel opgetrommelde vrienden, over de muur, garage open en alle hout weer naar buiten, en geloof me, niet zo netjes als het gestort was, maar een complete oprit blokkerend. Het verhaal deed al snel de ronde en tegen de tijd dat de buurman terug kwam, stonden diverse mensen buiten te kijken. Het gezicht van die man kan ik me nu nog steeds voor de geest halen. Hulp met het naar binnen halen heeft hij niet gehad, zelfs een betaling vooraf hielp niet meer…. Dat ik me nu het verhaal nog voor de geest kan halen maakt heel veel goed…