bVision.nl

bVision.nl

Blog, Art & Photography

Monday, monday

Vandaag wordt het overleven op het werk. Na een werkdag gisteren van 12 uur en in totaal zo’n 70 uur uur in de afgelopen week loop ik langzaam op de achterste pootjes. Maar, als alles goed gaat zit het er over anderhalve week op en hebben we een van de grootste IT-projecten in mijn loopbaan afgesloten. Alle beren op de weg ruimen we gewoon op en we gaan met z’n allen ervoor. U snapt dat het schrijven van dit stukje meer een must was dan hobby. Aan de andere kant toch even iets anders dan werken, om in HAZOP termen te komen. Ik hou het verder voor gezien. Om zeven uur moet ik alweer aanwezig zijn om assistentie te verlenen aan onze helpdesk. Vandaag ben ik helpdeskmedewerker, floorwalker, projectleider en gaat het normale werk ook gewoon door. Gelukkig heeft een dag vierentwintig uur…

De uitbreiding


Iedereen die hier wel eens langskomt weet dat we een voorliefde hebben voor mooie bloemen. En wel speciaal voor orchideeen. Omdat ik vandaag moet werken hebben we gisteren een bezoek gebracht aan een orchideeenkwekerij in Nederweert, Claessen. Daar hebben we onze verzameling weer eens uitgebreid met een paar mooie exemplaren. Ons probleem is niet hoe krijgen we ze weer aan het bloeien, maar waar laten we alle exemplaren. Momenteel hebben we als ik rond om me kijk weer een tiental in bloei staan en de rest komt ook alweer in de knoppen. Dat is toch veel mooier dan een een paar bloemetjes van de bloemist. Die zijn na een een week alweer weg. Een orchidee bloeit een week of acht tot tien, en als je het goed doet na een paar maanden alweer.

Renault 4cv 1947 – 1967



In de oorlog waren de fabrieken van de Regie Nationale des Usines Renault onder Duitse bezetting maar dat hinderde twee franse ingenieurs niet om in het geheim te werken aan de auto van de toekomst. Een kleine zuinige wagen die voor iedereen bereikbaar moest zijn. Net zoals de Volkswagen, maar dan Frans. Na de oorlog werd de fabriek door Generaal de Gaulle geconfisqueerd en ter beschikking gesteld aan een nieuwe beheerder. In 1947 begon de productie van dit in Nederland minder bekende autootje. De productie liep door tot in 1961. En vergis u niet, er werden meer dan een miljoen exemplaren van geproduceerd in die tijd. En achteraf gezien vind ik dit autootje eigenlijk veel leuker dan zo’n saaie Duitse eenheidsworst.

Een glimlach in Heerlen


Een glimlach, dat moeten de beelden die momenteel het centrum van Heerlen bevolken oproepen. De beelden van Cristel Lechner doen dat ook. Ze zijn heel alledaags, maar ook weer niet. De beelden zijn geplaatst op initiatief van de stichting vrouwen laten Heerlen glimlachen. En gezien de reacties van de omstanders is het een succes. Wist je voor een aantal jaren terug dat deze beelden het weekend niet zouden overleven. Nu valt het mee. voor zover ik weet is er pas ene aan baldadigheid gestorven. Op de website van de stichting staan alle beelden. Ik laat er hier maar een paar zien. Ze staan echt door heel Heerlen heen. Sommige in groepen en anderen alleen. Neem gewoon eens een kijkje op de site, of kom zelf eens naar Heerlen. (foto’s zijn aanklikbaar)

Me! – werken in het weekend

Een beetje rebels gisteravond, maar wat wil je na en werkdag van bijna 14 uur. Dat geldt overigens ook voor twee collega’s van me. En dat wordt de komende 14 dagen alleen maar erger. De afsluiting van een project met een echte deadline. Vandaag een beetje storm voor een orkaan die in het weekend echt losbarst. ik denk dat de komende 14 dagen het aantal werkuren ver uitstijgt boven het aantal normale werkuren wat we wettelijk mogen maken. maar we gaan ervoor. Wie wind zaait zal storm oogsten. Ik hoop dat de dijken die we hebben opgegooid hoog genoeg zijn en dat ik over een week of drie met een gerust hart op vakantie kan gaan. De superbonus die we verdienen zullen we wel niet krijgen, maar we gaan er gewoon voor. Mocht u me een dag missen, niet meteen ongerust zijn dus, dat haal ik echt wel in hoor. En voor de rest gaat alles goed, toch. Ik vat me even een borrel en ga direct slapen…


Out of bounds 2 – by Frank

Fotografie is een beetje een familie-aangelegenheid bij ons. Twee van mijn broers fotograferen ook. De een is beroepsfotograaf, de ander een zeer verdienstelijke amateur. Ze fotograferen vrijwel altijd meteen op het eindresultaat. Het photoshoppen is bij hen dan ook minimaal. Nou vind ik dat weer de meest leuke kant van de hobbie. Zij kunnen urenlang op hun buik liggen om die ene foto van een paddestoel te maken. Daar heb ik het geduld niet voor. Ik maak kiekjes, maar dat heb ik heel in het begin al eens verteld. Tijdens feestjes en andere familiebijeenkomsten is het onderwerp dan ook vaak fotografie. En als we daarover zijn uitgepraat dan hebben we de computers nog om over te praten. Dat delen we ook. Maar we hebben het nooit over voetballen. Mijn broers hebben beide websites waar hun foto’s te zien zijn. De "amateur" heeft er zijn foto’s van Peru maar ook van Costa Rica op staan. Aan de foto’s te zien waren het droomreisjes. Mijn andere broer, de beroepsfotograaf heeft meerdere sites, eentje waar hij foto’s verkoopt Picturesale, de andere bevat reisverslagen en foto’s van die reizen.e

Niet iedere foto is zomaar geschikt voor "Out of Bounds", er moet natuurlijk op een of andere manier wel richting in zitten. Zo ben ik bezig geweest met een foto, gemaakt door een van mijn broers, tijdens zijn vakantie in Peru vorig jaar. Een mooie foto van een flinke spin. De spin zat mooi in een richting, maar ja die dunne pootjes zijn toch lastig "vrij" te maken.

Dit was het orgineel: Het resultaat (klik voor grotere weergave) :

Nu verder met het maken van een "Out of Bounds" van de leguaan. (klik "ga door met lezen…..")

Niks funny, verrassing

Normaliter bespreek ik geen kantoorzaken hier op mijn log, maar dit wil ik u toch niet onthouden. Een van onze secretaresses mag onze groene kamer dan een oerwoud vinden, wij vinden het prima en kijken onze ogen uit naar onze wondere kantoortuin. Helemaal door onszelf bekostigd en onderhouden bloeien er de raarste planten. Neem de foto (even klikken voor een groter formaat) van een plant die al een tijdje op mijn bureau staat. Plotseling komen er kleine gele bloemetjes uit de grond, die langzaam de hele pot vullen. En als je in zo’n omgeving vertoeft kun je door alleen even naar het groen te kijken de zaken weer even relativeren om er daarna weer met nieuwe moed tegenaan te gaan. Net zoals vele van onze orchideeen die uit de vuilnisbak gered zijn en bij ons een tweede bloeiend leven tegemoet gaan. Geen van onze ICT’ers rookt en ze zijn allemaal verzot op planten, verrassend nietwaar…