bVision.nl

Soms moet je van de gelegenheid gebruik maken om als het eigenlijk niet kan toch te gaan vliegen omdat het gewoon mooi weer is. En gisteren in de avond was het heerlijk op het veld. Het eerste uur was voor de Jets, die met zo’n 400 km/h voorbij razen, maar die mogen na een bepaalde tijd niet meer vliegen, terwijl wij met onze elektro vliegtuigen gewoon door kunnen gaan. Hieronder een sfeerfoto van onze nieuwste aanwinst. Niet de techniek wint het hier, maar de sfeer. Met Photoshop had ik de foto mooi kunnen maken, maar dan is de sfeer weg. Zo’n avond is gewoon genieten, daar kan geen PC tegenop. Helaas moet het vliegtuig wat hierboven nog heerlijk vliegt, vanavond de hangaar in voor een kleine reparatie. Door een iets te enthousiaste worp bij de start, door de webmaster, brak een onderdeel af van de cabine.

Terwijl op de achtergrond de muziek van Canned Heat door mijn hoofd speelt (on the road again), denk ik aan de meest vreemde dingen, erger nog, ik verbaas me erover. Zo hadden we gistermiddag een gesprek over tomaten en hoe mensen daarop reageren. Sommigen haten die rode bollen en vinden ze niet te vreten. En aan de andere kant zit ik daar dan en vind alles wat tomaat heet heerlijk. Diezelfde mensen die die dingen haten eten wel pizza en spaghetti en macaroni, maar dat vinden ze dan anders. Wat ik me dan ook afvraag tijdens zo’n vreemde dingen uurtje is waarom de meeste koks alles behalve het vruchtvlees weggooien, ik eet tomaten gewoon met huid en haar op. Het sappige deel heeft voor mij meer smaak dan alleen het vruchtvlees. Het zelfde bij komkommers of kromme komkommers, augurken, met huid en haar toch… En dat laatste brengt je dan weer terug in de realiteit, het is een stukje rustiger in weblogland, en ergens is dat ook wel eens fijn. Kromme komkommertijd

Even op en neer naar Frankrijk hoorde ik me zeggen. Zondag heen en maandag terug. De zondag waren we op tijd vertrokken en alles liep op rolletjes tot even na Parijs, daar was een grote file ontstaan ter hoogte van Orleans en daar zaten wij uiteraard achter in. Na moeizaam tot daar geraakt te zijn werden we overvallen de heftige regens, niet een buitje, maar zo heftig dat we met een zeer gezapig gangetje richting de kust gingen. Gelukkig werd het tegen de avond droog en kon mijn dochter met haar vrienden de tent gaan opzetten terwijl wij naar een hotel nog meer zuidelijk vertrokken om daar de nacht door te brengen. Door een miscommunicatie konden we maandag pas om 7 uur aan het ontbijt en vertrokken fors later dan gepland. We zagen onze geest al kruipen, maandag, spitsuur, Parijs, maar dat viel mee. Een kleine aanrijding op een uitrit van de Peripherique richting Vliegveld, waar een vrachtwagen in de vangrail stond, zorgde voor enige vertraging en we hadden goede hoop om toch mooi op tijd thuis te geraken. Tot aan de uitloop van de Route Peage, net na de afslag richting Luik, ter hoogte van Valenciennes ging het mis. De Politie parkeerde daar iedere vrachtwagen langs de kant van de autoweg en daarvoor werd de autoweg gewoon afgesloten. Punt uit. Ander verkeer werd van de autoweg afgeleid en kon het zich uitzoeken. Een complete chaos werd het daar. Wij waren gelukkig bij een de eerste en kozen lukraak een weg richting noorden. Tommy om geprogrammeerd naar vermijd snelwegen en gelukkig konden we een hele tijd later via een zeer aantrekkelijke route bij Mons de snelweg weer op. Daarna ging het gelukkig verder goed. Goed voor weer een portie rijervaring. Vooral de Peripherique in Parijs vind ik schitterend. Een grote mierenhoop waar iedereen naar het schijnt een andere weg zoekt. Ik kan me voorstellen dat velen zich daar niet echt gelukkig voelen.

En dan mag ik vandaag op bezoek bij de bedrijfsarts…

Als u dit leest ben ik waarschijnlijk op weg van Frankrijk naar huis. En u begrijpt dat ik onderweg niet achter mijn PC zit om iedereen te bezoeken en om logjes te schrijven. Dat komt morgen dan wel weer…

Vandaag gaan we met twee auto’s op weg naar het zuiden van Frankrijk, of moet ik het westen zeggen. Het doel is Chetelaillon-Plage in de Charente-Maritime. Een beetje googlelen en u weet mij te vinden. Er is helaas een nadeel, mijn dochter blijft en ik moet morgen weer terug. We hebben een hotelletje in Rochefort waar we overnachten en morgen laat ben ik weer terug. Bijna 200000000 cm op en neer, en dan kijk ik niet op een paar centimeter meer of minder. Mocht u denken ik mis Me! op mijn blog, nu weet u waarom. Voor mezelf, een goede reis en kom heel terug. Dat laatste vooral voor mijn collega’s. Die vacature als ik het niet haal gun ik ze niet. Mijn zoon blijft thuis en past op de katten, of de katten op hem…

Vandaag neem ik u mee terug in de tijd van voor 1900 om precies te zijn 1897. Niet om het glas te heffen, dat is andere Martini zullen we maar zeggen, maar om aan de fabriekspoort te staan kijken waar een van de weinige echte Zwitserse auto’s naar buiten komt rijden. Onder het logo van Martini was een geweer geplaatst, als eerbetoon aan eerdere activiteiten in de wapenhandel. Magere eerste jaren die voornamelijk gebruikt werden vaar ontwikkeling van automobielen, maar in 1903 werd het serieus. De verhuizing naar een nieuwe fabriek in Saint Blaise was een feit en de echte productie kon beginnen. Er werden gewoon goede auto’s gemaakt die hun sporen in de racerij, maar vooral in betrouwbaarheidsritten verdienden. Voor de Zwitsers is de Martinie als de Spijker voor de Nederlanders, vergane glorie. Al met al hielden ze het uit tot 1934, toen viel het doek voor deze uiterst betrouwbare, maar o zo dure auto’s.

De belangrijkste modellen