Gisteren was een echte uitrustdag, we hebben niet zoveel gedaan en ik moet zeggen dat ik ook niet al te veel zin had om wat te doen. Een zeurende oorpijn met pijn in de bovenkant van mijn kaak aan die kant waren daar de oorzaak van. Ik hoop dat ik daar vandaag minder last van heb. Daarom moet u het vandaag maar even doen met een foto van een prachtige dame, samen met haar vriend op bezoek in de botanische tuin van Terwinselen. Als ik iedere dag alleen maar een foto uit eigen werk laat zien heb ik volgens mij voldoende stof tot aan mijn pensioen.(klik op foto)
Model: F125 Motor: 2slag ILO van 125 cc Max snelheid: 70 km/h Productie: 1950 – 1957
Al heel snel na de oorlog was de behoefte aan kleine zuinige auto’s heel groot. Een van de eerste geldschieters die daar brood in zag was Kleinschnittger. Heel veel handwerk en onderdelen die gebruikt waren in de tweede wereld oorlog werden hergebruikt om deze auto te maken. De carroserie was van alluminium. Op houten aambeelden en met een rubber hamer gevormde alluminium delen waren de basis van dit model, veel gelast werd er niet. De bodem werd kant en klaar van een carroseriefabriek gekocht. Het werd verkocht als een sportwagen, maar met 70 km per uur was de sport ver te zoeken. Alles bij elkaar werden er zo’n 2000 gemaakt en verkocht over de hele wereld. Een gedeelte daarvan werd als bouwpakket geleverd. Eigenlijk was het best een aardig autootje en ik kan me voorstellen dat mensen er blij van werden. In Belgie werden deze auto’s in licentie ook (af)gebouwd. Grappig is dat de onderdelen van 4 auto’s in op en achter een volkswagen tranporter werden getransporteerd. Lean and mean dus.
De buschauffeurs staken, maar het leven gaat verder. Mensen zoeken alternatieven. Het is jammer van die oudjes zonder vervoer, maar de gemiddelde mens kan ook wel zonder dat streekvervoer. Dat rijdt hier in de buurt toch al minimaal. Als ik van hieruit op mijn werk moet komen met de bus ben ik een arme donder, dan ben ik even snel als ik loop. Binnendoor, bergie op, bergie af zo’n 12 km, zeg anderhalf uur lopen of minder dan een half uur fietsen. En dan toch met de auto gaan. Maar daar hebben we mekaar. Als iedereen wat socialer zou zijn, met mij voorop dan, dan hoeven die oudjes niet de bus te pakken naar het ziekenhuis, of de boodschappen te halen, of,of,of. Het deed me ook een beetje denken aan die reclame van iLocal. Waarom ver halen als het ook dichtbij kan. Eigenlijk zouden we met zijn allen een pool moeten starten. Zoiets als ik rij morgen om 6.30 van Hoensbroek naar Geleen, wie wil er op die route meerijden, ik heb nog 3 vrije plaatsen… Of ik ga naar de Lidl boodschappen doen in Hoensbroek, voor wie moet ik wat meenemen. Maar goed, dat zal wel altijd een utopie blijven. Wij, u en ik, zijn bijna allemaal teveel op onszelf, de uitzondering daar gelaten. En de foto, dat is iLocal, plaatselijke kunst in de botanische tuin in Terwinselen. Betonrot zullen we maar zeggen. Ook die overleeft de staking van het streekvervoer wel. En vandaag ga ik tussen de middag een lekkere nieuwe haring halen op de bloemenmarkt in Geleen, zoals velen wel weten, doe ik dat iedere week.
Soms heb je van die drukke dagen dat alles tegelijk, maar op de een of andere wijze toch allemaal achter elkaar passen, een laatste projectvergadering, een maandafsluiting, nieuwe multifunctionals, de dagelijkse werkzaamheden en tussendoor nog te veel om op te noemen. Dit in tegenstelling tot de rust van het afgelopen weekend waar we o.a. ook in het Gaiapark, de Kerkraadse dierentuin waren. Dat was een duur wandelingetje en voorlopig ook echt de laatste keer dat ik in dat park kom. Ik hoop dat de dieren er beter verzorgt worden dan de omgeving waarin ze vertoeven. Ook al is het een dierenpark, toch mag je ook daar de nodige aandacht besteden aan onkruidverwijdering en verwildering. Zoals op onderstaande foto goed te zien is. Een ruimte voor een ocelot waar het onkruid zo hoog staat dat je onmogelijk daar een ocelot kunt vinden. Het dier zal het wel prachtig vinden, maar voor ons is het gewoon leeg. En zo zijn daar meerdere dingen niet in orde. Maar wel 17 euro entree vragen per persoon. U ziet, mij viel het tegen. Daarvoor rij ik liever bijv. naar Arnhem.
Ik heb het weer overleefd. Het was gelukkig niet de piloot zijn tijd, dus kan ik weer een stukje schrijven. We zijn net terug gekeerd uit de Dominicaanse Republiek, het was er echt grandioos. Zelden zo’n mooie vakantie gehad. Een prachtige omgeving, zeewater zo warm als badwater, veel mooie vissen tijdens het snorkelen, mooi weer, lekker eten en veel vitamine R*. En dan ook nog een perfect hotel. We hadden een mooie ruime kamer, maar die moesten we wel delen. We deelden de kamer met een aantal huisgecko’s. Deze diertjes kom je in vrijwel alle warme regionen van de wereld tegen. Helaas zijn er ook mensen die er bang voor zijn en ik heb zelfs al van mensen gehoord die hun kamer niet meer in durfden. Nou ze doen echt niks. Je hoef er niet bang voor te zijn. Ik vind het zelfs bijzonder om ze in huis te hebben. Wij waren er dan ook blij mee, ze lusten namelijk muggen. En muggen hebben ze weer meer dan genoeg in de Dominicaanse Republiek. Ze kregen ze gewoon niet allemaal opgegeten. Volgens mij lagen de gecko’s overdag, op hun rug ergens te verteren (uit te buiken). Overdag zie je ze dan ook niet niet, als je gaat zoeken dan vind je ze soms verscholen achter een gordijn, een schilderij of een ander donker plekje. Eenmaal op jacht dan zie je ze zelfs ondersteboven tegen het plafond rennen. Een mug of een ander insect is dan ook kansloos. Ze springen er zelfs naar toe. Als we ze niet op de kamer hadden gehad dan hadden we zeker veel meer muggenbulten gehad. Vriendjes dus.
Onderstaande foto heb ik ’s nachts gemaakt, terwijl een van onze vriendjes even stil tegen de witte plafond zat. (Klikken voor een grotere weergave).
Op de valreep zullen we maar zeggen, diep in de nacht is overdreven maar ik ben nog niet klaar met windows. Wilde dat kreng eerst niet starten, wilde hij gisteravond ook niet meer afsluiten. Je hebt van die dagen. Maar och, het regende en ik heb de knoop maar doorgehakt en heb de hele zaak eens opnieuw geinstalleerd. Ik haat windows, maar kan helaas niet zonder. En ik hoop dat ik alles heb behouden wat ik nodig heb. Zoniet, pech gehad. Ik ben daar vrij makkelijk in. Behoudens mijn foto’s dan. Die sla ik drie keer op om er zeker van te zijn dat ik die later ook nog heb. Maar goed, geen logje voorbereid, maar wel nog een foto uit de botanisch tuin, een toegift… Nu gaan we eerst lekker slapen morgen zien we verder. (u mag op de foto klikken)
Gisteren hebben we onder andere gewandeld in de botanische tuin in Terwinselen. Deze Engelse landschapstuin werd ontworpen door John Bergmans in opdracht van de toenmalige Staatsmijnen. Met medewerking van de parochie werd deze Engelse tuin uiteindelijk gerealiseerd rondom de kerk en bij een kledingbedrijf werd een rotstuin aangelegd. De laatste verdween na mogelijke uitbreidingsplannen van het bedrijf. Na sluiting van de Staatsmijnen werden alle bedrijfsvreemde zaken opgeruimd en raakte daardoor ook de tuin in verval. Op initiatief van het natuurhistorisch museum werd de tuin overgedragen aan de gemeente Kerkrade en werd een stichting in het leven geroepen die de tuin op orde moest brengen en voor de verdere exploitatie zorgdragen. Het is een botanische tuin, wat wil zeggen dat de tuin een leer en ontwikkeltuin is. Alles in de tuin is gecatalogiseerd en men vind dan ook bij alle planten bordjes met de naam en herkomst van de planten. De tuin is groter dan je in eerste instantie denkt, zo midden in de wijk. We hebben er een paar plezierige uurtjes doorgebracht. Tussen de oude bomen, de vijver, de dieren en de vreemde planten, niet te vergeten de in de tuin geplaatste kunstwerken, met als achtergrond de kerk van Terwinselen. Een goed besteedde ochtend dus. In de loop van de week zal ik wat bijzondere foto’s van de tuin plaatsen (klik op de foto’s voor een groter exemplaar).
