Verder met de serie over de mijnen. Als je veel mensen aan het werk hebt, wonen ze natuurlijk niet allemaal op loopafstand van de werkplek. Het salaris van de mijnwerker was nou ook weer niet zo hoog dat je daarvan kon autorijden, dus moest er vervoer komen. Zo ontstond het groepsvervoer, een organisatie die zich bezig hield met al die diensten en heel Limburg werd doorkruist met bussen van diverse busondernemingen. En dat uiteraard voor iedere grotere mijn. Veel van die bussen zagen er nog wel uit als bus maar zouden nu echt niet door een APK komen. Er waren bussen bij die meer het geluid van een straaljager maakte en de snelheid van een schildpad hadden. Het gebeurde dan ook regelmatig dat een bus het eindpunt niet haalde. Op de foto zie je het zootje ongeregeld aan bussen bij het SBB staan. (SBB = stikstofbindingsbedrijf later opgegaan in DSM) . De foto is te vergroten.
The day after
Dat slaat natuurlijk op mijn vakantie, die is helemaal om. Aan alle goede dingen komt een eind. Ik moet weer centen gaan verdienen om de kas te spekken voor de extra uitgaven voor de verbouwing. De onderstaande foto heb ik vorige week gemaakt toen ik onderweg in niemandsland, even de bosje moest opzoeken om wat overtollige druk van de ketel te halen. En als je te voet bent kun je niet even in een wegrestaurant terecht. Daar trof ik deze kassa aan, opengebroken met alle onderdelen er nog aan, gewoon ergens weggerukt, en na het leeghalen hier gedumpt. Na mijn ervaringen met de politie bij het terugbrengen van een een beurs met pasjes, waar ik compleet werd ondervraagd alsof ik die beurs zelf had gestolen, besloot ik om het geheel digitaal vast te leggen en het zoekwerk maar niet in een stroomversnelling te brengen. De enige stroomversnelling was de beek die ontstond nadat de druk van de ketel af was. En het feit dat ik weer ben gaan werken geeft al aan dat dit niets opleverde… Er zat gene ene rooie eurocent meer in.
Hasard – Cheratte
(click picture) Hasard Cheratte
Urban Photography is een tak binnen de fotografie die zich voornamelijk richt op oude en vervallen plaatsen. De vervallen mijn Le Hasard in Cheratte, in de buurt van Luik, is zo’n plaats. Stom eigenlijk dat ik daar alleen naar toe ben geweest, maar je gaat er vanuit dat er niets gebeurd. Het feit dat je er niet mag zijn, je in een vreemd land zit en niemand weet waar je bent zijn eigenlijk redenen genoeg om een maatje te zoeken. Maar helaas, die werken in de tijd dat ik vakantie heb.
(click picture) Hasard Cheratte, de kluis
De Mijn Le Hasard stamt uit het begin van de vorige eeuw en is in 1977 gesloten. Sindsdien ligt het complex er verlaten bij. Het begint al met hoe kom ik binnen, alles is hermetisch afgesloten, ik ben twee keer rond geweest om ergens een toegang te vinden om heel binnen te komen. De kolenmijn ligt namelijk tegen een berg aan en de voorzijde ligt aan een redelijk drukke weg. Uiteindelijk moest een drie meter hoge poort het ontgelden en was ik binnen. Met het hart een paar slagen boven het normale maximum keek ik eens rond. Geen mens, en ook geen hond te zien, hoewel daar wel voor gewaarschuwd werd. Er heerste alleen maar een hele serene rust. Alsof alle mijnwerkers daar in rook waren opgegaan en alles zo was blijven staan. De werkbriefjes lagen nog op de werkbank en de kluis was open om de mijnwerkers uit te betalen. In de veronderstelling dat in het hoge gebouw de administratie zat ben ik eerst overal elders geweest en dacht het wel gezien te hebben toen toch iets mij trok om de zaak eens van boven te bekijken. Onder in de kelder vond ik de toegang naar de mijn zelf (zie foto).
(click picture) Hasard Cheratte, de toegang tot de mijn
Daarnaast werd het gebouw voornamelijk gebruikt als badlokaal en wasserij voor de koelpungels. In het magazijn lagen de voorraden pakkingen nog netjes op het rek. Hoe gevaarlijk het dat zo’n verlaten mijnterrein is zie je op de onderste foto, overal zijn gaten en vergis je niet, je ligt zo een meter of 5 e 10 lager. Dus eerst ergens veilig staan en dan kijken of je een foto kunt maken. Uren heb ik er rond gedwaald en uiteraard ook veel foto’s gemaakt. Soms was het wel moeilijk, door te weinig licht en het ontbreken van een statief (moeilijk mee te klimmen), wordt de sluitertijd al snel te hoog. Op de weg terug was er enig rumoer bij de poort, het bleken gelukkig een stel mannen te zijn die in een heftige discussie waren, en deze liepen even later gelukkig door. Terug over de poort was wat moeilijker dan heen, toen ik nog fit was. Mijn vrouw was maar een beetje kwaad toen ik het haar het verhaal vertelde, terug gaan hoeft nog niet zo snel, eerst weer eens wat nieuws vinden…
Le Patron
Dit is een zogenaamde kitcar. Ofwel je neemt een carrosserie van een bekend merk waar er veel van verkocht zijn, maakt er een nieuwe polyester opbouw op, laat het motortje reviseren en gaan met die banaan. De eerste voorbeelden waren de afgedankte Volkswagen kevers waar men strandbuggies van maakte. Liefst met hele grote wielen zodat men lekker kon scheuren. Dat zou je ook verwachten bij het hier getoonde model, maar dat gaat niet. Zolang je hem niet hoort is het een supermodel en oogt het erg snel. De verrassing ligt echter onder de motorkap, een tweedehands 2cv’tje. De opbouw is van Le Patron. Het typisch pruttelende eend-geluid raak je niet kwijt, en sneller is hij ook al niet. Overigens zijn er wel snellere op basis van de Citroen Dyane of een Citroen Ami carrosserie. De foto’s zijn eigendom van bVision, de auto helaas niet…
Schitterend
Jongens, en meisjes natuurlijk ook, wat heb ik gisteren een schitterende dag gehad in Discovery Valley bij de Beekse Bergen. Wat een ervaring om met een Landrover Defender door een speciaal voor dit voertuig ontworpen terrein te mogen rijden. Bergje op, bergje af, door het water over boomstammen en ga zo maar door. Een hele aparte ervaring als je zelf mag rijden onder begeleiding van een ervaren instructeur. En vergis u niet, makkelijk is anders. Je wordt zelfs zo enthousiast dat het niet meer uitmaakt dat er ook risico’s aan verbonden zijn. De Defender op het onderstaande plaatje haalde het net niet, maar ook dat mocht de pret niet drukken. De tocht daarna met een GPS wandeling hadden we nodig om weer met beide benen op de grond te staan. En tot slot een barbecue als afsluiting van de feestdag om weer op krachten te komen voor de reis naar huis. Voor de organisatie, chapeau, met zo’n visie op IT gebied maak ik het volgende lustrum ook nog wel mee, het andere ICT bedrijf mag er wezen. Ik heb uiteraard meer foto’s dan deze, maar hier stonden mensen herkenbaar op, die wil ik niet plaatsen. Een vakantiedag meer dan waard.
Ballonnen weekend kasteel Hoensbroek.
De foto van vandaag is afgelopen weekend genomen en is geen reclame voor Roda JC of voor ons mooie kasteel. Helaas waren de omstandigheden te belabberd om te fotograferen, maar deze kon er nog net mee door. Het was donker aan het worden en het was enigszins dampig. Overigens is Roda JC de enige voetbalclub in Europa die in het bezit is van een eigen luchtballon en dat kasteel, kom maar eens kijken zou ik zeggen. Vandaag maak ik een zakelijk uitstapje naar de Beekse Bergen. Een firma waar we regelmatig contact mee hebben viert daar haar 10 jarig bestaan. Naast de nodige informatie die ze kwijt willen is er ook nog wat spannends te doen en gaan we na afloop barbecueen. U hoort het morgen wel weer, denk ik zo. Het is hier een beetje rustig aan het worden, de vakantie loopt ten einde. Morgen alweer de laatste vakantiedag. Maandag moet ik weer gaan werken. (en ja ik weet dat het kasteel straks omvalt, maar ik kan niet alle lessen van Frank tegelijk uitvoeren..)
Kodak Autographic – door Frank (van IkFotograag.nl)
Eastman Kodak is een van de oudste misschien wel de oudste cameraproducent ter wereld die nog steeds bestaat. De fabrikant bestaat al sinds 1881. In 1888 maakten ze hun eerste camera voor het grote publiek. Het motto wat bij de camera gevoerd werd was: “you press the button, we do the rest”. Het was een eenvoudige camera die compleet terug gestuurd werd als de film vol was en vervolgens kreeg je de foto’s samen met een nieuwe film in de camera terug. Zij deden inderdaad de rest.
Zo hebben ze in de loop der jaren veel verschillende camera’s gemaakt, en tegenwoordig zelfs digitale camera’s. Zo rond 1914 was hete type camera populair met een balg. Kodak bracht toen iets innovatiefs op de markt in de vorm van de Autographic camera. Deze camera’s maakten gebruik van zogenaamde Autographic film. Je kon daarmee tussen twee foto’s in steeds via een venstertje een eigen tekst plaatsen. Het pennetje om de tekst in te krassen werd meegeleverd en meestal achter op de camera bewaard. Tegenwoordig vind je dit type camera nog vaak bij verzamelaars, maar het pennetje is in de loop der tijd vaak verloren. Hoelang deze Autographic camera’s bij Kodak in productie zijn geweest, weet ik niet precies, maar de film hebben ze maar gemaakt tot 1934. Door de ontwikkelingen in de filmtechniek werden de modernere films te lichtgevoelig om er via een vensterje op de achterkant nog tekst op te kunnen krassen.
Als heel mooi voorbeeld van de Autographic camera’s hierbij een aantal afbeeldingen van een “Vanity Kodak Camera” hij is niet van mijzelf maar komt uit de verzameling van een vriend. Het is eigenlijk een Vest Pocket Kodak Serie III camera, maar dan in een kleur. Kodak heeft namelijk een tijdlang ook camera’s gemaakt in verschillende kleuren. Dit type kreeg je in grijs, bruin, rood, blauw ene groen.e Ze werden geproduceerd tussen 1928 en 1933. Tegenwoordig zijn ze bij verzamelaars zeer gevraagd. Bij deze zit het stiftje om tekst in de film te krassen er nog bij, het werd bij dit type in de camera zelf bewaard, wat toch minder kans op verlies geeft.
e
e