bVision.nl

Iedereen heeft een fotografisch geheugen. Maar sommigen hebben geen filmpje

Vandaag gaan we sedert enige tijd van afwezigheid, weer eens een visje verorberen op de bloemenmarkt in Geleen. Weer een beetje in de oude samenstelling. Met mijn vriend Humberto erbij, die ons een paar dagen aan het helpen is met wat achterstallige, door hemzelf veroorzaakte 8-)eachterstand. En vanavond weer verder met ons project de vliegboot Catalina. De ene helft inclusief de vleugel is mooi op maat gesneden en als een opgezette vis op een plank geplakt en vanavond dus de andere kant. Daarna kan het beter plak en in elkaarzetwerk beginnen. Gisteren heb ik de draad die gevallen was weer opgepakt en ben ik met frisse moed weer aan de slag gegaan, het leven gaat immers gewoon door. Voor iedereen alvast een fijne aanloop naar het weekend.

De narigheid van meteen iets goed doen, is dat dan niemand weet hoe moeilijk het was

Sommige dagen zou je even willen parkeren en dan langzaam vergeten. Dat zijn van die dagen die je confronteren met een alom aanwezige waarheid die niemand wil zien. Die we graag uit de weg gaan en het liefst zo lang mogelijk willen uitstellen. Maar we kunnen er niet omheen, af en toe gaat er iemand dood. Vooral als de persoon waar het omgaat jong(er) is dan jezelf kruipt er een spinnetje over je rug, krijg je de kriebels, en ga je beseffen dat het jezelf of je naaste ook kan gebeuren.
Na de crematie gisteren was ik van slag af en kon ik de draad niet goed meer oppakken. Ik ben maar verder gegaan op de automatische piloot. De Chili Con Carne gisteravond gaf ook al geen opgelucht gevoel, maar deed me eerder denken aan een eerdere spreuk die ik deze week op mijn log had staan, Als je uien in je eten vindt, is er kans op harde wind…

Heb je haast, ga dan zitten (gestolen, bij Neneh)

Niet dat ik iemand op ideeen wil brengen in deze tijd van recessie, maar hij zit heerlijk en was heel wat goedkoper dan de stoelen die we tot nu toe gezien hebben. De duwbalk met reclame hebben we er maar vanaf gehaald, maar voor de rest is hij helemaal origineel. In huis heb ik niet eens meer een rollator nodig…

Je voelt je nooit zo aan vakantie toe als de week erna

Raar hoe sommige uitdrukkingen blijven bestaan terwijl ze reeds lang achterhaald zijn. Gebrook (Hoensbroek) was voor het samengaan met Heerlen een zelfstandige gemeente met zo’n vijfentwintigduizend inwoners. Bepaald geen dorp te noemen. Toch gingen de mensen die naar de markt gingen het dorp in. De tegenwoordige hoofdstraat heette destijds dan ook de dorpsstraat en het centrum was de markt. Momenteel ligt dat centrum in de Kouvenderstraat, en daarvoor was in de tijd van de steenkoolmijnen de Akerstraat het centrum waar alles te doen was. In het dorp bevindt zich de kleine St. Janskerk bij de Markt. Dit was de eerste kerk van Hoensbroek en stamt ergens uit de dertiende eeuw. Begonnen als kapel voor de Heren van Hoenbroeck, de eigenaren van ons prachtige kasteel en later uitgebouwd tot de huidige Kerk. Op de foto’s ziet u de kerk aan het begin van deze eeuw en nu. De kleine St. Jan suggereert dat er ook een grote is, die ziet u een andere keer eens.

Beter een auto op de weg dan tien in een parkeergarage

Gatsalmazellekes was dat gisteren even lastig. De schrik van iedere automobilist, staan voor een slagboom en hij wil niet open. De auto’s achter je sluiten maar aan en je kunt geen kant meer uit. Dat was wat mij gisteren gebeurde in de parkeergarage Ceramique Noord in Maastricht. Inrijden mooi op je pinpas en als je naar buiten gaat niente, pas onleesbaar en automaat op tilt. Service kennen ze daar niet. Mag je uitstappen en proberen ergens anders te betalen, werkt niet, andere passen werken niet, en omdat je geen kaartje hebt kun je niet anders betalen. En de rij groeide. Handmatig betalen ging ook niet, de beheerder had niets aan wisselgeld. Het getoeter werd steeds luider en van alle ellende mochten we dan zo maar vertrekken. Zes euro en vijftien eurocent gespaard. Ik beklaag degene die achter ons stonden en ook niet konden betalen omdat het kwartier waarop ze uit mochten rijden verstreken was…. hihi, arme beheerder daar en dat is niks, dat plezier gun ik hem van harte.

31 januari 1975 – 31 januari 2009 vandaag is onze trouwdag

Sommige auto’s krijgen meteen een naam mee. Zo ook de vandaag besproken Mazda 121. De auto staat bekend als een typische vrouwenauto en kreeg vanaf de eerste dag in Nederland al de naam Bolhoed(je) mee. In Engelstalige landen kreeg de auto de bijnaam Jelly Bean of Bubblecar. De auto is van 1989 tot 1996 gebouwd en dreigt een echte klassieker te worden. Latere modellen leken meer op een Ford Fiesta, maar dat was na de overname van Mazda door Ford ook niet gek. Het was een echt eigenwijs 16 kleppertje van 1324 cc met veelal een elektrisch canvas schuifdak. Heel veel zijn er niet verkocht. Ook de opvolger, de Mazda Demio lijkt dat lot beschoren. De laatste staat nu al bekend als bejaardenauto.e In Japan is deze auto gemaakt onder de naam Autozan Revue en later als Mazda Reveu.